Ένας βοσκός συναντά στην εξοχή μια πανώρια βοσκοπούλα και λιποθυμά χτυπημένος από την ομορφιά της. Ένα έργο για μια εποχή που οι βοσκοπούλες είναι ασπροντυμένες, οι Έρωτες κρατούν τόξα, οι ερωτευμένοι αναστενάζουν, οι σπηλιές είναι ειδυλλιακές, η αγάπη εύκολη και ο θάνατος εύκολος. Ένα γκόθικ παραμύθι, σκοτεινό και φωτεινό, βασισμένο «σε ρομαντικόν επεισόδιον συνταράξαν την νήσον Κρήτην», «ωφέλιμο για όποιον θέλει να αποφύγει τον έρωτα και τα πάθη της σαρκός».
Η Βοσκοπούλα θεωρήθηκε αυθόρμητο δημιούργημα της λαϊκής ζωής της Κρήτης, ένα τραγούδι των βοσκών, σαν δημοτικό τραγούδι, ενώ αργότερα αναγνωρίστηκε ο έντεχνος χαρακτήρας της και η λογοτεχνική της αξία. Σύγχρονη της Ερωφίλης και του Κατζούρμπου, γραμμένη σε κρητική διάλεκτο, είναι το μοναδικό δείγμα του είδους της που έφτασε ως τις μέρες μας και το σημαντικότερο αντίστοιχο στην ελληνική γραμματεία και στην ευρωπαϊκή ποιμενική ποίηση της εποχής. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1627.
Με μια γλώσσα παλιά που λάμπει σαν καινούρια, ανακαλύπτουμε τους πρώτους ήχους. Με όχημα τη φωνή και τη μουσικότητα μιλάμε για το πρώτο αίσθημα, την απολυτότητα του συναισθήματος, λίγο καιρό πριν η ψυχή εμπλακεί με την ψυχολογία, για την πρώτη αγάπη που συνορεύει με τον θάνατο, για την επιστροφή στην απλότητα που επιβάλλει το σώμα.
