Ο Πέτρος και οι λύκοι… Αλλά και ένα σκάνδαλο
Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης θα ‘ναι ο Μενέλαος, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη η Κασσάνδρα κι ο Απόστολος Πελεκάνος ο Ταλθύβιος στις «Τρωάδες» _ με τις οποίες επανέρχεται το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, όπως σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 4 Απριλίου, σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θοδωρή Αμπαζή _ πλάι στις Άννα Κοκκίνου (Εκάβη), Κατερίνα Διδασκάλου (Ελένη), Κόρα Καρβούνη (Αθηνά) και Δανάη Σαριδάκη (Ανδρομάχη).Γράφει ο Γιώργος Δ.Κ. Σαρηγιάννης
Η τραγωδία του Ευριπίδη θα παρουσιαστεί σε μετάφραση Έλσας Ανδριανού που πρωτοδοκιμάζεται στο αρχαίο δράμα, με σκηνικό και κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου, κίνηση Ζωής Χατζηαντωνίου και φωτισμούς Αλέκου Αναστασίου. Τη ζωντανή μουσική που θα εκτελούν ο κλαρινετίστας Σαμ Μαρλιέρι κι η Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων Πάτρας «Θανάσης Τσιπινάκης», θα συνυπογράψουν ο σκηνοθέτης κι ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος ενώ στο ρόλο του Ποσειδώνα θα ακούγεται η φωνή του Μιχαήλ Μαρμαρινού.
Το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ δεν επαναλήφθηκε τελικά στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων». Γιατί ο Λευτέρης Βογιατζής είχε μια υποτροπή με την υγεία του. Η οποία, πάντως, ευτυχώς, αποκαταστάθηκε. Η φετινή πρεμιέρα ήταν προγραμματισμένη για την Δευτέρα 8 Απριλίου. Το «Αθηνόραμα» είχε καταχωρήσει έγκαιρα τα στοιχεία στον δικτυακό του τόπο. Επειδή ανακοίνωση για τη ματαίωση δε στάλθηκε, προφανώς η καταχώρηση παρέμεινε κάποιες μέρες μέχρι να αποσυρθεί, όταν απ’ το περιοδικό έμαθαν πως το «Θερμοκήπιο» δεν παίζεται.
Ε, λοιπόν στη διαβόητη στήλη «Οι Κριτικές του Κοινού» για τη συγκεκριμένη παράσταση που ΔΕΝ ΠΑΙΧΤΗΚΕ ΠΟΤΕ είχαν αναρτηθεί τις μέρες αυτές πέντε «κριτικές» πέντε «θεατών». Τις αντιγράφω _ στο διαδίκτυο όλα μπορεί κανείς να τα βρει…:
Dimitri, 4/4: «Το σχόλιο δεν αφορά την παράσταση την οποία άλλωστε είχα δει όταν παίχτηκε πέρσυ, αλλά τον θαυμασμό για την επιμονή του Βογιατζή να ξαναπαιχτεί και την ευγνωμοσύνη μου που υπάρχει. Ευχές να πάει καλά και να μας χαρίσει κι άλλες δουλειές». 5 αστεράκια (σ.σ. ένα σχόλιο που δεν συμψηφίζεται μ’ αυτά που ακολουθούν, βέβαια…).
Ioannis Papaioannou, 10/4: «…αριστούργημα…». 4 αστεράκια.
Braila, 12/4: «patatia pou xanafitrose». 0 αστεράκια.
feolinos Kop, 14/4: «Κουραστικό. Δεν πείθει η νέα διανομή. Ο Πίντερ θέλει έκταση ψυχής επί σκηνής γιατί αλλιώτικα χωλαίνει και βυθίζεται. Μόνη εξαίρεση η Σκουλά. 1 αστεράκι (σ.σ. ε, αυτό πια!!!!!!).
Kapoytsinos, 15/4: «pali soupa». 0 αστεράκια.
Θα ‘ταν λίγο να μιλήσω για σκάνδαλο. Και για όνειδος… Μήπως το «Αθηνόραμα» θα ‘πρεπε επιτέλους ν’ αναθεωρήσει τη θέση του για την ύπαρξη της στήλης αυτής; Η οποία πολύ κακό έχει κάνει, κατά τη γνώμη μου _ κι όχι μόνο τη δική μου… _, στο ελληνικό θέατρο; Πριν αποφασίσει κάποιος _ ποιος το αποκλείει; _ να κινηθεί και νομικά;
Πολύ τυχερή, τελικά, η «Γκόλφω» του βουνού και της στάνης, η «Γκόλφω» των μπουλουκιών… Το έργο αυτό που ‘γινε το πιο πολυπαιγμένο, ίσως, των ταπεινών θιάσων οι οποίοι περιόδευαν, που ‘γινε πολυαγαπημένο των λαϊκών ανθρώπων, που ‘γινε θρύλος, ήρθαν το «Ελεύθερο Θέατρο» πρώτο, τη δεκαετία του ’70, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, κατόπιν, που το χρησιμοποίησε ως μοχλό στον «Θίασό» του το ’75, ο Σίμος Κακάλας με τον «Χώρο» του τη δεκαετία του 2000, με αποκορύφωμα τον Νίκο Καραθάνο τώρα, στη δεκαετία του 2010, στο Εθνικό, και το «αναβάθμισαν». «Αναβάθμισαν» αυτό το «δραματικό ειδύλλιο», αυτό το βουκολικό μελόδραμα του 1893 _ αλήθεια, πρόσεξε κανείς πως γίνεται 120 χρόνων; _ και του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, του τυφλού χωριάτη της Ακράτας.Ειδικά η τωρινή παράσταση το ‘χει αγκαλιάσει ζεστά το κείμενο, μ’ αγάπη κι έχει αναδείξει όλη τη δροσιά των στίχων του που αναβλύζουν και ρέουν σαν καθαρό νεράκι. Σας επαναλαμβάνω: ΜΗΝ τη χάσετε! Και: Εθνικό Θέατρο, κρατήστε αυτή την παράσταση και μετά το Πάσχα! Δεν το νοιώθετε, δεν το βλέπετε πως τώρα είναι που το ενδιαφέρον φουντώνει; Συν μια ερώτηση προς τους καθ’ ύλην αρμόδιους: αυτή η παράσταση θα παραμείνει εντός των ελληνικών συνόρων;
Δεν μπορώ ούτε θέλω να σιωπήσω. Μιλώ για τον Πέτρο Φιλιππίδη. Τον παρακολουθώ απ’ το 1986. Όταν, φρέσκος – φρέσκος απόφοιτος της δραματικής σχολής του «Θεάτρου Τέχνης», έπαιξε Ποιητή _ ήταν, αν δεν κάνω λάθος ο πρώτος του ρόλος εκτός Χορού και μπούγιου _ στους τελευταίους αριστοφανικούς «Όρνιθες» που αναβίωσε ο ίδιος ο Κάρολος Κουν με το «Θέατρο Τέχνης». Τον είχα δει τότε και στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο και τον ξεχώρισα. Αποκάλυψη! Από τότε άρχισα να βλέπω _ κατόπιν μέσα απ’ την «Εποχή» του Βασίλη Παπαβασιλείου _ το τάλαντό του να εξελίσσεται. Αλματωδώς. Και σύντομα σιγουρεύτηκα πως είναι ο σημαντικότερος κωμικός ηθοποιός της γενιάς του _ ένας απ’ τους καλύτερους που πέρασαν απ’ τη σκηνή μας.
Δεν ξέρω τι συνέβη στη συνέχεια. Σαν να ‘χασε τον έλεγχο. Άρχισε να σκηνοθετεί τέσσερις – τέσσερις τις παραστάσεις χωρίς καμιά προσοχή, να παίζει αταίριαστους ρόλους, να ξεσκίζεται στην τηλεόραση, να ξεσκίζεται στις διαφημίσεις, να κάνει το ρόλο του «Μπακαλόγατου» διαφήμιση, να μπαλαφαρίζει και πάλι στη σκηνή _ μια σπατάλη δυνάμεων άνευ προηγουμένου. Και παράλληλα να δίνει συνεντεύξεις δώθε – κείθε και να βρίζει τους κριτικούς που δεν του ‘γραψαν καλές κριτικές, να βρίζει, χρησιμοποιώντας και φανταστικά στοιχεία, ανθρώπους που τον στήριξαν, πρωινάδικα, ανόητες παρεμβάσεις, τερατώδεις μεγαλομανιακές δηλώσεις που έγιναν αντικείμενο χλεύης, ν’ αποχωρεί απ’ τη σκηνή, όπως πρόσφατα, γιατί κάποιοι στο κοινό έτρωγαν τσιπς (όχι πως δεν έπραξε καλά, άριστα έπραξε, απόλυτα συμφωνώ, αλλά το θέμα είναι πώς έχεις διαπαιδαγωγήσει το κοινό σου και πώς πλασάρεις την αποχώρησή σου…) _ εξελίξεις άνευ προηγουμένου. Ο «Υπηρέτης με δυο αφεντικά» που κάνει φέτος _ συνυπογράφει τη διασκευή, σκηνοθετεί και παίζει τον Τρουφαλντίνο / Ντίνο _ μια παράσταση που χρησιμοποιεί επί ματαίω τ’ όνομα του Κάρλο Γκολντόνι ως συγγραφέα… _ νομίζω πως είναι ένα ακόμα βήμα προς τον όλεθρο.
Δεν ξέρω τι φταίει. Κρίση ηλικίας, ανασφάλεια, φιλοχρηματία, η οικονομική κρίση, το εγώ που διογκώθηκε ανεξέλεγκτα, οι κακοί σύμβουλοι; Αλλά με το χέρι στην καρδιά και με το θάρρος που μου δίνει η εκτίμησή προς το Μέγα Τάλαντό του που το σπαταλάει ΕΤΣΙ θα ‘θελα φιλικά και με νοιάξιμο να συστήσω στον Πέτρο Φιλιππίδη να προσέξει. Να σταματήσει για λίγο, να κατεβάσει το κεφάλι, να μειώσει την έπαρση, να πάψει να περιαυτολογεί, να κάνει έναν απολογισμό, μια αυτοκριτική, να θυμηθεί πως είναι μαθητής του Κουν και του Παπαβασιλείου, ν’ αναλογιστεί ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος _ πιο πρόσφατη του Θύμιου Καρακατσάνη… _, ν’ αφήσει κατά μέρος τους κακούς λύκους που υποτίθεται πως τον καταδιώκουν και να ψάξει να βρει, να διαβάσει και ν’ ακούσει όχι τι έχουνε πει και γράψει οι άλλοι γι αυτόν αλλά τι έχει πει ο ίδιος, να ξαναβρεί τον εαυτό του και να επανέλθει με μεγαλύτερη ταπεινότητα, με λιγότερη ανασφάλεια, με αυτοέλεγχο και με αναβαθμισμένο γούστο. Και να πιάσει το νήμα εκεί που το ‘χε αφήσει πριν από μερικά χρόνια. Πριν είναι πολύ αργά. Είναι κρίμα. Αυτό το ΠΡΑΜΑ που είδα στο «Μουσούρη», με τις ταξιθέτριες να περιπολούν και να φωνάζουν «σουτ, σουτ», προσωπικά, με στενοχώρησε. Πολύ. Γιατί με παρέπεμψε στο «Σατιρικόν» του Φελίνι. Ήτοι στη χείριστη μορφή παρακμής του θεάτρου.
Ναι, τις μέτραγα κι εγώ κάποτε. Αλλά τότε ήταν 200 – 250 ακόμα. Πού να το φανταζόμουνα ότι το 2013 θα συμπλήρωνα τη φράση ως εξής: αλλά τότε ήτανμόνο 200 – 250 ακόμα.
Heeeeeeelp! Ο Θεός του Θεάτρου να τους/μας φωτίσει.
Δεν το ανέφερε κανείς _ δεν το ‘δα, τουλάχιστον, εγώ, αν και ξέρω πως οι περί το σινεμά γράφοντες δεν έχουν και πολύ θερμές σχέσεις με το θέατρο… Πως το έργο του Ρόναλντ Χάργουντ (συγγραφέα και του «Αμπιγιέρ») «Κουαρτέτο», στο οποίο βασίζεται η ομώνυμη ταινία του Ντάστιν Χόφμαν _ με Μάγκι Σμιθ, Τομ Κόρτνεϊ, Πολίν Κόλινς, Μπιλ Κόνολι, Μάικλ Γκάμπον… _ που παίζεται στους κινηματογράφους τις μέρες αυτές, παρουσιάστηκε την προπέρσινη σεζόν 2010 – 2011 και στην Αθήνα. Στο «Θέατρο της Ημέρας», σε σκηνοθεσία Γιώργου Γραμματικού με τον τίτλο «Κουαρτέτο Ριγκολέτο».
Περισσότερα κείμενα του Γιώργου Δ.Κ. Σαρηγιάννη, στο προσωπικό του blog, “Το Τέταρτο Κουδούνι”:
