Είμαι πολύ μικρή. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Dacia, με τη μύτη μου κολλημένη στο αριστερό τζάμι. Στο δρόμο για το βουνό. Παίζει μια χιλιοβασανισμένη κασέτα. Το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς: "Τίποτα δεν πάει χαμένο". Μια ανδρική και μια γυναικεία φωνή. "Ποιος είναι αυτός, μπαμπά;". "Ο Λοίζος". "Ο Μάνος Λοίζος".