Στη Σπύρου Μερκούρη, κάπου, ανάμεσα σε κάτι σκονισμένα φυτά και σκουπίδια, υπάρχει μια μεγάλη πορτοκαλί κολοκύθα. Τα παιδιά του δημοτικού θέλουν να της βάλουν μάτια, χείλη, στόμα. Να γίνει κλασική. Προς το παρόν υπάρχει, έτοιμη να εκραγεί, δίπλα στον πιο ασύχαστο δρόμο.
Σε μια τσάντα ώμου, στρίμωξα κουραμπιέδες και μελομακάρονα με σιμιγδάλι και το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου για να το χαρίσω στη Ν. και τον Π. που έγιναν γονείς και είναι τρελαμένοι.
Ο Γιάννης και η Ζωή έφυγαν για Γαλλία με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης. Το αποφάσισαν Αύγουστο, κατακαλόκαιρο, σε φάση τέτοια που φίλοι, συγγενείς και γνωστοί ήταν σκορπισμένοι ή απαντούσαν με καθυστέρηση μέσω μηνυμάτων. Λακωνικά, αφηρημένα, χωρίς ρήμα, σκέτα. Τα μάζεψαν κι έφυγαν. Άφησαν πίσω δύο μέτρα λάστιχο για πότισμα, ένα μπουκάλι άζαξ και το κλουβί των παπαγάλων. Άδειο. Όλα στο μπαλκόνι.
Σκέφτομαι την Κίμωλο, ιδίως το πρωί, που περπατάω μέσα στη ζέστη ή περιμένω (πάλι μέσα στη ζέστη) τα λεωφορεία 203, 204, 054, 732, 209 στο κέντρο της πόλης. Εγώ σκέφτομαι την Κίμωλο, αυτή την μικροσκοπική γη από καλοκαίρι και αλάτι.
Με βρίσκει η βροχή καθώς κατεβαίνω κάτι σκαλάκια, στο κέντρο της Αθήνας. Η ομπρέλα ξεχασμένη, παπούτσια ανεπίκαιρα, δυστυχώς οι βροχές του Μάρτη κρατούν πολύ. Περιμένω κάτω από κάτι, που λειτουργεί σαν υπόστεγο. Κρατάω σημειώσεις με μολύβι χειλιών.
Είναι το πιο κρύο Σάββατο. Η απλωμένη μου μπλούζα έχει πάχνη στα μανίκια και στο πάτωμα, στο μπαλκόνι, δε θα μπορούσε να ξαπλώσει ούτε το πιο τριχωτό Γκόλντεν Ριτρίβερ του κόσμου. Ο Αλέξανδρος του τέταρτου ορόφου τραγουδάει δυνατά, πολύ δυνατά "I remember you".
Ένα μικρό, υπερρεαλιστικό δέντρο, που κατά 80% παραπέμπει σε Χριστούγεννα, είναι κοντά στο τζάμι του μπαλκονιού. Φροντίζω να φωτίζεται κάθε βράδυ. Όλος ο δρόμος, τα βράδια, "κραυγάζει" την ύπαρξή του μέσα από αυτό το "ανάβω-σβήνω" των φώτων. Όλη μας η εικαστική κατάθεση, αγορασμένη από το "Τζάμπο". Φιλολάου και Εμπεδοκλέους. Σήμερα, Κυριακή, ανοιχτά...
"Μισώ τον θάνατο" είπε. Αλλά εγώ ήξερα ότι πρώτα τον φοβάται, μετά τον βρίζει και μετά τον μισεί...
Η Χριστίνα αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι 21 χρόνων. Πριν έξι χρόνια, στα 15 της, ίσως να πέρασε από τον νου της η κακή σκέψη ότι η τελεία μπαίνει άγαρμπα δίπλα σ' αυτό το εφηβικό 15. Εκεί, στην ακινησία του μαγνητικού τομογράφου. Στα σκοτάδια των γιατρών. Στο παράθυρο του μικρού δωμάτιου, που έδειχνε συνεχώς τον ίδιο ορίζοντα.
Το σπίτι άδειασε. Και κάτω από τα δύο μεγάλα γραφεία βρήκαμε δύο πενηντάλεπτα, τρεις συνδετήρες, ένα εισιτήριο από τον Σταυρό του Νότου (Μάλαμας, Μάρτης 2008) και ένα βελούδινο δαχτυλίδι- δώρο του Βασίλη από την Φλωρεντία.
Ο Χρήστος Τουμαζάτος είναι 8 χρόνων. Ξέρει απ' έξω στίχους του Άλκη Αλκαίου και του Μάνου Ελευθερίου, καθώς κι όλα τα τραγούδια του σπουδαίου παππού του, Β. Π. ενώ μια απ' τις πρώτες του εκθέσεις στο σχολείο είχε τον αφοπλιστικό επίλογο "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".
Στο Χαλάνδρι έχω πάει μόνο τέσσερις φορές. Οι τρεις ήταν άνοιξη και η μία φθινόπωρο. Γιατί μόνο τόσες; Δεν ξέρω. Αν πω ότι ήμασταν παρέα του κέντρου, δε θα πρωτοτυπήσω, οπότε αρκούμαι στο πολύ ξεκάθαρο "δεν ξέρω".
Μια μπομπονιέρα με μια πλαστική, μπλε άγκυρα. Από τα βαφτίσια του Ανδρέα, τον Ιούνιο. Πρωί Σαββάτου με βροχή και χαλάζι, κάπου στην ορεινή αρκαδία. Μα χαλάζι τον Ιούνιο;
Ήσυχες μέρες, σε σχήμα καλοκαιριού. Σε πόλη οικεία και ανεξερεύνητη (ακόμη). Με ζέστη και υγρασία (72%). Μπαίνεις σε μια θάλασσα που σε ξέρει και την ξέρεις.
Ζέστη και ύφεση σθένους. Ένα συναίσθημα, του οποίου την ακεραιότητα κατέκτησες με κόπο αρχίζει να φθίνει. Με περιμένουν η Αλεξάνδρα και ο Βασίλης, στην Πλάκα, στην Τριπόδων.
Περπατάω και καταλήγω πάντα στο ίδιο μέρος: Εκεί που συναντιόμαστε εμείς. Με τους κοινούς τόπους. Με την κοινή θέληση. Εκεί που δεν υπάρχει φόβος. Εκεί που η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα προλαβαίνουν την πτώση στο κενό.
Αυτή τη βόλτα θα την κάνω μόνη μου. Δε θα προσπεράσω κανέναν άνθρωπο, που είναι έτοιμος να μου αντιγυρίσει μια καλημέρα, ή ένα μισο-γέλιο, ή κάτι εντελώς ανθρώπινο.Φωτογραφίες: Τζοάννα Μαρί Μαρσελλάνα
Ο Αρχέλαος Α΄ ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας από το 413 π.Χ. έως το θάνατό του το 399 π.Χ. Ήταν φουλ εραστής της τέχνης και της αρμονίας και όλων αυτών που είναι ένα τσικ πέρα από το προβλέψιμο. Γι' αυτό και το ονοματάκι στον δρόμο.
Θυμωμένος τσιρίζει απόφθεγμα: "Στην Αθήνα ζεις, δε ζεις στη Ζυρίχη"! Στην Αθήνα ζω και την Αθήνα θέλω να βλέπω με γυμνό μάτι, με εκείνο το μάτι που βλέπει την αρμονία μέσα στα αταξινόμητα πράγματα. Που ψάχνει Κυριακές μέσα στην πόλη και όχι πέρα από τις εθνικές οδούς. Βρίσκουμε διαδρομές με το αυτοκίνητο που έχουν "κάτι".
