Hot or Not #129: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Credits: Ελένη Ανδρεάτου

Νομίζω ότι αν βρίσκεστε διακοπές αλλά αγαπάτε το θέατρο και επιθυμείτε να μείνετε πολιτιστικά ενημερωμένοι, σας έχω βρει την ιδανική παράσταση. Αναφέρομαι στην κοινωνική σάτιρα του Πάολο Τζενοβέζε, «Τέλειοι Ξένοι» που μετά από δυο άκρως επιτυχημένες θεατρικές χρονιές και σωρεία θετικών κριτικών, περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι ανά την Ελλάδα. Η παράσταση αποτελεί μεταφορά της δημοφιλούς ταινίας του Τζενοβέζε με τίτλο «Perfetti Sconosciuti» που πρωτοείδαμε στο σινεμά το 2016 και έχει κατορθώσει να προστεθεί μέχρι και στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες – ως το φίλμ με τα περισσότερα ριμέικ στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ιστορία έχει ως εξής. Πώς θα σας φαινόταν αν παίζατε ένα παιχνίδι με τους φίλους σας, στο οποίο θα έπρεπε να αφήσετε απροκάλυπτα το κινητό σας στο τραπέζι και να μοιράζεστε κάθε κλήση και μήνυμά σας με όλους τους παρευρισκόμενους για μία ώρα; Και αν σε εμάς αυτή η ιδέα μοιάζει καταστροφική, σκεφτείτε πόσο μάλλον στην πλειάδα των 8 σε αριθμό – εξαιρετικών κατά τ’ άλλα ηθοποιών – που μπλέχτηκαν σε ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων, καλά – έως τότε – κρυμμένων μυστικών. Ως πρωταγωνιστές της παράστασης συναντάμε τους: Πέτρο Λαγούτη, Γιώργο Χρανιώτη, Χρήστο Σαπουντζή, Κώστα Κάππα, Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ, Μένη Κωνσταντινίδου, Σοφία Μανωλάκου και Αλίκη Κακολύρη, ενώ στη σκηνοθεσία με τα ιδϊοφυή tricks τους Πέτρο Λαγούτη και Γιώργο Πυρπασόπουλο.

Νομίζω ότι στα συν των «Τέλειων Ξένων» πρέπει να αναφέρω το ταλέντο και την χωρίς θεατρικές φαμφάρες ερμηνεία των ηθοποιών αλλά και τα σκηνικά της παράστασης που ενσωματώθηκαν με αριστοτεχνικό τρόπο και «χάρισαν» κάτι παραπάνω στην πλοκή της ιστορίας. Η απόδοση του κειμένου ανήκει στην Ελεονώρα Μελέτη, η οποία αν και διατήρησε την ιταλική προέλευση του έργου δεν σε εμπόδισε από το να ταυτιστείς με τα πρωταγωνιστικά ζευγάρια και να νιώσεις μέλος της παρέας. Οι «Τέλειοι ξένοι» αποτελούν ένα κοινωνικό έργο που θα σας κάνει να γελάσετε – καθόλου εκβιαστικά – αλλά και να αναρωτηθείτε για την φύση των ομολογουμένως περίπλοκων ανθρώπινων σχέσεων. Πρόκειται για μια παράσταση που θα σε κάνει σίγουρα να προβληματιστείς και εσύ ως ένας άλλος Σωκράτης για το αν ισχύει το σοφό ρητό “Η μόνη αληθινή σοφία είναι η γνώση ότι δε ξέρεις τίποτα”. Στο τέλος της παράστασης σας περιμένει και μια ανατροπή αλλά θα αποφύγουμε τα spoiler για όσους επιθυμούν να την παρακολουθήσουν.
Ελένη Ανδρεάτου

Το πρώτο μέρος της τελευταίας σεζόν του Emily in Paris έχει κυκλοφορήσει στο Netflix και, αν και σε τίποτα δεν θυμίζει τις δυο πρώτες σεζόν, καταφέρνει να προσφέρει-για ακόμη μια φορά- μια απολαυστική απόδραση στον κόσμο της μόδας, των ερωτικών σχέσεων και του δράματος. Στο πρώτο αυτό μέρος, μια σειρά από χαοτικές πλοκές, αλληλεπιδράσεις χαρακτήρων και έντονα στοιχεία υπερβολής, πετυχαίνουν να μας κρατούν σε εγρήγορση. Αυτή η σεζόν επιταχύνει το ρυθμό, γεμίζοντας τα επεισόδια με πολλές παράλληλες ιστορίες. Από τις κατηγορίες της Σιλβί εναντίον του κολοσσού της βιομηχανίας Louis de Leon, έως τις περιπλεγμένες ερωτικές ζωές της Έμιλι, του Γκαμπριέλ και της Καμίλ, το δράμα δεν λείπει. Η εξέλιξη της σχέσης μεταξύ Έμιλι, Άλφι και Γκαμπριέλ (ακόμη και η έντονη προσπάθειά του να αποκτήσει αυτό το πολυπόθητο αστέρι Michelin) είναι ομολογουμένως, ένα από τα κομβικά σημεία που το κοινό προσμονούσε να παρακολουθήσει.

Παρά τα ελαττώματά της και την έντονη κριτική που έχει δεχτεί-και όχι αδίκως-, η σειρά έχει μια γοητεία που συνεχίζει να προσελκύει. Τα σκόρπια σενάρια και η-μερικές φορές- αμφιλεγόμενη γραφή μπορεί να προβληματίζουν, όμως η σειρά διατηρεί επάξια την κυριαρχία της, υπενθυμίζοντάς μας, το δέος που αισθανθήκαμε τη πρώτη φορά που τη παρακολουθήσαμε. Και αν και πολλοί έχουν επικρίνει τη σειρά για τη φαινομενική επιπολαιότητα της πρωταγωνίστριας, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το Emily in Paris ποτέ δεν στόχευε στο να είναι ένα σοβαρό δράμα. Η γοητεία της έγκειται στην ικανότητά της να μεταφέρει τους θεατές σε έναν κόσμο όπου τα προβλήματα της ζωής είναι τυλιγμένα σε επώνυμα ρούχα και τα ερωτικά τρίγωνα αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητας. Μια ένοχη απόλαυση, που μας αναγκάζει να αδημονούμε να παρακολουθήσουμε στους δέκτες μας το δεύτερο και τελευταίο μέρος της 4ης σεζόν, στις 12 Σεπτεμβρίου.
Μαρία Βέλμαχου

Φωτογραφία Μιλένα Αργυροπούλου

Αυτήν την εβδομάδα το «φεγγάρι του Οξύρρυγχου», η πιο αγαπημένη πανσέληνος του καλοκαιριού, έλαμψε στον ουρανό και μας κάλεσε να ονειρευτούμε κάτω από το φως του και να ταξιδέψουμε νοερά στις ομορφότερες εικόνες της φαντασίας μας. Το ολόγιομο φεγγάρι, ένα θείο δώρο για τα μάτια μας που, αναμφίβολα δεν χορταίνουν να το κοιτούν, έχουμε την ευκαιρία να το θαυμάζουμε κάθε Αύγουστο, καθότι τότε η σελήνη δείχνει «πασιφαής», ολόκληρο δηλαδή το ημισφαίριό της που στρέφεται προς τη Γη μπορούμε να το δούμε σαν έναν πλήρη φωτεινό κυκλικό δίσκο. Η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος απαθανατίστηκε σε όλα τα μέρη της Ελλάδας και τα σόσιαλ πλημμύρισαν με φωτογραφίες που προσπάθησαν να αποδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ομορφιά που προσέφερε το θέαμά της. Εγώ είχα την τύχη να τη θαυμάσω από το νησί της Τήνου και μάλιστα την ώρα της ανατολής της.

Τη φωτογράφισα λοιπόν και τη μοιράζομαι μαζί σας με την ευχή είτε την απολαύσατε μόνοι, είτε με παρέα, είτε σε πόλη, είτε σε νησί, είτε σε χωριό, να αποτελέσει ένα από τα πιο ωραία στιγμιότυπα του καλοκαιριού σας, που θα σας συντροφεύει γυρνώντας πίσω στη ρουτίνα. Όπως διαβάσαμε άλλωστε και σε ένα υπέροχο γκράφιτι, «με το αλάτι ενός καλοκαιριού κρατάς έναν ολόκληρο χειμώνα». Έχοντας λοιπόν ως ‘αλάτι’ μας αυτήν την πανσέληνο και τη γλυκιά ανάμνησή της, προχωράμε και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά να καλωσορίσουμε τη νέα σεζόν που έρχεται…
Μιλένα Αργυροπούλου

Γοητευτικά ήταν τα πράγματα και αυτή την εβδομάδα στο Στρουμφοχωριό – aka μαγευτική Ελλαδίτσα – και εγώ το έχω ρίξει στην ειρωνεία γιατί δεν βγαίνει αλλιώς. Μέσα σε διάφορες πρώτες θέσεις που έχει κατακτήσει η χώρα μας τους τελευταίους μήνες , όπως εκείνης της 6ήμερης εργασίας και των περισσότερων εργάσιμων ημερών σε όλη την Ευρώπη (μαγικό), αυτή την εβδομάδα πήρε μία ακόμη πρώτη θέση. Σύμφωνα με την έρευνα του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) μπορεί η Ελλάδα πλέον να εμφανίζεται ως η δεύτερη πιο φτωχή χώρα από τις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά την Βουλγαρία, οι Έλληνες εργαζόμενοι όμως, και οι μισθοί αυτών, κατακτούν την πρωτιά του χαμηλότερου ωρομίσθιου, ξεπερνώντας και την Βουλγαρία αυτή την φορά. Για να το εξηγήσω καλύτερα, η ελληνική οικονομία κατέχει πλέον την τελευταία θέση στην ΕΕ ανά δεδουλευμένη ώρα εργασίας, δηλαδή μπορεί να υπάρχουν εργαζόμενοι εκεί έξω που να δουλεύουν κανονικά (πλέον και 6 μέρες την εβδομάδα) και παρόλα αυτά να βρίσκονται κάτω από τον δείκτη φτώχειας του 2009, καθώς η αγοραστική δύναμη των μισθών ανά ώρα εργασίας δεν έχει αυξηθεί από την περίοδο 2007-2008. Θα σας αφήσω λίγο να το επεξεργαστείτε, γιατί και εγώ τον χρειάζομαι λίγο χρόνο. Θα μου πείτε βέβαια, «πως σοκάρεσαι κοπέλα μου πλέον με όλα αυτά που συμβαίνουν;» και δίκιο θα έχετε. Αλλά, με συγχωρείτε, ακόμα και τώρα με αφήνει άναυδη το γεγονός πως ζούμε σε μια χώρα που το κόστος ζωής είναι υψηλότερο, ή και ίδιο, με χώρες της Ευρώπης όπου οι μισθοί είναι διπλάσιοι. Δεκαπέντε χρόνια – θεωρητικά – μετά την έξαρση της οικονομικής κρίσης και μετά από μια παγκόσμια πανδημία, η κυβέρνηση υποστηρίζει πως τα πράγματα βελτιώνονται και θα βελτιωθούν κυρίως μέσω των επενδύσεων κάτι που εμφανέστατα και με στοιχεία πλέον είναι απλά ψέμα. Θα μου πείτε και τι να κάνουμε-και εγώ θα σας πως δεν έχω ιδέα (γιατί και η μετανάστευση δεν είναι και εύκολη παιδιά). Για τώρα, ας συγχαρούμε την Ελλάδα και τους πολιτικούς της εκπροσώπους για άλλη μια πρώτη θέση στο βάθρο της εξαθλίωσης.
Μαρία Βαλτζάκη

