Το σπουδαίο έργο «Η Νύχτα της Κουκουβάγιας» του Γιώργου Διαλεγμένου, ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες δραματουργούς, ανεβαίνει από τις 26 Μαρτίου στην Κάμιρο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου|Elephas tiliensis.
Μια παράσταση-αλληγορία για τη ζωή και τον θάνατο, σκληρή και σαρκαστική, για την αναπόφευκτη στιγμή που κάθε άνθρωπος αντικρίζει το σκοτάδι του παρελθόντος του· για την κάθαρση που το σκοτάδι φέρνει στο παρόν του.
«Η Νύχτα της Κουκουβάγιας»: Υπόθεση
Ο Ίων εργάζεται στο τμήμα απολεσθέντων οστών ενός νεκροτομείου. Εκατοντάδες ονόματα και κόκκαλα ανθρώπων που έχουμε πια ξεχάσει, σαν να μην υπήρξαν, περνούν καθημερινά μπροστά στα μάτια του. Σήμερα είναι η δική του στιγμή. Ένα επαγγελματικό τηλεφώνημα θα είναι η αφορμή για να περάσει κι αυτός στον Κάτω Κόσμο. Εκεί τον περιμένει η Πελαγία, πρώην ερωμένη του, η οποία αυτοκτόνησε εξαιτίας του. Η Πελαγία λατρεύει τις κουκουβάγιες. Ως άλλη Λώρα του Γυάλινου Κόσμου συλλέγει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτές. Όταν έρχεται η ώρα της κατάβασης του πρώην εραστή της στον Κάτω Κόσμο, ακόμα και στο βαθύτερο σκοτάδι, το μυθικό νυχτοπούλι θα δει τα πάντα. Τώρα ο Ίων πρέπει να αντιμετωπίσει το παρελθόν του.
Όσο ο θάνατος κυριαρχεί στη σκέψη των ανθρώπων, συνειδητά και ασυνείδητα, έρωτες, γάμοι, γλέντια, φαγοπότια, μνήμες, μουσικές, οικεία πρόσωπα, όλος ο κόσμος των ζωντανών τους φέρνει αντιμέτωπους με τους συμβιβασμούς που έκαναν προκειμένου να επιβιώσουν. Άξιζε η ζωή που ζήσαμε; «Η Νύχτα της Κουκουβάγιας» των Elephas tiliensis εστιάζει στην Παύση μέσα στον χρόνο, στη στιγμή που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τις επιλογές και τις ενοχές του, στη στιγμή που αναστοχάζεται για να επουλώσει το τραύμα του παρελθόντος, διεκδικώντας ένα ζωντανό παρόν.
Η παράσταση του Δημήτρη Αγαρτζίδη & της Δέσποινας Αναστάσογλου καλεί τους θεατές να αναλογιστούν τον εαυτό τους στην κρίσιμη στιγμή, στο κρίσιμο Τώρα, να ορίσουν τον τρόπο που στέκονται απέναντι στο διαφορετικό, στο «μη κανονικό», στη δική τους «Πελαγία», σε αυτό που παρεκκλίνει των καθημερινών συμβάσεων που αφαιρούν, μέρα τη μέρα, τη σάρκα και το αίμα της ζωής τους.
Μιας ζωής στην οποία συχνά καταλήγουμε απόντες, ως άλλοι Ίωνες. Ο θάνατος εδώ δεν είναι το τέλος, όπως, κατά τον συγγραφέα, η τελική τελεία δεν δηλώνει και το οριστικό κλείσιμο του έργου.
