Μάρθα Σωτηρίου: Η γοητεία της οπερέτας είναι ότι μάς θυμίζει την ξεγνοιασιά, την ανεμελιά μιας άλλης εποχής

Πολύ κλισέ ιστορία! Γύρω στα 11 είχα βρει κάτι κασέτες κλασικής μουσικής στο σπίτι και από «ψώνιο» είχα βαλθεί να τις ακούω στο walkman για να διαφοροποιηθώ από τα παιδάκια της ηλικίας μου. Στο δημοτικό «έπαιζε» πολύ Βανδή, Λεμπέσης, Ρουβάς κτλ – εννοείται τα άκουγα κι εγώ όλα αυτά! Κάποια στιγμή πήρε το μάτι μου ένα διπλό άλμπουμ με άριες ερμηνευμένες απο τη Μαρία Κάλλας – το κλισέ που σου είπα – και μου το αγόρασε η γιαγιά μου. Είχε μέσα όλες τις γνωστές άριες. Θυμάμαι να ακούω το «Vissi d’arte» και το «La mamma morta» και να κλαίω, μικρό παιδάκι! Τότε αποφάσισα ότι κι εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου! Περίμενα να φύγουν όλοι από το σπίτι, έβαζα το CD και τραγούδαγα από πάνω ό,τι θες, από Gilda και Madama Butterfly μέχρι Rosina και Carmen! Το πώς ένας Θεός το ξέρει (γέλια)! Γενικά όμως μουσική έπαιζε πάντα στο σπίτι, κι η μαμά μου τραγουδούσε υπέροχα. Με είχε γράψει κιθάρα και θεωρητικά από μικρή ηλικία, οπότε μουσική ήξερα έτσι κι αλλιώς. Γύρω στα 14 ξεκίνησα δειλά-δειλά και τραγούδι και στα 18 γράφτηκα στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη της Δέσποινας Καλαφάτη. Τότε άρχισα μια πιο σοβαρή ενασχόληση με την όπερα. Δίπλωμα πήρα με την Χριστίνα Γιαννακοπούλου.

Ξεκίνησα να τραγουδάω όπερα γιατί ήθελα να διαφοροποιηθώ από τα παιδιά της ηλικίας μου.

Ενώ σπούδαζα στην Αθήνα έκανα κάποιες συναυλίες, σεμινάρια, αλλά και τον πρώτο μου ρόλο, τον Χένσελ στην όπερα «Χένσελ και Γκρέτελ» στο Θέατρο Olvio στον Κεραμεικό. Ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή με μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία από τον ηθοποιό Δημήτρη Κανέλλο και μια ομάδα από υπέροχους καλλιτέχνες! Ο καλός μου πιανίστας και δάσκαλος Γιάννης Αερινιώτης με είχε προτείνει στην παραγωγή. Ήταν μια σημαντική πρώτη επαφή με αυτόν τον ρόλο, που είναι αρκετά μεγάλος και δύσκολος. Επίσης, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο ωδείο έκανα ακρόαση για έκτακτη χορωδός στη Λυρική Σκηνή και με πήρανε. Τραγούδησα σε δυο παραγωγές, στην Carmen και στην Aida. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη τότε! Μάλιστα αυτές οι όπερες είναι από τις πιο αγαπημένες μου και βασικά είναι οι πρώτες δυο όπερες που άκουσα ολοκληρωμένα όταν άρχισα να ακούω έργα για να «μορφωθώ» λιγάκι και να γνωρίσω το λυρικό ρεπερτόριο.

