05:58. Εδώ, ξημερώνει κάπως ανάκατα. Όπως ξημερώνει εκεί, όπου υπάρχει θάλασσα. Το πρωί, αυτή η θάλασσα μυρίζει καρπούζι. Ξυπνάει η όσφρηση. Εκκωφαντική γαλήνη: ξυπνούν τα μάτια. Σήμερα, στην Αίγινα. Αύριο αλλού, μεθαύριο μακριά, αντι-μεθαύριο στις πέτρες της Μάνης και της Αγίας Θαλασσινής. Σήμερα, μ’ αρέσει να είσαι παραλήπτης αυτής της ανταπόκρισης. Δεν ξέρω γιατί. Πια, δεν έχω καμία συγκεκριμένη εξήγηση γιατί θέλω να είσαι. Αλλά είσαι.
Η μόνη βεβαιότητα που έχουμε: αυτό το καλοκαίρι δεν θα ξανάρθει ποτέ. Αφήστε μας να το ζήσουμε.
Facebook/εύστοχος, λυρικός Πανόπουλος.
Δηλαδή; Να πούμε όλα όσα θέλουμε για να μη μας προλάβει η μελλοντική εσωστρέφεια της επιβεβλημένης “λιτότητας”.
Άνθρωποι που έμαθαν στο κάψιμο του σκληρού ήλιου, δεν αφαιρούνται, δεν προστίθενται, δεν διαιρούνται, παραμένουν ακέραιοι και επιθετικοί. Στη ζωή παρόντες.
Να γίνουν οι παλάμες μας παράξενες, με βαθιές γραμμές από το αλμυρό νερό. Το σώμα να παραμείνει σκέτο μέχρι το τέλος. Διάφανο και σκέτο. Μια λεπτή γραμμή που ξεκινάει από το κάτω μέρος του θώρακα, κόβει στα δύο τον αφαλό και μετά χάνεται, επισημαίνεται έντονα καθώς γίνομαι ή γινόμαστε πιο μελαμψοί, πιο απαλοί, ερχόμαστε πιο κοντά στον Ιούλιο.
Να σου γράψω (μία φορά ακόμη, τελευταία φορά).
Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό το γράμμα. Μπορώ να έχω όποιον παραλήπτη θέλω. Αλλά επιλέγω εσένα. Σήμερα, πρωί Δευτέρας. 11 μέρες πριν φύγει και ο Ιούλιος.
Να μη χρειαζόταν να πούμε τίποτα. Να ρίχναμε απλά ένα σκοινί για να γίνει το “μακριά” “κοντά”.
Δεν έχω συνειδητοποίησει πολλά γιατί η ταχύτητα με θολώνει. Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο γενναιόδωρη μαζί σου, γιατί, εγώ, κόβω από εμένα άδολα κομμάτια μου και στα προσφέρω: “να, πάρτα”. Δεν ξέρω γιατί θέλω να σου δείξω τον Λυκαβηττό και το μικρό δασάκι από το σπίτι μου. Δεν ξέρω τίποτα.
Σήμερα, με καταπίνει η μείζων εικόνα της μετατροπής μου. Έχουν παραλύσει τα άκρα μου σ’ αυτόν τον παράδεισο.
Ίσως να ξαναμιλήσουμε, ίσως να ξαναχαθούμε;
Καλοκαίρι θα ήταν ή καλοκαίρι είναι;
Λοιπόν, καλοκαίρι είναι αυτό που κάνω τώρα: που σου γράφω, με την ίδια φυσικότητα που πετάω τα φυστίκια μου- ένα ένα- αυτή τη στιγμή απέναντι, επειδή τα βρίσκω άνοστα, ίσως και πικρά.
Φιλί διαρκείας (αφορολόγητο)
Χρύσα
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι ενός εξαίσιου κοριτσιού, που λέγεται Αλίνα Λέφα.
