Γκουλτούρα Απόψε: Billy Elliot the Musical

Το όνειρο του μικρού Μπίλυ, όσο παράξενο κι αν φαντάζει στη χοντροκομμένη λαΙκή τάξη της Αγγλίας της εποχής θα εμπνεύσει και ενώσει τους εργάτες σαν μια γροθιά, να βοηθήσουν για να ξεφύγει έστω και ένα παιδί από την παγίδα της μικρής τους συνοικίας. Να γίνει το καλύτερο που μπορεί.

Όχι κακό
Δεν θέλω να πω οτί το Billy Elliot ήταν μια κακή παράσταση.
Δεν ήταν.
Δεν ήταν όμως σίγουρα και μια καλή παράσταση, όσο κι αν έχω την τάση να είμαι επιεικής με τις ελληνικές παραγωγές musicals, ειδικά σε θέματα φωνητικών κτλ. Δέχομαι ότι η γκάμα των ηθοποιών που έχουμε για musical δεν μπορεί να φτάσει τις έξω δουλειές. Πάντα ελπίζουμε στο «καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν».

Και εδώ, με το έτοιμο υλικό των εντυπωσιακών σκηνικών της original παραγωγής, με μερικα καλά τραγούδια (αλλά τίποτα αληθινά κλασσικό) και μια ήδη αγαπημένη ιστορία, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης είχε καλό πρώτο πάτημα, αλλά και πάλι παραπάτησε κάπου ανάμεσα στις επιταγές του ήδη έτοιμου ξένου πακέτου και τις εμπορικές απαιτήσεις της παραγωγής.

Διαμάντια στο σωρό

Η Αθηνά Μαξίμου στο ρόλο της δασκάλας μπαλέτου έκανε την καλύτερη εντύπωση, σαν συναίσθημα και ουσία χαρακτήρα, η Νίκη Παλληκαράκη ως το φάντασμα της μητέρας του Μπίλυ έσωσε το σύνολο σαν φωνή και έδωσε τη πιο συγκινητική νότα της παράστασης και ο Βασίλης Μυλωνάς από το «μπούγιο» του θιάσου έκλεψε τις εντυπώσεις με την πιο ζωντανή και γεμάτη ψυχή περφόρμανς χορού, ειδικά όντας ολόκληρη αρκούδα. Εξαιρετικός.

Με βάζετε να κακολογώ παιδάκια, αλλά…

Όλα αυτά βέβαια έχουν λίγη σημασία. Σε ένα τέτοιο musical, όλα κρέμονται πάνω στον πρωταγωνιστή. Το παιδί που θα έχουν ανακαλύψει για τον ρόλο θα πρέπει να είναι ο ίδιος ένα παιδί-θαύμα για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε ρόλο που απαιτεί βασικές ερμηνευτικές ικανότητες, ικανότητα στο τραγούδι και ΤΑΛΕΝΤΟ στον χορό. Ο μικρός Μπίλυ που μας έτυχε απόψε… όχι. Ξύλινος σαν ηθοποιός, παγωμένος σε κίνηση (με μια εντυπωσιακή στιγμή, ιπτάμενος) και οδυνηρά παράφωνος σε κάθε προσπάθεια του να τραγουδησει. Καταλήξαμε με δάχτυλα στα αυτιά για να υποφέρουμε ως το τέλος. Θα το συγχωρούσα αν είχε καταφέρει να με πείσει για το πάθος του χαρακτήρα του, αλλά ούτε αυτό.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω το παιδί που δεν είναι διάνοια στο χορό και το τραγούδι, μόνο τους υπεύθυνους του κάστινγκ που εκθέτουν έτσι στην κριτική ένα νεαρό παιδί που δεν ταιριάζει για τέτοιο ρόλο. Στην τελική, αν δεν έχεις το πρώτο υλικό, ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ μια τέτοια παράσταση.

Λογοκρισία και «Παιδικά»

Έχει γίνει και μεγάλη συζήτηση στα διάφορα πηγαδάκια για τη λογοκρισία στην παράσταση.
Οι γονείς παραπονιόντουσαν στο Αθηνόραμα και η παραγωγή προχώρησε σε «κοψίματα». Φύγαν οι βρισιές, έφυγε ένα φιλί στο μάγουλο ανάμεσα στους δυο μικρούς πρωταγωνιστές, έφυγε και μια πολύ προχώ αναφορά στην παρενδυσία.

Το πρόβλημα δεν ήταν στο έργο προφανώς, αλλά στην ακαταλαβίστικη επιλογή των ΑΘ να πλασάρουν την παράσταση σαν παιδική. Με ποια λογική; Επειδή έχει ανήλικο πρωταγωνιστή και ένα μπαλέτο από 6 κορίτσια; Το ίδιο το έργο όμως είναι ξεκάθαρα rated αν όχι 15+, τουλάχιστον 12+.

Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε, το θέατρο είχε σχεδόν αποκλειστικά γονείς με παιδάκια (ακόμα και 5-6 χρονών). Τους ακούγαμε σοκαρισμένους στις σκηνές που ο Μπίλυ δείχνει κωλοδάχτυλο στους μπάτσους, που ένα μικρό κοριτσάκι θέλει να του «δείξει το πιπί της» ή που ο καλύτερος του φίλος έχει ένα άβολα μακροσκελές τραγούδι για το πόσο γουστάρει να φοράει φουστάνια.

Ακόμα και χωρίς αυτά τα στοιχεία, πώς νοείται παιδική μια παράσταση που αποτελεί πολιτικό σχόλιο για την τυραννία τη διακυβέρνησης της Θάτσερ (να αναρωτιόντουσαν άραγε τα παιδάκια ποια είναι η κυρία στο τεράστιο ομοίωμα που ξεπροβάλει σε μια σκηνή πάνω από τα κτίρια του σκηνικού;) και την εργατική επανάσταση των μεταλλορύγχων; Αυτά τα πολιτικοκοινωνικά σχόλια καταλαμβάνουν ίσο χώρο και σημαντικότητα στην παράσταση με το παράλληλο κεντρικό μήνυμα της ανοχής στη διαφορετικότητα.

Περηφάνια (;)
Παρά τις λογοκρισίες, η παράσταση παραμένει γενναία «περήφανη» αλλά με έναν τρόπο που είναι αρκετά χοντροκομμένος.

Ναι, ο κολλητός του Μπίλυ είναι «αδερφή» ή «κουνιστή» (δεν ακούγεται άλλος πιο ευγενικός όρος στην παράσταση) και γουστάρει να φοράει φουστάνια, χωρίς όμως να αισθάνεται κορίτσι. Και είναι άβολο. Όχι σαν μήνυμα, αλλά σαν extreme δήλωση από το πουθενά. Οτι το παιδάκι δεν μπορεί απλά να είναι gay, πρέπει να είναι αυτή η χοντροκοπιά, τόσο υπερβολικό που περνάει και δεν ακουμπάει το κοινό σαν δήλωση όταν τον αποδέχεται ο φίλος του. Είναι εξάλλου απλά μια καρικατούρα, όχι αληθινός χαρακτήρας.      

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