Το Σύνταγμα, μια επιτροπή και οι παθογένειες

Η «συγκεκριμένη περίπτωση» έγινε γνωστή την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου, όταν ο πρωθυπουργός υποδέχθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου τα μέλη της νεοσύστατης Οργανωτικής Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Ανάμεσά τους και ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Κιμούλης. Του οποίου το όνομα «είχε παίξει» το προηγούμενο διάστημα, άλλοτε έντονα, άλλοτε πιο χαλαρά, για διάφορες θέσεις δημόσιων πολιτιστικών οργανισμών (π.χ. Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών).

Οι πολιτικές προτιμήσεις του ταλαντούχου ηθοποιού και σκηνοθέτη είναι γνωστές και σεβαστές. Αλλά από εκεί φαίνεται να ξεκινούν οι παθογένειες. Διότι θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο, ότι όποιος είναι πολιτικά κοντά -λιγότερο ή περισσότερο κοντά- με την εκάστοτε κυβέρνηση, ότι αυτοδικαίως διεκδικεί ως «επιβράβευση» μια θέση σε κάποιον δημόσιο οργανισμό. Ιδίως όταν πρόκειται για επώνυμο πρόσωπο, δημοφιλές στο χώρο του. Αν άπτεται του αντικειμένου του ενδιαφερόμενου, καταπίνεται και πιο εύκολα. Κι αυτή είναι η πρώτη παθογένεια.

Και ακολουθούν κάμποσες. Η «υποχρέωση» της εκάστοτε κυβέρνησης να ευχαριστήσει τον επώνυμο με μία τοποθέτηση -είτε σε μία επιτροπή, είτε σε κάποιο ψηφοδέλτιο, είτε στη διεύθυνση κάποιου οργανισμού• ο τρόπος με τον οποίο ο δημοσιογραφικός και ο καλλιτεχνικός κόσμος αποκτά πολιτική ταυτότητα, καριέρα και διοικητικές θέσεις• η ευκολία με την οποία αποδέχονται όλοι αυτοί οι «επώνυμοι» ευθύνες που ποτέ δεν είχαν φανταστεί ότι θα έχουν, που δεν γνωρίζουν αν έχουν τα προσόντα να υπηρετήσουν• η αποδοχή από όλη την υπόλοιπη του λαμπερού ονόματος σε μια δημόσια θέση και η παραμέρηση του κριτήριου των ουσιαστικών προσόντων.

Ναι, όλοι οι πολίτες έχουν πολιτική άποψη, έχουν δικαίωμα να την υπερασπίζονται δημόσια, να παίρνουν θέση. Η Αριστερά, η τότε Αριστερά, η παλιά Αριστέρα είχε πρώτη αξιοποιήσει τη δημόσια στήριξη ανθρώπων του κόσμου της τέχνης και της δημιουργίας. Κάποιοι έμπαιναν στην τιμητική θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Αλλά δεν θυμάμαι ποτέ τον Μανόλη Αναγνωστάκη ή τον Γιάννη Ρίτσο να αναλαμβάνει διοικητικές θέσεις. Είχαν τις απόψεις τους, την τέχνη τους και τη δημόσια στάση τους. Και ήταν πολλά. Και ουσιαστικά.