«Από το Σκοτάδι στο Φως» – Οχτώ Αποσπάσματα Αρχαίων Τραγωδιών τα οποία γλιστρούν αρμονικά το ένα μέσα στο άλλο, με κεντρικό άξονα το Φως και το Σκοτάδι. Για ποιο λόγο, ο τραγικός ήρωας δεν είναι σε θέση να «δει» το Φως και ζει μέσα στο Σκοτάδι; Οι τραγωδίες Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή, Επτά Επί Θήβας του Αισχύλου, Αντιγόνη του Σοφοκλή, Μήδεια του Ευριπίδη, Αίας του Σοφοκλή, Ανδρομάχη του Ευριπίδη, Βάκχες του Ευριπίδη, Πέρσες του Αισχύλου, πραγματεύονται τον τραγικό ήρωα και πώς διαχειρίστηκε την ελεύθερη βούληση που του αποδόθηκε από τους ίδιους τους Θεούς.
Τέσσερεις Κωφοί ηθοποιοί, με την γλώσσα του σώματος αλλά και με τη δική τους, τη Νοηματική Γλώσσα, μαζί με δυο Ακούοντες ηθοποιούς που «δανείζουν» τη φωνή τους, μαζί με συνοδεία μουσικής καθώς οι Κωφοί ηθοποιοί μπορούν και «αφουγκράζονται» τον κραδασμό της, σε μία ενδιαφέρουσα θεατρική διαδρομή. Ένα ταξίδι στον κόσμο των τραγικών καταστάσεων που καθορίζουν τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και τη φύση, τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους, καθώς και τη θέση ευθύνης που έχει για τον ίδιο τον κόσμο, δίνοντας την αίσθηση μίας ξεχωριστής εμπειρίας, την οποία θα μοιραστούν από κοινού Κωφοί και Ακούοντες θεατές.
Σημειώνει η Έλλη Μερκούρη: Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία, ήταν και είναι πολιτικό θέατρο, εφόσον παρουσιαζόταν επί σκηνής και με αποδέκτες τους πολίτες της Αθηναϊκής κοινωνίας. Η ενασχόλησή μας με το Αρχαίο Δράμα αφορά στο σύγχρονο άνθρωπο που βιώνει στις μέρες μας πολύ πιο έντονα μια ηθική και πνευματική κόπωση, η οποία ίσως τελικά και να προϋποθέτει την ψυχική και κοινωνική του ωρίμανση. Η ερμηνευτική προσέγγιση της τραγωδίας στην παράστασή μας ενδιαφέρεται ν’ αγγίξει τη ψυχή των Κωφών θεατών, προσφέροντάς τους μια πρωτόγνωρη εμπειρία που αφορά τόσο τους ίδιους, όσο και τους Ακούοντες.