Δύσκολο να μιλήσω για πιο «σημαντική» στιγμή, γιατί καθετί που έχω κάνει μέχρι τώρα έχει παίξει τον ρόλο του στη διαμόρφωση και στην εξέλιξή μου. Κάθε επιτυχία ή αποτυχία, κάθε παραγωγή, συναυλία, ακρόαση, είναι από ένα λιθαράκι σε αυτό το «οικοδόμημα» που χτίζουμε μια ζωή ως καλλιτέχνες και που τελειωμό δεν έχει. Σίγουρα κάποιες στιγμές ακούγονται πιο σημαντικές, όπως πχ όταν υπογράφεις πια επαγγελματικές δουλειές σε θέατρα και πληρώνεσαι και δεν είναι πια «χόμπι» το τραγούδι. Όμως για να φτάσεις εκεί έχουν προηγηθεί πολλά άλλα «λιθαράκια». Αγαπημένη στιγμή πάντως μπορώ να πω. Ήταν η στιγμή που πέρασα επί τόπου για μάστερ στην Ακαδημία της Δρέσδης. Η επιτροπή με χειροκρότησε και μου είπε να αρχίσω να ψάχνω διαμέρισμα! Είχα πάει στην ακρόαση με μια καλή μου φίλη, επίσης λυρική τραγουδίστρια, που με περίμενε απέξω. Ήταν συγκινητικό και κλαίγαμε, γιατί δε χρειάστηκε καν να περιμένω να βγουν τα αποτελέσματα μετά από έναν μήνα. Κι αυτό έγινε δυο βδομάδες μετά την «αποτυχία» μου στον Ακαδημία του Μονάχου, όπου είχα κοπεί. Αυτή η τόσο μεγάλη διαφορά αποτελέσματος σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα νομίζω δείχνει ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και να αποκαρδιωνόμαστε με την πρώτη στραβή!

Χάσαμε πολλή ζωή τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά τελικά καταλάβαμε τι είναι πραγματικό σημαντικό.

Στο εξωτερικό, και ειδικά στη Γερμανία την οποία γνωρίζω καλύτερα γιατί ζω εκεί, σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες, αλλά ταυτόχρονα και για ακριβώς αυτόν τον λόγο, τεράστιος ανταγωνισμός. Αυτό που μπορεί να σου πούνε εδώ «πήγαινε στη Γερμανία και γυρνώντας όλα τα θέατρα κάπου θα σε πάρουν» είναι ψέμα. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Πρώτον γιατί δεν είναι δυνατόν να «γυρίσεις» έτσι απλά όλα τα θέατρα, καθότι οι ακροάσεις για σολίστ είναι στην πλειοψηφία τους «κλειστές» και μόνο μέσω αντζενσίας μπορείς να έχεις πρόσβαση σε αυτές, δεύτερον γιατί υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός. Αν καταφέρεις να μπεις μόνιμα σε κάποιο ensemble σίγουρα εξασφαλίζεσαι για τουλάχιστον δυο χρόνια. Αν είσαι στο ελεύθερο επάγγελμα, και δεν είσαι βέβαια «όνομα», τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα και αγχωτικά, με όλα τα προβλήματα που δημιουργεί το ελεύθερο επάγγελμα. Με την πανδημία τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Πολλοί δεν το αντέχουν και προσπαθούν μετά από ένα διάστημα να μπουν σε κάποιο θέατρο ως χορωδοί. Τα λεφτά είναι πολύ καλά στη Γερμανία για τα μέλη της χορωδίας ενός λυρικού θεάτρου. Γενικά χρειάζεται πάρα πολύ γερό στομάχι, υπομονή, σκληρή δουλειά, ατελείωτες ώρες σε ταξίδια, χρήματα και πολύ τρέξιμο αν θέλεις να επιβιώσεις ως λυρικός τραγουδιστής στο εξωτερικό. Υπάρχει πάντως κρατική βοήθεια για όλους στη Γερμανία, να το πούμε αυτό.

