Δεν είναι καν μια καμουφλαρισμένη πραγματεία πάνω στην ενδοοικογενειακή βία. Είναι μια κατάβαση στα τρίσβαθα του ανθρώπινου ψυχισμού, σε εκείνο το δωμάτιο όπου διαμορφώνεται η προσωπικότητα του καθενός από εμάς. Μόνο που στην περίπτωση της Άννι (ή Μίλι αν προτιμάτε), πρωταγωνίστριας του βιβλίου, το δωμάτιο είναι ένα υγρό κελί, το πάτωμα του οποίου ξύνει να βρει ψήγματα αξιοπρέπειας, αισιοδοξίας και ελπίδας.
Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε η έφηβη ηρωίδα του έργου μας δεν είναι ένα από αυτά που φαντάζεται ο καθένας μας, πόσο μάλλον ένα από αυτά που θέλει ένας σωστός γονιός για το παιδί του. Η παιδικότητά της εξαϋλώνεται μέσα σε ένα σκηνικό απελπισίας, δακρύων και τρόμου. Η αθωότητά της έχει καταστραφεί πριν καν ανθήσει και το μόνο που μένει είναι μια άβυσσος νοσηρότητας να κατακλύζει το είναι της. Ακόμα όμως και τότε το βασικό ένστικτο ενός παιδιού λειτουργεί, και η ανάγκη αποδοχής και επιβράβευσης από τον γονέα αναζητείται το ίδιο άδολα, σαν να αρίστευσε σε ένα διαγώνισμα.
Λες και συμμετέχουμε σε ένα αρρωστημένο παιδικό παιχνίδι, ένα κρυφτό από την κόλαση, εμείς ως αναγνώστες αναρωτιόμαστε, γνωρίζοντας ολοένα και περισσότερο την Άννι/Μίλι, αν το περιβάλλον διαμορφώνει τους χαρακτήρες μας ή αν τελικά όλα είναι προδιαγεγραμμένα μέσα στον ελικοειδή κώδικα του DNA που διαθέτει ο καθένας μας. Με άλλα λόγια, «γεννιόμαστε ή γινόμαστε;», ένα καίριο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα.
Το ντεμπούτο της Ali Land είναι δυνατό. Ανατριχιαστικά δυνατό αφού σε βουτάει κατευθείαν στην κολυμπήθρα με τους εφιάλτες της νεαρής αφηγήτριας. Και σε απορροφά τόσο πολύ που κι εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, είναι φορές που θα νιώσεις δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια σου, μια δυσφορία να γεμίζει τα πνευμόνια σου κι έναν ενοχλητικό πονοκέφαλο να πολιορκεί τα μηνίγγια σου. Αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα…
