Πώς νιώθει ο Matthew McConaughey για τις παλιές ρομαντικές του κωμωδίες;

Και τώρα, θα τον δούμε σε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της σεζόν, το διαστημικό έπος “Interstellar” του Christopher Nolan, το οποίο οι σινεφίλ όλου του κόσμου περιμένουν με ανυπνομονησία και θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 6 Νοεμβρίου.

Κι όμως, υπήρχε μια μεγάλη περίοδος της καριέρας του 44χρονου ηθοποιού, όπου τον βλέπαμε μόνο σε ρομαντικές κωμωδίες. Σε ταινίες, όπως “Ο γάμος του εραστή μου” (2001), το “Πώς να χωρίσετε σε 10 Μέρες” (2003) και σε άλλες.  Άραγε πώς αισθάνεται ο McConaughey, που πλέον θεωρείται από τους πιο ποιοτικούς ηθοποιούς του Hollywood, για την παρουσία σε αυτές τις απλοϊκές μελό κωμωδίες;

Τις απαντήσεις του για τη σχέση του με το κινηματογραφικό παρελθόν του, ο ηθοποιός τις έδωσε σε συζήτηση που είχε με δημοσιογράφο του περιοδικού GQ. Όταν ρωτήθηκε αν υπάρχει κάτι, για το οποίο είναι περήφανος στις ρομαντικές κωμωδίες του, απάντησε:

“Ασφαλώς. Αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Το δύσκολο είναι να τα κάνεις να δείχνουν εύκολα. Αυτού του είδους οι ταινίες είναι αυτό που είναι. Τις κοροϊδεύουν οι κριτικοί. Τις κοροϊδεύουν κι οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Και, από μία άποψη, αυτό είναι τελείως άδικο. Χρειάζεται να δώσεις ζωντάνια σε αυτές τις ταινίες, για να λειτουργήσουν. Και πιστεύω ότι τους έδωσα ζωντάνια.” 

O McConaughey έδωσε και το σκεπτικό του πάνω σε αυτές τις ταινίες, το πώς τις έβλεπε και αντιμετώπιζε τους ρόλους, τους οποίους είχε να ερμηνεύσει:

“Τι είναι μια ρομαντική κωμωδία; Ένα αγόρι συναντά ένα κορίτσι. Τα φτιάχνουν. Κάτι συμβαίνει. Το κορίτσι φεύγει. Το αγόρι την κυνηγάει. Τα ξαναβρίσκουν. Τέλος. Πολλές φορές ο άνδρας είναι κάπως αποδυναμωμένος, με την έννοια ότι πρέπει να πέσει στα γόνατα και να πει: “Είμαι ένα τίποτα χωρίς εσένα. Αν δεν με δεχτείς ξανά, είμαι ένα τίποτα.” Και πάντα σκεφτόμουν, “Ποιο κορίτσι θέλει έναν τέτοιο άντρα;… Κοίτα, είμαι χαρούμενος αν νομίζεις ότι κατάφερα να επιπλεύσω μέσα από αυτό. Ότι έκανα τη δουλειά μου”.

Συνεπώς, ο McConaughey δεν απορρίπτει το παρελθόν του, χωρίς να λέει ότι ήταν αριστουργήματα ή ότι ταυτίζεται απαραίτητα με τη λογική τους. Αναγνωρίζει τις δυσκολίες του να κάνει τέτοιους ρόλους πειστικούς και δηλώνει περήφανος που κατάφερε να κάνει τη δουλειά του και να δώσει την απαραίτητη ζωντάνια σε αυτές τις ταινίες, ώστε να λειτουργούν.