ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις

Είδαμε μια "θεοπάλαβη" παράσταση από ένα νέο ελληνικό σχήμα που δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, και τους "βγάζουμε το καπέλο" για το καλλιτεχνικό προϊόν και το χιούμορ τους...Δεν είχαμε καταφέρει να τους δούμε στις εμφανίσεις τους στο Faust τον Δεκέμβριο, γι’ αυτό σπεύσαμε με αδημονία στο Half Note για να γνωρίσουμε την καλλιτεχνική τους πρόταση, καθώς τα όσα είχαμε διαβάσει και ακούσει το -μικρό- διάστημα που δραστηριοποιούνται στα δισκογραφικά και αστικά δρώμενα ως Opera Chaotique, είχαν εξάψει την περιέργειά μας. Η αλήθεια είναι πως αναπόφευκτα απ’ όλ’ αυτά είχαμε σχηματίσει συνειρμούς και προσδοκίες για εντυπώσεις ανάλογες με αυτές που προκαλεί η δουλειά και το προφίλ σχημάτων όπως οι Tiger Lillies και οι Dead Man’s Bones (τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια), με τους οποίους οι Opera Chaotique έχουν επιφανειακές ομοιότητες. Όμως όπως αποδείχτηκε, το ελληνικό σχήμα διαθέτει έναν απόλυτα δικό του πρωτότυπο χαρακτήρα, με ξεχωριστή καλλιτεχνική αξία. Μια μεστή πρόταση υψηλού επιπέδου, με πολύ χιούμορ, από ένα νέο σχετικά ντουέτο που κερδίζει τις εντυπώσεις με την στουντιακή παραγωγή αλλά και τα live του...από την Αργυρώ Σταυρίδη

Τι είναι χειρότερο; Να αθωώσεις έναν ένοχο ή να βάλεις φυλακή έναν αθώο; Στην... "ηλεκτρική καρέκλα" του ενόρκου κάθονται οι θεατές της παράστασης "Αθώος ή ένοχος" του βρετανού Τζέφρεϊ Άρτσερ στο θέατρο Κάππα.

Οι «Ιδιωτικές Ζωές» του Νόελ Κάουαρντ συγκαταλέγονται στα έργα που συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται ως «σαμπανιζέ», δηλαδή σε αυτά που χειρίζονται το θέμα τους με μια ανάλαφρη διάθεση. Όμως η όποια «σαμπάνια» σερβίρεται στο φετινό ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Άλμα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, έρχεται σε ποτήρι μπίρας…από την Αργυρώ Σταυρίδη

Νεόπλουτοι εναντίον αριστοκρατών στην παράσταση «ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που ανεβαίνει στο θέατρο τέχνης- Υπόγειο σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Βρεθήκαμε στο Half Note το πρώτο βράδυ της σειράς εμφανίσεων του Mitch Woods και της μπάντας του, των Rocket 88's, και σας μεταφέρουμε τις "boogie" εντυπώσεις μας.

Μια από τις πιο σινεφιλικές ταινίες είναι το νοσταλγικό κομψοτέχνημα του Michel Hazanavicius"The artist" που προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Θέμα της ρετρό ταινίας είναι ο ίδιος ο κινηματογράφος.

Ένα συγκλονιστικό μελόδραμα, που συνδέει την αίσθηση της απώλειας του Βυσσινόκηπου του Τσέχοφ με την Ελλάδα της αντιπαροχής, ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο. Μιλάμε για την "Αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλη, το οποίο σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας.

Το να μεταφέρεις στο θέατρο ένα αφηγηματικό ποίημα του 17ου αιώνα δεν είναι απλή υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν το κείμενο αυτό είναι σε ομοιοκαταληξία και σε μια δυσνόητη γλώσσα.

Με τον κινηματογραφικό 'Ανώνυμο' να παίζει ακόμα στην οθόνη του μυαλού μου, πήγα στο θέατρο να δω 'Εκείνον που αγαπούσε ο θεός'. Το συμπέρασμα είναι ένα: όσο οι γενιές θα μεγαλώνουν διαβάζοντας Σαίξπηρ και ακούγοντας Μότσαρτ, θα σκαρώνουν και σενάρια για τις ζωές τους.

Πολύ παλιά, τους γυναικείους ρόλους στο θέατρο τους έπαιζαν άντρες. Τώρα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και πέντε αντρικούς ρόλους, σε ένα έργο σταθμό του 20ου αιώνα (πολλοί το θεωρούν το σπουδαιότερο θεατρικό έργο του αιώνα αυτού), το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ.

Μια από τις πιο πιασάρικες, αλλά και τις πιο σημαντικές, έννοιες στον πολιτισμό μας είναι αυτή του ηγέτη. Ηγέτες αναζητούμε και ονειρεύομαστε όλοι μας. Θέλουμε να ήμαστε ηγέτες του εαυτού μας και άλλων, αλλά από την άλλη, περιμένουμε και τον μεγάλο ηγέτη, που θα μας σώσει ή θα μας οδηγήσει στην ευημερία.

Ένα μουσικό ταξίδι από τον κλασικισμό και τον ρομαντισμό προς τον 20ο αιώνα παρακολουθήσαμε την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου στο Μέγαρο με πρωταγωνιστή τον πιανίστα Λάμπη Βασιλειάδη. Ο κ. Βασιλειάδης ερμήνευσε εξαιρετικά και με μεγάλο πάθος έργα του Μπετόβεν, του Συμανόφσκι και του Τσαϊκόφσκι.

Μπορεί ένα θεατρικό έργο να έχει τόσο απολιτίκ χαρακτήρες, που να γίνεται τελικά πολιτικό; Ναι, μπορεί. Ιδίως όταν το έχει γράψει ένας κατεξοχήν πολιτικός συγγραφέας, ο David Mamet.

Το ψυγείο είναι μία από τις πιο παραγνωρισμένες μεγάλες εφευρέσεις του 20ου αιώνα κι έχει ταυτισθεί με την διατροφή και την επιβίωσή μας. Αυτό το "ταπεινό" αλλά κορυφαίο δημιούργημα της τεχνολογίας υπηρετεί και συμβολικούς σκοπούς στο θέατρο.

Το "Graveyard Café band/ Ελευθερία ή θάνατος", είναι ένα μουσικθεατρικό show που βασίζεται σε ποίηση Ελλήνων Ρομαντικών ποιητών του 19ου αιώνα και όχι μόνο. Η παράσταση ανεβαίνει στις 5 Δεκεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Την σχέση μάνας και κόρης σε μια ειδική περίπτωση, αυτήν της πρωτοποριακής λογοτέχνιδος Μαργαρίτας Καραπάνου με την μητέρα της, την θεατρική συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη, εξερευνά η παράσταση "Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη" της Άντζελας Μπρούσκου.

Δύο αστυνομικοί είναι φίλοι από παλιά. Ο ένας (Δημήτρης Αλεξανδρής) είναι παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του άλλου (Γιάννη Στάνκογλου), μπλεγμένος σε διάφορες βρομοδουλειές, αδίστακτος και “μάγκας”. Ο άλλος εσωστρεφής και συνεσταλμένος. Η αντίθεση των δύο ηρώων διαμορφώνει την δράση σε μια πόλη, στην οποία βρέχει καρεκλοπόδαρα και οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν να τελματώνονται.

Η ζωή των ηθοποιών δεν είναι μόνο οι ρόλοι που υποδύονται. Είναι ανθρώπινες σχέσεις, ανταγωνισμοί, ζήλιες, προσπάθεια για έκφραση και δημιουργία, αγώνας επιβίωσης. Πράγματα δηλαδή -ίσως πεζά και καθημερινά- που όμως υπάρχουν στη ζωή, άρα και στο θέατρο. Όχι γιατί το θέατρο είναι ζωή, αλλά γιατί οι θεατρίνοι είναι κι αυτοί άνθρωποι.

Τι θα γίνει όταν πάρεις ένα πολύ πετυχημένο μυθιστόρημα, προσθέσεις δύο πολύ καλούς σκηνοθέτες και τρεις σπουδαίους ηθοποιούς; Την απάντηση θα την βρείτε στην παράσταση "όταν έκλαψε ο Νίτσε" στο "Θησείο- Ένα θέατρο για τις τέχνες".

Ο ένας ήταν Έλληνας και αγάπησε τη Γαλλία, ο άλλος ήταν Γάλλος και αγάπησε αντίστοιχα την Ελλάδα. Ο λόγος για τους πρωτοποριακούς συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και τον Francois-Bernard Mache, για τους οποίους πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο ίδρυμα Ωνάση.

Το βραβευμένο έργο του Paul Sellar ανεβαίνει από τον θεατρικό οργανισμό urbn-theatr στο θέατρο@Ρουφ στο Γκάζι. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια σε μια μεγαλούπολη, όπου οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα.Σε πραγματικό χρόνο, παρακολουθούμε την απροσδόκητη συνάντηση ενός ζευγαριού, λίγο καιρό μετά το χωρισμό τους. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον επικήδειο μιας ερωτικής σχέσης-την τελευταία πράξη του χωρισμού της Κατ και του Μπεν- με τρόπο επώδυνο αλλά και χιουμοριστικό, ρεαλιστικό και ποιητικό συνάμα.Της Κατερίνας Πέννα

Μινιμαλισμός και όπερα μπορούν να συνυπάρξουν; Μπορεί το πληθωρικό σε όλα τα επίπεδα αυτό είδος μουσικής και θεάτρου να υποστεί διάφορες περικοπές σε όλα τα επίπεδα από πειραματικούς σκηνοθέτες; Κι όμως μπορεί, όπως αποδεικνύει η διασκευή του "Μαγικού Αυλού" του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ από τον βρετανό σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

O άντρας είναι φύσει και θέσει κυνηγός και η γυναίκα φύσει και θέσει συλλέκτρια. Όλα προέρχονται από την εποχή των σπηλαίων. Τότε οι άντρες κυνηγούσαν τα ζώα και οι γυναίκες συνέλεγαν καρπούς, άνθη ή δεν ξέρω τι άλλο. Κι αυτό- και καλά- πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο και στην κουλτούρα των ανθρώπων και μέχρι σήμερα, κοινά χαρακτηριστικά- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ- καθορίζουν τα φύλα.

Όταν η πόλη των Συρακουσών έπεσε στους Ρωμαίους, ένας στρατιώτης μπήκε στο σπίτι του Αρχιμήδη την ώρα που μελετούσε κάποιο γεωμετρικό πρόβλημα. Ο μέγας μαθηματικός και εφευρέτης είπε το περίφημο "Μη μου τους κύκλους τάραττε". Δεν τον ένοιαζε αν κινδύνευε η ζωή του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν οι υπολογισμοί του, οι κύκλοι του, τα γεωμετρικά του σχέδια.

Η υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου δεν καταγράφεται μόνο στην μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Κυρίως είναι η προϊούσα εξαχρείωση της ζωής στην πόλη - τα ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα από τις καθημερινές απεργίες, οι κλειστοί δρόμοι, η δυσωδία των σκουπιδιών, η προοδευτική γκετοποίηση όλο και περισσότερων περιοχών στο κέντρο της πρωτεύουσας, τα έρημα κουφάρια των ολυμπιακών έργων, ο φόβος και η ανασφάλεια – που καθιστούν τη ζωή μας ανυπόφορη.

"Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται" λένε οι Γάλλοι. Ωστόσο, στην περίπτωση του θεατρικού έργου Σλουθ του Άντονι Σάφερ, όπου όντως όλα επιτρέπονται, δεν ξέρουμε αν αυτό γίνεται για τον πόλεμο ή για τον έρωτα. Ίσως είναι πόλεμος για τον έρωτα, ίσως έρωτας για τον πόλεμο. Πάντως, σίγουρα είναι έρωτας για το παιχνίδι, ένα παιχνίδι που παίρνει διαστάσεις τέτοιες, που θυμίζουν πόλεμο.

Αν ήταν ποτό, θα ήταν γλυκόπιοτο λικέρ. Αν ήταν γλύκισμα, θα ήταν «υποβρύχιο» που μεταλλάσσεται σε πολύχρωμο ζαχαρωτό. Όσο για τη γεύση που αφήνει τελικά… είναι εύγευστο αλλά δύσκολα θα το τοποθετούσες στην πρώτη θέση των προτιμήσεών σου. Κάπως έτσι «ζαχαροπλαστικά» εισπράξαμε την παρουσίαση της όπερας «Το Ελιξίριο του Έρωτα» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι, στην πρεμιέρα της στο Θέατρο Ολύμπια την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου.   από την Αργυρώ Σταυρίδη