Oι πρώτες μου καλλιτεχνικές ανησυχίες ξεκίνησαν από πολύ μικρή. Στα τέσσερα μου ασχολήθηκα με το μπαλέτο και το ακολούθησα για πολλά χρόνια. Αγαπώ πολύ τον χορό. Αργότερα πάλι, θυμάμαι τον εαυτό μου να παίρνει μέρος στις σχολικές εκδηλώσεις με ποιήματα θεατρικά δρώμενα κ.τ.λ.
Η οικογενειά μου, οι έρωτες που έζησα, οι χωρισμοί, η γιαγιά μου, η μάνα μου, οι σκηνοθέτες που συνεργάστηκα ακόμα κι ένας άγνωστος που συναντώ στο δρόμο με διαμόρφωσαν στην ηθοποιό που είμαι τώρα.
Στα 20 χρόνια που βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο, η σοφή σκέψη αφορά στο να μην κάνω σοφές σκέψεις με την έννοια του αποτελέσματος. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και μόλις σκεφτείς ότι «έτσι είναι τα πράγματα» έρχεται η επόμενη δουλειά και σου καταρρίπτει τις βεβαιότητες. Αυτή είναι και η μαγεία του.
Οι ηρωίδες που με ιντριγκάρουν είναι αυτές που “μυρίζουν” γη, που ο λόγος τους είναι ωμός, μαχαίρι σίγουρος. Και συναντώ αρκετές από αυτές στην αρχαία τραγωδία.
Γνωρίζω πως οι ηθοποιοί κατατάσσονται σε κατηγορίες. Ομως, δεν έχω ροπή, ούτε στην κωμωδία, ούτε στο δράμα. Εχω ροπή στην αλήθεια. Ολοι οι κωμικοί ρόλοι έχουν μέσα τους κάτι πολύ δραματικό και όλοι οι δραματικοί ρόλοι έχουν μέσα τους κάτι φοβερά κωμικό.
Στη ζωή εκτός θεάτρου θα έλεγα ότι είμαι λιγότερο τσαμπουκάς. Παραείμαι ευαίσθητη· βέβαια, έχει αποδειχθεί πως είμαι περισσότερο δυνατή από όσο πιστεύω εγώ η ίδια για τον εαυτό μου.
Ποτέ δεν είναι νομαδική η ζωή στο θέατρο. Ποτέ. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με ομάδες, οικογένειες. Θέλω να βλέπω μάτια, ν’ ακούω ανάσες, να φροντίζει ο ένας τον άλλον. Το θεωρώ ευλογία.
Η αλήθεια είναι πως όταν έκανα τηλεόραση δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτή τη μεγάλη έκθεση. Ηταν τρομακτικό· μετά άρχισα να το συνηθίζω και να το απολαμβάνω αλλά ακόμα και τώρα, κάποιες φορές, νιώθω λίγο αμήχανα. Δεν ξέρω γιατί… Θα μου το λύσει ο ψυχολόγος – τι σκατά τον πληρώνω!
Ο,τι έχω κάνει μέχρι τώρα σε θέατρο – τηλεόραση – κινηματογράφο είναι επιλογές μου. Ομως αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί «να βγει μάπα το καρπούζι». Δεν πειράζει όμως, έτσι είναι η ζωή. Μετά τα σκέφτεσαι, γελάς και προχωράς.
Νομίζω όλοι έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή – για να μην μπορω πολλές φορές – να εγκαταλείψουμε την πραγματικότητα που ζούμε, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Δεν είμαστε στον παράδεισο. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη, οι σχέσεις των ανθρώπων, η καθημερινότητα. Αυτή τη στιγμή, είναι από τις λίγες φορές που νιώθω πληρότητα.
Μέχρι σήμερα, ό,τι όνειρο έχω κάνει σε σχέση με τη δουλειά μου το έχω πραγματοποιήσει. Νιώθω πολύ τυχερή αλλά δεν πιστεύω μόνο στην τύχη. Δουλεύω πάρα πολύ.
Το όνειρο μου που φοβάμαι πως δεν θα πραγματοποιηθεί είναι να κάνω οικογένεια· ένα παιδί.
Αυτήν την στιγμή δεν μου λείπει τίποτα από την ζωή μου. Αν και λίγο περισσότερο φως μέσα μου δεν θα ήταν κακό… Αυτό.
