Είδαμε το αφιέρωμα στην Μελίνα στο Ηρώδειο- Η Μερκούρη είναι… μελαχρινή!

Τον ρόλο της Μερκούρη ερμήνευσε η Μαρία Ναυπλιώτου. Η παράσταση (βασισμένη στο κείμενο του Στρατή Πασχάλη) κινείται ανάμεσα στο μουσικοχορευτικό θέαμα και στο ψυχογράφημα, με μια αναζήτηση της προσωπικότητας της Μελίνας μέσα από συνεντεύξεις της, αλλά και στιγμές της καριέρας και της ζωής της. Οι ρόλοι που έπαιξε, η Στέλλα και η Ίλια, ο Ντασέν, οι Κάννες, οι αγώνες της εναντίον της Χούντας και μετά- όταν έγινε υπουργός πολιτισμού- υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα.

Το πιο δυνατό σημείο του έργου είναι αυτό της αναζήτησης της ψυχής και του ταμπεραμέντου της ηθοποιού. Η Μαρία Ναυπλιώτου δεν είναι βαμμένη ξανθιά, αλλά μιμείται πολύ πειστικά την φωνή και τις κινήσεις της Μερκούρη. Και καταφέρνει, παράλληλα με αυτήν την μίμηση, να μπει στο πετσί του ρόλου και να πραγματοποιήσει μια πολύ αξιόλογη κατάδυση στον ψυχισμό της διάσημης αυτής μορφής. Η τρέλα της Μελίνας, το νάζι, ο τσαμπουκάς της και οι αντιφάσεις της βγαίνουν αβίαστα στην τόσο πειστική ερμηνεία της Ναυπλιώτου. Αν και έχει περιορισμένα κοινωνικοπολιτικά και ιστορικά στοιχεία, η παράσταση φτάνει σε αρκετό βάθος, ιδίως στην σκηνή που περιγράφεται η επιστροφή της Μελίνας στην Ελλάδα της Χούντας, μόνο και μόνο για να παραστεί στην κηδεία της αγαπημένης της μητέρας.

Από εκεί και πέρα έγιναν προσπάθειες, ώστε η παράσταση να έχει κι έναν πιο μουσικοχορευτικό τόνο, ώστε να είναι και πιο θεαματική, όπως ταιριάζει στον χαρακτήρα του Ηρωδείου και στις συνήθεις παραστάσεις που σκηνοθετεί η Σοφία Σπυράτου. Το να δέσεις το εσωστρεφές ψυχογράφημα με ένα εξωστρεφές θέαμα είναι κάτι δύσκολο. Σε άλλα σημεία τα δύο στοιχεία δένουν αρμονικά, σε άλλα όχι. Πάντως, η Μελίνα, αν μη τι άλλο, ήταν και μια γυναίκα με διεθνή ακτινοβολία, που έπαιρνε μέρος σε σημαντικά event με μεγάλους αστέρες της εποχής. Κι επίσης χαρακτηριζόταν από μια έντονη εξωστρέφεια και έναν δυναμισμό απρόβλεπτο. Έτσι, το θεαματικό στοιχείο της παράστασης ταιριάζει με τον χαρακτήρα της ηρωίδας, ενώ χρησιμοποιείται με αρκετή αυτοσυγκράτηση από την σκηνοθέτη.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν έχουν βασικό ρόλο. Ο λαμπερός Γιάννης Στάνκογλου, που έχει ένα μεγαλύτερο βάρος στην παράσταση, ως ο κύριος συνομιλητής με την Μελίνα, κινείται ερμηνευτικά σε μέτρια επίπεδα. Η παράσταση κυλάει αβίαστα και μας θυμίζει τις μεγάλες στιγμές της Μελίνας.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ο Σταύρος Ξαρχάκος ενορχήστρωνε και οι Έλλη Πασπαλά και Ηρώ Σαΐα ερμήνευαν σπουδαία τραγούδια, τα οποία έχει τραγουδήσει η Μελίνα Μερκούρη. Σπουδαίες στιγμές της ελληνικής μουσικής, με κομμάτια όπως: «Άννα μην κλαις» του Θάνου Μικρούτσικου, «Χάρτινο το φεγγαράκι» του Χατζιδάκι, «Σε πότισα ροδόσταμο» του Θεοδωράκη, «Όχι δεν πρέπει να συναντηθουμε» του Μαρκόπουλου, «Άσπρη μέρα» του Ξαρχάκου και άλλα πολλά. Ωραίες ερμηνείες, ωραία τραγούδια και σοφή η επιλογή να διαχωρισθούν τα δύο μέρη- η πρόζα και η συναυλία- αντί να προσπαθήσουν να εντάξουν τα τραγούδια μέσα στην παράσταση.

Γενικά, ήταν μια ωραία βραδιά, αφιερωμένη σε μια γυναίκα που όχι μόνο διακήρυττε την αγάπη της για την χώρα της, αλλά έκανε και κάτι γι’ αυτό στην πράξη. Η μορφή της Μελίνας είναι ταυτισμένη με τον συγκεκριμένο χώρο και η παράσταση ήταν αξιοπρεπέστατη και πραγματοποίησε έναν φόρο τιμής στην Μερκούρη, όσο και στην καλλιτεχνική πλευρά της εποχής που την ανέδειξε.

Γιώργος Σμυρνής