Βρεθήκαμε στην 20ή επέτειο του Rockwave για τα υψηλά ντεσιμπέλ του

Εντάξει είναι το μεγαλύτερο και ιστορικότερο μουσικό φεστιβάλ της χώρας. Είναι γενικευμένα καθιερωμένο ως το μεγάλο καλοκαιρινό event. Στις σκηνές του έχουν φιλοξενηθεί ονόματα που παίξανε και παίζουν ρόλο στα παγκόσμια μουσικά πράγματα. Κι ας είναι κατά βάση rock, με την σκληρή του έννοια, δεν παύει να ενσαρκώνει αυτό που επιζητεί ο καθένας από ένα διεθνών προδιαγραφών μουσικό φεστιβάλ. Τεράστιοι χώροι, μεγάλες σκηνές, διεθνή γκρουπ, επαγγελματισμός στον ήχο και στα φώτα. Από το μεσημέρι οι support καλλιτέχνες δίνουν την πρώτη νότα και ως το βράδυ, οι καθιερωμένοι, οι εμπορικοί, οι μεγάλοι, γενικότερα οι διάσημοι, περιπλέκουν τους βόμβους, τους ήχους, τους θορύβους και το κοινό μένει σύξυλο ανάμεσα στις εντάσεις. Αλλά αν και το βάρος πέφτει στην μουσική και μόνο, η περιρρέουσα διοργάνωση ελλείπετε. Κατά βάση η μια σκηνή δίνει την θέση της στην επόμενη. Συνεχόμενες συναυλίες. Ένα φεστιβάλ, ωστόσο, τονίζοντας τις προσωπικές μου προσδοκίες, απαιτεί να στηρίζει μια συνολική πολιτιστική – και ολίγον πιο φθηνή – πρόταση.

Και ενώ οι συζητήσεις στη χώρα δίνουν και παίρνουν, οι «άλλης εποχής κουλ» Black Rebel Motorcycle Club (BRMC), το τρίο από το Φρίσκο (San Francisco) που εδώ και 15 χρόνια εισέρχονται στα ηχοχρώματα ενός λιτού, ωμού, γνήσιου, ειλικρινέστατου rock που τιμά τον ηλεκτρισμό, τονισμένο μέσα στο τσίγκινο και μπασάτο ήχο των υπόγειων γκαράζ, κάνουν εμφανίσεις σαν να προβάρουν επί σκηνής και αυτό το λέω για θετικό. Παράλληλα δεν μένουν διόλου αμέτοχοι στο τι συμβαίνει γύρω μας. Και αν και τους χωρίζει ένας ωκεανός και τα χιλιάδες χιλιόμετρα της αμερικάνικης ενδοχώρας, καθώς και όσο απολιτίκ και εσωστρεφείς να φαίνονται στην στιχουργική τους, χθες και μπρος στο φως της ημέρας, δώσανε την δική τους προσωπική προτροπή στο κοινό τους. «Ό,τι και να γίνει, κρατήστε την φωνή σας δυνατή, συνεχίστε τον αγώνα», προσθέσανε ανάμεσα στα ηλεκτροφόρα τραγούδια τους, που δεν ψάχνουν την πολυπλοκότητα μα την αμεσότητα με τον ήχο, τον στίχο, την δήλωση και το κοινό.

Κάτι που οι showman Prodigy, οι γνωστοί και εξαιρετέοι μουσικά, παραλείπουν. Μοιάζουν απλά να ήρθαν να κάνουν την δουλειά τους. Και την κάνανε στην εντέλεια. Αρχίσανε το big beat ηλεκτρονικό τους ταξίδι από το πρώτο δευτερόλεπτο, σε μια σκηνή εφάμιλλη της φήμης τους. Αλλά δεν βρήκανε αυτήν την κλωστή που συνδέει τους μουσικούς με το κοινό. Μάλλον έχουν χτίσει άλλον κόσμο και αυτόν υπηρετούν. Αλλά όταν τα πλαίσια στενεύουν, η σχέση που δημιουργήσανε οι BRMC λίγη ώρα νωρίτερα, έστρωσε ένα «δεδικασμένο» που οι Prodigy ανάμεσα στα πολλαπλά hit αν και ξεσηκώνουν στους γνωστούς χτυπητούς ρυθμούς τους, δεν μπορούν να ανακινήσουν κάτι το πρωτοποριακά νέο. Με λίγα λόγια, μοιάζανε με ρυθμούς φαινομενικά συγκρουσιακούς και ουσιαστικά απόμακρους. 

Πάντως ως αργά το βράδυ, η Μαλακάσα σειόταν. Η επιστροφή για άλλη μια χρονιά δύσκολη. Απλά για φέτος και κάπως ιδιαίτερη.