Είναι η δεύτερη φορά που θα εμφανιστώ στο Ολύμπια και η τρίτη μου συνεργασία με τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων. Έχω περάσει πολύ όμορφα τις δυο τελευταίες φορές οπότε χαίρομαι πάρα πολύ για την τωρινή συνεργασία! Είναι ένα αγαπημένο σε όλους μας θέατρο, ένα θέατρο στο οποίο έχουμε παρακολουθήσει ένα σωρό όπερες και καλλιτέχνες και από το οποίο έχουν περάσει τεράστια ονόματα! Είμαι ευγνώμων στον καλλιτεχνικό διευθυντή, κύριο Olivier Descotes, όχι μόνο γιατί επέλεξε εμένα για αυτή τη συναυλία, αλλά γιατί γενικά με το που ανέλαβε στο θέατρο, έκανε ακροάσεις και έδωσε (και δίνει) ευκαιρίες σε πολλά νέα παιδιά. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα και δεν υπάρχουν θέατρα, οι ευκαιρίες είναι τόσο περιορισμένες, δεν έχουν πού να τραγουδήσουν! Προσωπικά τον ευχαριστώ γιατί αυτή η συναυλία δεν είναι η πρώτη ευκαιρία που μου δίνει! Ήταν να τραγουδήσω και την άλλη διανομή της «Κρητικοπούλας» τη φετινή σεζόν, αλλά δυστυχώς οι πρόβες και οι παραστάσεις συνέπιπταν με τις αντίστοιχες που είχα στη Γερμανία για «Χένσελ και Γκρέτελ» και δεν ήταν δυνατό να τα συνδυάσω. Στεναχωρήθηκα πολύ αλλά ελπίζω στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να τραγουδήσω σε μια ελληνική οπερέτα, τρελαίνομαι στην ιδέα!

Θα ξεκινήσουμε με βιεννέζικη οπερέτα και μετά θα περάσουμε στην ελληνική! Θα ακουστούν πολλές γνωστές άριες, ντουέτα και τραγούδια! Ειδικά στο πρώτο μέρος θα απολαύσετε τη Χρύσα Μαλιαμάνη και τον Δημήτρη Πακσόγλου σε μερικές από τις πιο όμορφες σελίδες του βιεννέζικου ρεπερτορίου οπερέτας για σοπράνο και τενόρο, όμως στο δεύτερο μέρος θα αναλάβει κι ο βαρύτονος με τη μέτζο! Με τον Χάρη Ανδριανό θα τραγουδήσουμε δύο από τα πιο γνωστά ντουέτα που τα ξέρει πιστεύω ο κάθε έλληνας σχεδόν και πολλά ακόμα έργα γεμάτα χιούμορ και ανεμελιά μιας άλλης εποχής. Αυτό ακριβώς είναι που μου αρέσει σε αυτή τη μουσική και αυτό το είδος! Μοιάζει να είναι μακριά από σκοτούρες, είναι ανάλαφρο, εύπεπτο, δεν «βαραίνει» το κοινό και για τον τραγουδιστή που θέλει να κάνει και λίγο το σόου του πάνω στη σκηνή, είναι ό,τι πρέπει! Κι επειδή κι εγώ κρύβω κάπου μέσα μου μια θεατρίνα, ανυπομονώ πραγματικά για αυτή τη βραδιά!

Αρχές Απριλίου έχω ένα Liederabend στην Πολωνία με τον Διονύση Παντή, πιανίστα-μαέστρο-αγαπημένο μου φίλο και συμφοιτητή από την Ακαδημία της Δρέσδης, οπότε μετά το Γκαλά της Παρασκευής ξεκινάμε πρόβες για αυτό. Αργότερα έχω τέσσερις συναυλίες στα πλαίσια του φεστιβάλ Kammeroper Schloss Rheinsberg στη Γερμανία, όπου θα τραγουδήσω τα «Schottische Lieder» του Μπετόβεν και τη «Φαντασία» του για πιάνο, ορχήστρα και χορωδία και από τη νέα σεζόν στο ίδιο Φεστιβάλ έχω κλείσει πάλι για «Χένσελ και Γκρέτελ». Τα πράγματα είναι βέβαια πάντα ρευστά και ανυπομονώ να δω τι άλλο θα προκύψει προσεχώς! Γενικά το σχέδιό μου είναι να είμαι καλά, να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπάω με τρόπο που να με γεμίζει και διατηρώντας την ακεραιότητα μου ως άτομο και ως καλλιτέχνης και να απολαμβάνω τη ζωή μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Χάσαμε πολλή ζωή τα τελευταία δύο χρόνια, βουτηχτήκαμε μέχρι τον λαιμό στην κατάθλιψη και αναθεωρήσαμε πολλά πράγματα σχετικά με το τι είναι τελικά σημαντικό και τι όχι, και για μένα αυτά τα τελευταία είναι τελικά πολύ πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο.