Editors

Κείμενα α-συνοχής…

Ήσυχες μέρες, σε σχήμα καλοκαιριού. Σε πόλη οικεία και ανεξερεύνητη (ακόμη). Με ζέστη και υγρασία (72%). Μπαίνεις σε μια θάλασσα που σε ξέρει και την ξέρεις.

17.08.2015

Τα μαλλιά αχτένιστα, ο δείκτης πιο ισχυρός από πέρσι, τα βράχια πιο επικίνδυνα από πέρσι -αγκάθια αχινών και στις δύο πατούσες-. Είναι δυνατόν να υπάρχει, πάντα, αυτή η πόρτα μέσα στον (κάθε) Αύγουστο που κλείνει πίσω της την πραγματικότητα και τις σφαίρες της; Είναι δυνατόν να αφήνεσαι να εξαπατηθείς, μόνο και μόνο για χάρη μιας εποχής που σε σπρώχνει στην αναγεννησιακή έκθεση;

Ήταν 4 Αυγούστου 2015. Η θερμοκρασία σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα.

Η “Καντίνα” του Πέρη, μέσα στην κεντρική αγορά της Καλαμάτας, δίπλα στο φούρνο με τα κρουασάν, το κουρείο του Τάδε, το τυροκομείο και τα υπόλοιπα -αιωνόβια στέκια-. Παντού η μυρωδιά και η καθημερινότητα ενός κόσμου που ό,τι και να γίνει θα κινείται.

Εκείνο το βράδυ, μου άρεσε που ήμασταν εκεί. Που πήγε η ώρα τρεις και άρχισαν να βγαίνουν τα τσουρέκια και τα κρουασάν. Που δοκιμάσαμε μπύρα Έζα και ντόπια λαλάγγια. Που γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας. Στο ένα τραπέζι η Νικολέτα, στο άλλο ο Άγγελος και ο Παναγιώτης. Ο Σπύρος και η Μαρία. Γεια, γεια, γεια, γεια. Και ξανά γεια.

Στις έξι το πρωί, ο Χρήστος και ο Αργύρης θα ‘βαζαν στη σειρά τα φρέσκα προσφυγάκια, τις συναγρίδες και τους σαργούς. Ξημέρωνε Τετάρτη. Θόρυβος λαϊκής αγοράς. Τιμές “Σοκ”, γραμμένες με μαρκαδόρο, πάνω σε χοντρό χαρτόνι. Όντως, πάμφθηνοι οι σαργοί.

Το Κάστρο έχει φώτα, έτσι για την ατμόσφαιρα της παλιάς πόλης. Ησυχία παντού. Ένας ανοιχτός υπολογιστής σε κάποιο μπαλκόνι μονοκατοικίας, ένα “φιδάκι” που κάηκε τελείως, πετσέτες και μαγιώ απλωμένα, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που ταϊζει ο ένας τον άλλον καρπούζι. Έχουν βγει σχεδόν στο δρόμο, με δυο καρέκλες, μια βεντάλια και ένα μικρό φακό.

Το καλοκαίρι, το κέντρο της πόλης γεμίζει -συνειδητά- και συγκεκριμένες μέρες.

Το καλοκαίρι, εκεί που αποδεσμεύεσαι από τις αποστολές σου, εκεί είναι που διογκώνεις τη δράση σου, που περιμένεις, που περιμένεις, που περιμένεις. Τι περιμένεις;

Έλα μου ντε. Δεν ξέρω. Ίσως μια υπερβολή. Ίσως την αποστασία του Αύγουστου, ίσως την καθαίρεση του εαυτού μου από τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας.