Λιωμένο βούτυρο στο θέατρο Θησείον – Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Η παράσταση βασίζεται σε ένα κείμενο του Σάκη Σερέφα. Μία ομάδα τριών πολύ καλών ηθοποιών (Σίμος Κακάλας, Δήμητρα Κούζα, Έλενα Μαυρίδου), αναλαμβάνει να φέρει το κείμενο σε άμεση επαφή με τους θεατές, χρησιμοποιώντας τον αυτοσχεδιασμό. Το κείμενο του Σερέφα αποδομείται- ίσως και να είναι προορισμένο να αποδομηθεί.

Το θέμα είναι ένα έγκλημα πάθους. Γενικά το πάθος ενοχοποιείται για πολλά εγκλήματα: ψέμα, εγκατάλειψη και στο τέλος φόνο. Και δεν είναι μόνο το ερωτικό πάθος. Είναι και το πάθος για δόξα, το πάθος για χρήμα, το πάθος για την αστική ζωή, που κυριεύει τους κατοίκους ενός χωριού. Ο άντρας σκοτώνει την σύζυγό του, η οποία τον είχε εγκαταλείψει για να ζήσει τη μεγάλη ζωή στη Θεσσαλονίκη και να γίνει μπουζουκτσού. Εκείνος ήταν ένας καταχραστής, που πήρε δυσμενή μετάθεση σε ένα ασήμαντο χωριό. Εκεί την γνώρισε. Την παραμύθιασε ότι επίκειται προαγωγή του στην Αθήνα και την παντρεύτηκε. Κάποτε αυτή έμαθε την αλήθεια και τον παράτησε. Κι αυτός, μην αντέχοντας μόνος, αποφάσισε να την σκοτώσει, για να είναι δικιά του… για πάντα.

Το story μπορείς να το δεις κι από τις δύο μεριές: και την κωμική του και την τραγική του. Έχει άλλωστε τόσες αντιφάσεις η ιστορία των δύο ηρώων- σχεδόν όσες και η ζωή. Όμως η παράσταση μοιάζει σαν να παγιδεύθηκε στην προσπάθειά της να παίξει με αυτό το δίπολο κωμικού- τραγικού. Ήταν σαν να πήραν πέντε σκηνές από παράσταση του ridiculous theater και να προσπάθησαν να τις κολλήσουν με μια σκηνή κλιμάκωσης από ένα μεγάλο δράμα. Το αποτέλεσμα έμοιαζε παράταιρο.

Ακόμα πιο δύσκολη κάνανε τη ζωή τους οι ηθοποιοί, προσπαθώντας να βάλουν και το κοινό στο παιχνίδι. Αυτό γινόταν με τους αυτοσχεδιασμούς που συμπεριλάμβαναν κάποιους θεατές, αλλά και το ότι άφηναν τον κόσμο να μπαίνει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Το γεγονός ότι έμπαιναν καθυστερημένοι οι θεατές, σχολιαζόταν από τους ηθοποιούς- ένα παιχνίδι πάλι, ανάμεσα στη σύμβαση και στην πραγματικότητα, που υπονόμευε τη σύμβαση διαρκώς.

Το κείμενο- όσο επέτρεψαν οι αυτοσχεδιασμοί και οι λογικές αποδόμησης του θιάσου να υπάρξει- μου φάνηκε ικανοποιητικό, έως υπέροχο σε κάποια σημεία. Δείχνει συνάμα σύγχρονο και παρωχημένο. Βλέπει με σύγχρονη ματιά και γραφή μια ηθική και νοοτροπία επαρχιώτικη, που μάλλον έχει εγκαταλειφθεί. Περισσότερο η ποίησή του με κέρδισε, παρά η αλήθεια του- αν και υπάρχουν και τα δύο σε αυτό το έργο. Επίσης, οι ερμηνείες, όταν δεν ενέδιδαν στα εύκολα κωμικά ευρήματα, ήταν πειστικές και οι ηθοποιοί έδειξαν το ταλέντο τους. Ιδίως η Έλενα Μαυρίδου, η οποία είχε παίξει και στην πρώτη version της παράστασης αυτής, στο Εθνικό κι έχει αναλάβει και την δραματουργική επεξεργασία του έργου.

Γενικά, η παράσταση αυτή δεν με κέρδισε. Από κάποια στιγμή και μετά, όλο αυτό εμένα με κούρασε κάπως. Πιστεύω πάντως ότι είναι ένα έργο σε εξέλιξη (work in progress) και στην πορεία οι ταλαντούχοι συντελεστές του θα το βελτιώσουν. Έχουν σίγουρα τις δυνατότητες.

Γιώργος Σμυρνής

Δείτε εδώ το πρόγραμμα Παραστάσεων