Έκθεση ζωγραφικής του Αχιλλέα Χρηστίδη

Για τη νέα του δουλειά έχει γράψει ο Κ.Παπαγιώργης μεταξύ άλλων:

“Η αφηγηματική ροπή στους τελευταίους πίνακες του Χρηστίδη, αντιπροσωπεύει μια εγγενή ιδιότητα της ζωγραφικής του, η οποία ανασκολοπίζεται τρόπον τινά για να εκφραστεί ακόμη και κόντρα στα μέσα της.
Τι να σκεφτούμε, επί παραδείγματι, αντικρίζοντας μια κάμαρη με τους τοίχους της κατάστικτους από μια ακοινώνητη γραφή και στο κέντρο ένα σμπαραλιασμένο κάθισμα;
Το μοτίβο της σμπαραλιασμένης καρέκλας που τείνει να αυτοδιαμελιστεί μπροστά στον άνθρωπο που καλύπτει το πρόσωπό του με τις δυο του παλάμες επανέρχεται υποβλητικά προδίδοντας όχι μόνο μανιώδη έξαψη απελπισίας αλλά και διασάλευση των ίδιων των υλικών.
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι και στις συνθέσεις όπου το πρόσωπο απουσιάζει το κλίμα δεν αλλάζει. Ειδικά στον πίνακα όπου κάτω από έναν εξωπραγματικό ουρανό διακρίνουμε – μέσα στα μαύρα νερά – ένα σύμπλεγμα από κλαδιά, που μπορεί να είναι ξεριζωμένο δέντρο,  το κλίμα της παράφρονης καταληψίας λειτουργεί εντονότερα.

Όλα αυτά μπορεί να τα διακρίνει κανείς και στα πορτρέτα του Χρηστίδη, μόνο που εκεί το σχήμα του προσώπου διασώζει κάποια αποδοχή, σε αντίθεση δηλαδή με την κάθετη αποκοπή των σημερινών πινάκων του.”