Σκηνοθετημένη νύχτα (Staged Night) του Simon Steen-Andersen στη Στέγη

Νύχτα. Μουσική σκηνοθετημένη, που ξεφεύγει από το χρόνο της σύνθεσής της και προσγειώνεται στον 21ο αιώνα. Έκπληξη και σασπένς εγγυημένα.

Τι μπορεί να αλλάξει αν ακούσουμε κλασική μουσική υπό το πρίσμα της νύχτας; Άριες του Μπαχ σαν καρδιοχτύπι, άριες από τον Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ στην πίσω αίθουσα ενός κλαμπ techno μουσικής, Ραβέλ που παραπέμπει σε “Rocky Horror Show”, Σούμαν σαν όνειρο.

Τα έργα του παρελθόντος ανεβαίνουν συχνά στο θέατρο με σκηνοθεσίες που αλλάζουν τον τόπο και το χρόνο της δράσης ή, ακόμη, που παρεμβαίνουν στο ίδιο το κείμενο. Στη μουσική εκτέλεση, όμως, είμαστε προσανατολισμένοι σε ιστορικά ενημερωμένες ερμηνείες, που προσπαθούν να διατηρήσουν τα στοιχεία του παιξίματος της κάθε εποχής. Πώς άραγε θα ακουγόταν μια αναθεωρημένη εκδοχή έργων του παρελθόντος, προσαρμοσμένη στην αντίληψη των σημερινών ακροατών; Πώς αυτά θα μπορούσαν να είναι εξίσου απειλητικά, ονειρικά ή θλιμμένα όπως την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκαν;

Υπερβάλλοντας την κατιούσα κίνηση και το αργό τέμπο μιας άριας του Μπαχ, ενορχηστρώνοντας με αιθέριους ήχους την Ονειροπόληση του Σούμαν, μεταφέροντας την άρια της Βασίλισσας της Νύχτας σε ένα πάρτυ techno και δημιουργώντας ένα σασπένς που θυμίζει θρίλερ στο Scarbo του Ραβέλ, ο Σίμον Στην-Άντερσεν ενδιαφέρεται για την αλλαγή της αντίληψης που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάτι που αποτελεί κοινό παρονομαστή όλων των επιλεγμένων έργων. Η σκηνοθεσία εντείνει αυτή την αβεβαιότητα: αφύσικα ενισχυμένα τριξίματα, αλλαγή σκηνικών σε απόλυτο σκοτάδι, εκτελεστές που κινούνται προς τις θέσεις τους στα τυφλά – μήπως άραγε είναι υπνοβάτες; Η ακοή – και η ακρόαση – οξύνονται, καθώς η όραση απενεργοποιείται.

Πρόγραμμα

J.S. Bach: “Schlummert ein, ihr matten Augen” (από την καντάτα Ich habe genug, BWV 82)
R. Schumann: Träumerei
W.A. Mozart: “Der Hölle Rache” (από τον Μαγικό Αυλό)
M. Ravel: “Scarbo” (από το Gaspard de la Nuit)