Status Update: Ορέστης Τάτσης, σκηνοθέτης – συντάκτης
Το θέατρο υπήρχε στην ζωή του από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Θεωρεί πως το πιο σημαντικό πράγμα στην πορεία του είναι οι άνθρωποι που γνώρισε. Στόχος του είναι να μπορεί να μοιράζεται έναν χώρο με τους συνεργάτες του.
Μεγάλωσα κυριολεκτικά στα παρασκήνια των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων και Αγρινίου.Ο πατέρας μου ήταν ηθοποιός κι έτσι το θέατρο κατοίκησε τη ζωή μου από τότε που μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου.
Η «θητεία» μου στο Απλό θέατρο, όπου και σκηνοθέτησα πρώτη φορά, ίσως καθόρισε την πορεία μου. Κάθε βήμα όμως είναι σημαντικό. Πολλές φορές κάτι που μπορεί να θεωρηθεί μικρό είναι ένα πάτημα για το επόμενο άλμα. Ίσως για μένα τελικά το σημαντικό στην όποια πορεία μου στο θέατρο είναι οι άνθρωποι που συνάντησα. Υπήρξα πολύ τυχερός στις συνεργασίες μου τόσο σαν σκηνοθέτης όσο και σαν βοηθός.
Η γραφή του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, με τον οποίο είναι η δεύτερη συνεργασία στο θέατρο, στην παράσταση “Μια εξαιρετικά απλή δουλειά”, είναι για μένα σημαντική. Στο συγκεκριμένο έργο αναδύεται έντονα το αίσθημα της ευθύνης, η έννοια του καθήκοντος κάτι που πάντα με προβλημάτιζε. Σήμερα που οι βεβαιότητες λιγοστεύουν έχουμε ανάγκη όσο ποτέ από τέτοιου είδους προβληματισμούς. Η υπόθεση του έργου εκτυλισσεται στο εργαστήριο ενός ταριχευτή. Ο Ευστράτιος Ευθυμίου, αν και έμπειρος επαγγελματίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ασυνήθιστη κατάσταση. Μια απρόσμενη επίσκεψη διαταράσσει την καθημερινότητά του. Κάτι πραγματικά καινούργιο, που βρίσκεται σκεπασμένο στον πάγκο του, τον αναγκάζει να ξετυλίξει τις σκέψεις του και να οδηγηθεί σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, υπό τον ήχο του ραδιοφώνου.
Όσον αφορά στην “εξομολόγηση” του ήρωα που ανέφερα, δε θα μπορούσα να καταπιαστώ με το έργο αν δεν εντόπιζα αλήθειες σε αυτό. Θα ήταν αδύνατο να υπερασπιστείς ένα μονολογικό και εξομολογητικό κείμενο αν δεν το πιστεύεις απόλυτα.
Το έργο αποτελεί ένα «αλληγορικό σχόλιο για την αμφιταλάντευση
μεταξύ της ανάγκης για σταθερότητα και της επιθυμίας για αλλαγή», όπως αναφέρεται και στο δελτίου τύπου. Η σταθερότητα, ωστόσο, σαν συνθήκη, υπάρχει μόνο σε ότι είναι νεκρό και μάλιστα μετά την αποσύνθεση. Ο κόσμος, για να είναι κόσμος (κόσμημα) αλλάζει διαρκώς κι εμείς οφείλουμε να είμαστε κομμάτι αυτής της αλλαγής με γνώμονα την ελευθερία.
Αν έιχα την δυνατότητα να αλλάξω κάτι στην καθημερινότητα μου και στις συνθήκες της δουλειάς θα ήθελα ένα χώρο που θα τον μοιραζόμουν με τους συνεργάτες μου και θα μας έδινε τη δυνατότητα να δουλέψουμε, όπως πραγματικά επιθυμούμε. Ένα «ανοιχτό σχολείο» θεάτρου και χορού όπου θα μπορούσαμε να φιλοξενούμε και τις παραστάσεις μας.
Ευτυχώς στην ζωή μου έχω κι άλλα πράγματα να με γεμίζουν, όπως είναι η συμμετοχή μου στο περιοδικό Λόγου και Κριτικής «το έρμα». Είναι μια συλλογική προσπάθεια που τη θεωρώ σημαντική γιατί δεν περιορίζεται στην έκδοση του περιοδικού, αλλά ανοίγει ένα δημόσιο διάλογο για ζητήματα που μας αφορούν ή πρέπει να μας αφορούν.
