Κι εμείς γεμάτοι από την απουσία του
Είμαι πολύ μικρή. Κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Dacia, με τη μύτη μου κολλημένη στο αριστερό τζάμι. Στο δρόμο για το βουνό. Παίζει μια χιλιοβασανισμένη κασέτα. Το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς: “Τίποτα δεν πάει χαμένο”. Μια ανδρική και μια γυναικεία φωνή. “Ποιος είναι αυτός, μπαμπά;”. “Ο Λοίζος”. “Ο Μάνος Λοίζος”.
Δεν μπορώ να δώσω καμία εξήγηση γιατί ο ήχος της φωνής του στο συγκεκριμένο τραγούδι με έκανε να φτιάξω – χωρίς να ‘χω την παραμικρή γνώση γι’ αυτόν- μια ιστορία με πικρό τέλος. Ότι αυτός ο άνδρας ήταν ανθρώπινος και όμορφος, αλλά κάτι έγινε και πέθανε πολύ νέος από ανακοπή καρδιάς. Τις επόμενες μέρες είδα το πρόσωπό του σε κάτι φωτογραφίες του Π. Αληθινές φωτογραφίες, τετράγωνες.
Καθώς μεγαλώνω αρχίζω να τον αγαπώ. Να τον αγαπώ πολύ σαν να τον ξέρω. Να βρίσκω το πρόσωπό του οικείο, το ταλέντο του σπάνιο και την αθωότητά του υποδειγματική.
Καθώς μεγαλώνω αρχίζω να τον αγαπώ. Να τον αγαπώ πολύ σαν να τον ξέρω. Να βρίσκω το πρόσωπό του οικείο, το ταλέντο του σπάνιο και την αθωότητά του υποδειγματική. Φωτογραφίες, βιβλία, ο γραφικός του χαρακτήρας, η φωνή του, ξανά η φωνή του, το ρήμα “κολλάω” στο “Σ’ ακολουθώ”, η μελλόντικα στα ποιήματα του Χικμέτ, η μελαγχολία σε κάθε τελεία του. Προς το τέλος. Σ’ αυτά που βλέπω, σε αυτά που ακούω. Μπορεί να μην ήταν μελαγχολία, μπορεί να μην ήταν και τίποτα. Μπορεί να ήταν η δική μου λύπη μπροστά στην διαρκή έλλειψη που καθιέρωσε η απουσία του.
Καμιά φορά υποχρεώνεσαι ν’ ακολουθήσεις μια υπερβολή για ν’ αντέξεις το βομβαρδισμένο τοπίο που αφήνει πίσω της μια σύντομη ζωή, μια ζωή σχεδόν 45 χρόνων.
Η φράση, η λέξη, ο ήχος, η θερμοκρασία, η τρυφερότητα που αφήνουμε στη θήκη της κιθάρας του, όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να μην φτάνουν. Μπορεί να είναι λίγα. Γι’ αυτό και αναζητούνται κι άλλα ουσιαστικά, κι άλλα επίθετα, κι άλλες επιφωνηματικές φράσεις. Η πιο επαρκής κατάφαση.
Έζησε όπως σκέφτηκε. Είχε φαντασία. Ήταν νέος. Ήταν όμορφος. Είχε διαρκές βλέμμα. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τους ποιητές.
Έζησε όπως σκέφτηκε. Είχε φαντασία. Ήταν νέος. Ήταν όμορφος. Είχε διαρκές βλέμμα. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τους ποιητές. Πίστευε στην ύπαρξη ενός καλύτερου κόσμου. Λείπει 33 χρόνια. Λείπει 33 χρόνια. Λείπει 33 χρόνια.
Ήταν 17 Σεπτεμβρίου 1982.
Σήμερα κάνω τη διαδρομή Αλεξάνδρεια, Αθήνα, Μόσχα. Και πίσω στην Αθήνα. Κρατώ ένα κόκκινο γαρύφαλλο και το αφήνω στο πέτρινο εκείνο σημείο που γράφει το όνομά του.
Πώς γίνεται ν’ αγαπάς κάποιον που δε γνώρισες ποτέ;
Γίνεται. Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους.
