Νίκος Καζής: Όλα τα έχουν πει οι μοίρες

Το βιβλίο «Όλα τα έχουν πει οι μοίρες» περιέχει μικρές, ζουμερές ιστορίες γεμάτες ερωτισμό, αφηγήματα με βιωματικό χαρακτήρα με πρωταγωνιστές, καθημερινούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου.

Με γλώσσα απλή, που φλερτάρει με την ντοπιολαλιά της περιοχής που μεγάλωσε, ο συγγραφέας δίνει ζωή σε χαρακτήρες που ανασύρει από τις παιδικές και εφηβικές του μνήμες, «χαρίζοντάς» τους ενίοτε γκροτέσκα χαρακτηριστικά. Πάντοτε όμως με σεβασμό, νοσταλγία και αγάπη.

Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο καθηγητής Θετικής Ψυχολογίας Αναστάσιος Σταλίκας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «Οι ιστορίες του Νίκου είναι σαν γεμιστά σοκολατάκια. Κάποιες φορές κρύβουν μέσα τους το λικέρ της νοσταλγίας, άλλοτε το μπράντι της αθωότητας, άλλοτε το parfait d’amour της εφηβείας, και άλλοτε πάλι το μπράντι Alexander του πόθου.  Άλλες φορές κρύβουν μέσα τους μια στέρεη γέμιση, όπως το αμύγδαλο του πόνου, το καρύδι της απώλειας και τη σταφίδα του αποχωρισμού. Δεν ξέρεις εκ των προτέρων ποια είναι η γέμιση της κάθε ιστορίας· η γεύση της αναμειγμένη με τη σοκολατένια επικάλυψη αναδύεται καθώς το στόμα του μυαλού σου και ο ουρανίσκος των συναισθημάτων σου την ανακαλύπτει, τη γεύεται και την απολαμβάνει».

Μεγάλωσα σε ένα μικρό, πεδινό χωριό είκοσι λεπτά έξω από την Άρτα. Στο κέντρο αυτού που αποκαλούμε επαρχιακή, αγροτική Ελλάδα.

Η μνήμη μου είναι γεμάτη εικόνες καθημερινότητας και στιγμών ζωής. Σαν μικρές παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου, σαν εικόνες που τις βλέπω μέσα από εκείνο το view master της εποχής, με επισκέπτονται αναμνήσεις για να μου θυμίζουν τα απλά και τα ανθρώπινα, τις εμπειρίες, τα βιώματα, αυτά που κουβαλάω, αυτά που με κάνουν αυτό που είμαι, αυτά που με καθοδηγούν.

Χρόνια μετά, έγινα θεατής αυτής της μνήμης και με πολλή μυθοπλασία γράφτηκαν οι ιστορίες που θα διαβάσετε. Μικρές ιστορίες γεμάτες ερωτισμό, συνάντηση σωμάτων και ψυχών. Απεικονίζουν το πολύπλευρο και το πολυεπίπεδο των επαφών και των σχέσεων, είναι μια ψηφίδα, ένα κομμάτι του παζλ των παιδικών και των εφηβικών μου χρόνων.

Κάθε αφήγηση έχει τη δική της ταυτότητα, άλλες είναι γεμάτες χρώματα, άλλες γεμάτες εικόνες, άλλες γεμάτες συναισθήματα, ήχους, μουσικές, μυρωδικά, μπαχάρια, και αισθήσεις της φύσης. Όλες μαζί συνθέτουν το μωσαϊκό των απλών, καθημερινών, μοναδικών και σημαντικών στιγμών της πρώιμης ύπαρξής μου, κάτι σαν τη μυρωδιά, τη γεύση και την αίσθηση του στήθους της μάνας μου όταν το πασπάλιζε με κόκκινο πιπέρι για να δώσει ένα τέλος και να κόψει τον ομφάλιο λώρο του θηλασμού.

Νίκος Καζής