Την εβδομάδα που μας πέρασε, τον γύρο του κόσμου έκανε η είδηση του θανάτου του Alain Delon, φέρνοντας στην επιφάνεια και πυροδοτώντας εκ νέου συζητήσεις τόσο για την σπουδαία κινηματογραφική του καριέρα όσο και για τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του. Είναι γνωστό πως υπήρξε φίλος με τον πρόεδρο του ακροδεξιού «Εθνικού Μετώπου» Ζαν-Μαρί Λε Πεν. Μάλιστα σε συνέντευξη του σε μια ελβετική εφημερίδα, το 2013, ο ηθοποιός μίλησε με κολακευτικά λόγια για τον ακροδεξιό πολιτικό και την κόρη του Μαρί Λε Πεν. «Το Εθνικό Μέτωπο, όπως το MCG [Κίνημα Πολιτών Γενεύης] στη Γενεύη, είναι πολύ σημαντικό… Το ενθαρρύνω και το κατανοώ απόλυτα», είπε προσθέτοντας: «Εδώ και χρόνια, πατέρας και κόρη Λε Πεν αγωνίζονται, αλλά δίνουν μια μοναχική μάχη. Τώρα, για πρώτη φορά, δεν είναι πλέον μόνοι. Έχουν στο πλευρό τους τον γαλλικό λαό…». Eνώ, επίσης, είχε εκφράσει την αντίθεση του ως προς την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Ο Λε Πεν δεν ήταν η μοναδική από τις αμφιλεγόμενες «φιλίες» του Ντελόν. Το 1968 ο ηθοποιός βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα τεράστιο σκάνδαλο που ξέσπασε στην Γαλλία, την «Υπόθεση Μάρκοβιτς», που αφορούσε τη δολοφονία του σωματοφύλακα του Stefan Marković. Ο ηθοποιός συνελήφθη και ανακρίθηκε από τις αρχές καθώς θεωρήθηκε ύποπτος για τον θάνατο του Σέρβου σωματοφύλακα μαζί με τον φίλο του François Marcantoni, έναν Κορσικανό γκάνγκστερ. Και οι δύο απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες καθώς δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία. Σύντομα το σκάνδαλο θα μετατρεπόταν σε «πολιτική υπόθεση», καθώς κυκλοφόρησαν οι φήμες πως ο Georges Pompidou, ο οποίος εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε προεκλογική εκστρατεία για τον προεδρικό «θώκο» της Γαλλίας, μαζί με τη γυναίκα του, παρευρέθηκαν σε σεξουαλικά πάρτι που είχε οργανώσει ο Μάρκοβιτς. Ο Pompidou έκανε λόγω τότε για προσπάθεια να «ρίξουν λάσπη» στην υπόληψη του.

To 2013 o γιός του Alain-Fabien Delon σε συνέντευξη του για το Ιταλικό Vanity Fair κατηγόρησε τον ηθοποιό πως ήταν κακοποιητικός απέναντι στη μητέρα του Rosalie van Breemen. O ηθοποιός αρνήθηκε τις κατηγορίες αν και παραδέχθηκε ότι την χαστούκισε μια φορά. Χρόνια αργότερα  σε συνέντευξη του για το Journal Du Dimanche απέναντι στις κατηγορίες ότι σήκωνε χέρι σε γυναίκες δήλωσε: «Είπα ότι χαστούκισα μια γυναίκα; Ναι. Και θα έπρεπε να προσθέσω ότι έχω δεχτεί περισσότερα χαστούκια από όσα έχω δώσει ποτέ», σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Παράλληλα, στην ίδια συνέντευξη, ο Alain Delon είχε εκφράσει γνώμη ενάντια στην τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: «Δεν είμαι κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, δεν με νοιάζει: οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν ό,τι θέλουν», δήλωσε στο JDD. «Αλλά είμαι κατά της υιοθεσίας από δύο άτομα του ίδιου φύλου». Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια η απόφαση του Φεστιβάλ των Καννών να τον βραβεύσει με Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα το 2019 να προκαλέσει θυελλώδεις αντιδράσεις από ακτιβιστικές οργανώσεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Alain Delon υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του παγκόσμιου κινηματογράφου με μια φιλμογραφία γεμάτη εμβληματικές ταινίες και σπουδαίους σκηνοθέτες – αν και ήταν και κάπως άνιση. Όμως η «κληρονομιά» που άφησε πίσω του, με πρωταρχική το χάρισμα του να γοητεύει το κοινό κάθε φορά που εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη όσο κανένας άλλος, επισκιάζεται από τον λίγο πολύ «σκιώδη» χαρακτήρα του και βάζει σε σκέψεις για το «ηθικό χρέος» του καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Photo by Martti Salmi on Unsplash

Αυτή την εβδομάδα παρακολουθήσαμε με φοβερό προβληματισμό το φιάσκο μεγατόνων που εκτυλίχθηκε με αφορμή την ταινία που θα καταθέσει η Ελλάδα στα Όσκαρ του 2025 για την υποψηφιότητα του Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Τι μπορεί να πάει στραβά σε κάτι τόσο απλό – μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Κι όμως, εγώ πασχίζω να βρω αν υπάρχει κάτι που δεν πήγε στραβά, από την πλευρά του ΥΠΠΟ. Ας τα πάρουμε από την αρχή – περιληπτικά όμως, εκτενέστερα μπορείτε να διαβάσετε τι έγινε εδώ. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου αποκάλυψε στις αρχές της εβδομάδας ότι τέσσερα από τα επτά μέλη της ελληνική επιτροπής, που είχαν δεχτεί τη θέση αυτή μετά από επικοινωνία με το Υπουργείο Πολιτισμού, έλαβαν ένα μέιλ ότι τελικά δεν θα συμμετέχουν, καθώς η επιλογή τους είχε γίνει… εκ παραδρομής. Προφανώς, ξέσπασαν αντιδράσεις. Από τη μία για την επιπολαιότητα με την οποία διαχειρίστηκε το θέμα το ΥΠΠΟ – το οποίο είχε στείλει κανονικά λινκς με τις υποψήφιες ταινίες σε ανθρώπους που τελικά δεν θα έπαιρναν την σχετική απόφαση. Από την άλλη, πολλοί -εύλογα- αναρωτηθήκαμε γιατί το ΥΠΠΟ αντικατέστησε μόνο τα συγκεκριμένα 4 άτομα και όχι όλη την επιτροπή, αφού σύμφωνα με τον υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού όλα τα μέλη είχαν λανθασμένα επιλεγεί από μια υπάλληλο – εννοείται ότι το Υπουργείο επέμεινε μέχρι τέλους ότι το λάθος ήταν αποκλειστικά και μόνο αυτής της μίας υπαλλήλου, νίπτοντας εντελώς δηλαδή τας χείρας τους. Η δικαιολογία που έδωσε ο υφυπουργός – ότι δηλαδή δεν προλάβαινε να τους αλλάξει όλους, γιατί στις 15 Αυγούστου ήταν η τελική προθεσμία που είχε δώσει η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, είναι εξίσου ανούσια και εκνευριστική. Μήπως μια τέτοια διαδικασία δεν θα έπρεπε να αποτελεί ζήτημα της ‘τελευταίας στιγμής’. Πάντως, το χειρότερο είναι ότι πληθαίνουν και οι υπόνοιες για τις σκοπιμότητες αυτής της απόφασης και η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερα διαβάζω τόσο περισσότερο πείθομαι ότι αυτό δεν ήταν απλά ένα λάθος. Η όλη διαδικασία έχει πλέον χάσει εντελώς την αξιοπιστία της και εφόσον 2 μέλη της επιτροπής έχουν παραιτηθεί και 21 από τις 23 ταινίες έχουν αποσυρθεί – έχουν παραμείνει μόνο ο Καπετάν Μιχάλης και η Φόνισσα… – θα συμφωνήσω με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Φέτος η Ελλάδα δεν πρέπει να στείλει ταινία στα Όσκαρ και το πιο σημαντικό, πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για τη διαδικασία. Η ΕΑΚ έχει προτείνει να έχει η ίδια – τα μέλη της δηλαδή – τον λόγο και όχι μια επιτροπή που αυθαίρετα θα καλεί κάθε χρόνο το Υπουργείο. Νομίζω, ότι μετά το φετινό φιάσκο, η πλευρά της ΕΑΚ μοιάζει φοβερά λογικότερη.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου