"Σεξουαλική σχέση δεν υπάρχει" έλεγε ο διάσημος Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν, με την έννοια ότι η ερωτική σχέση άντρα και γυναίκας νοηματοδοτείται τόσο διαφορετικά από τους δύο συντρόφους, ώστε στην ουσία ο καθένας να ζει κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν ξέρω αν ο Λακάν έχει δίκιο, αλλά την άποψή του, αν κρίνω από την παράσταση 'Η Ανθρώπινη Φωνή', που ανέβηκε στο Κηποθέατρο Παπάγου, μάλλον τη συμμεριζόταν και ο πολυπράγμων Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και καλλιτέχνης Ζαν Κοκτώ.
Η ομάδα Helix παρουσίασε στο Καλλιμάρμαρο, παρουσία αρκετού κόσμου, ένα θέαμα δρόμου με θέμα τον μύθο του Προμηθέα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθηνών.
Καλοκαίρι στο Ηρώδειο σημαίνει ατμόσφαιρα Ακρόπολης, γεμάτες εξέδρες, κοσμοσυρροή του θεατρόφιλου κοινού και των κοσμικών... Και αν είμαστε τυχεροί, όπως στην περίπτωση του "Υπηρέτη δύο αφεντάδων" που παρακολουθήσαμε τις προάλλες, και μία πολύ καλή παράσταση.
Κιμούλης και Μαρκουλάκης αποφάσισαν να ασχοληθούν με ένα από τα μεγαλύτερα έργα του θεάτρου, τον "Οθέλλο". Αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος ότι καλύτερα να μην το έκαναν.
Λάμψη Χόλυγουντ στην Επίδαυρο, αλλά όχι με την κακή έννοια. To δίδυμο του American Beauty, της ταινίας των πέντε Oscar, o σκηνοθέτης Σαμ Μέντες και ο πρωταγωνιστής Κέβιν Σπέισι ένωσαν πάλι τις δυνάμεις τους- αυτή τη φορά στο θέατρο- και μας παρουσίασαν τον Βασιλιά Ριχάρδο τον Τρίτο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Μια παράσταση της "Μήδειας" χωρίς ρίσκα και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία παρακολουθήσαμε τις προάλλες στην Επίδαυρο. Ο σκηνοθέτης Αντώνης Αντύπας έδειξε μεγάλο σεβασμό στο χαρακτήρα της Μήδειας και απέφυγε σκηνές και νεωτερισμούς που θα σόκαραν.
Απ' το σπίτι μου θα βγω, για να ακούσω τους Burger Pro!Οι Burger Project είναι μια μπάντα που διασκευάζει τραγούδια με μόνο γνώμονα το να μας διασκεδάζει. Το όλο στήσιμο του concept- όπως το παρουσίασαν και στην πρόσφατη συναυλία τους στην "Τεχνόπολις" στο Γκάζι- από την επιλογή των τραγουδιών, από τον τρόπο που επικοινωνούν με το κοινό, τα ρούχα που φοράνε στα live, αποπνέει μια ατμόσφαιρα καρναβαλιού, party, χαράς της ζωής, χορού, έκπληξης. Αυτό, βέβαια, με κάποιον τρόπο μοναδικό, δεν στρέφεται εις βάρος της ποιότητας.
Χάνει την ευκαιρία για μια πραγματικά καλή μαύρη κωμωδία, αλλά με όπλο το δυνατό, κεφάτο καστ, μπορεί να σου εξασφαλίσει 98 λεπτά διασκέδασης...
Την τιμητική της έχει η Ορέστεια, η μοναδική σωζόμενη τριλογία του Αισχύλου, στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Μετά την (A)pollonia του Κριστόφ Βαρλικόφσκι και τους Ατρείδες του Άρη Ρέτσου, έρχεται κι ένας δραματικός μονόλογος με τον τίτλο «Κλυταιμνήστρα», σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου που αναφέρεται στην οικογένεια των Ατρειδών.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές του φετινού φεστιβάλ Αθηνών απόλαυσε το κοινό του Ηρωδείου, παρακολουθώντας την ορχήστρα των διάσημων μπαλέτων Μπολσόι να ερμηνεύει το κονσέρτο για πιάνο αριθμός 3 του Ρώσου συνθέτη Σεργκέι Ραχμάνινοφ.
Η πολυεθνική θεατρική ομάδα των Vasistas έδωσε την παράσταση με το όνομα Spectacle στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών 2011. Η performance των καλλιτεχνών έγινε σε μια έκθεση με πίνακες του ζωγράφου Απόστολου Γεωργίου, που αποτυπώνει στο έργο του την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου μέσα από μικρές καθημερινές στιγμές.
Τι ωραία βραδιά! Τι έξοχος θίασος! Η μεταμεσονύκτια αποχώρηση από το Μέγαρο Μουσικής την Τρίτη 12 Ιουλίου μετά την παρακολούθηση της όπερας «Ευγένιος Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι, που παρουσιάστηκε από την Όπερα του Θεάτρου Μπολσόι στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών (2η παράσταση την Πέμπτη 14 Ιουλίου), συνοδευόταν από ένα έκδηλο αίσθημα ικανοποίησης, που όμως ήταν διαφορετικό από αυτό της ονειροπόλησης που προκαλούν συνήθως τα κλασικά ανεβάσματα όπερας ή μπαλέτου. Κι αυτό γιατί νιώσαμε πως είδαμε ένα κλασικό έργο το οποίο παρουσιάστηκε με σεβασμό μεν στην παραδοσιακή καταβολή του αλλά και με μελετημένες μοντέρνες παρεμβάσεις που το έκαναν να ανήκει στη σφαίρα των σύγχρονων καλλιτεχνικών δρωμένων, κάνοντάς μας να διαπιστώσουμε αυτήκοα και ιδίοις όμμασι προς τι οι διθύραμβοι του διεθνούς Τύπου για την συγκεκριμένη παραγωγή, αλλά και να μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η όπερα μπορεί ακόμα να αγγίξει και να ενδιαφέρει το σύγχρονο κοινό. από την Αργυρώ Σταυρίδη
Η τελευταία περιπέτεια της πολύ πετυχημένης σειράς δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους φίλους της...
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με διάφορες θεατρικές ομάδες που ανήκουν στο ρεύμα του μεταμοντερνισμού είναι γιατί δεν χρησιμοποιούν κείμενα της αντίστοιχης τεχνοτροπίας και περιόδου, αλλά πιάνουν διάσημα κείμενα άλλων περιόδων και τους "αλλάζουν τα φώτα"!
Και όχι μόνο στον φανατικό λαό των Pink Floyd που έβλεπε το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα χάρη σε ένα μέλος των Floyd, τον Roger Waters, που αναβίωσε το εν λόγω έργο του θρυλικού γκρουπ στη σκηνή του κλειστού του ΟΑΚΑ. Το τι είναι οι Pink Floyd, o Roger Waters η μουσική και το έργο τους μπορεί να το βρει κανείς εύκολα στο ίντερνετ και τα δισκοπωλεία αν δεν «κατέχει» και πολλά επί του θέματος, και να διαμορφώσει προσωπική άποψη. Από κει και πέρα, το πόσο συγκινητικό, εντυπωσιακό ή απλά ενδιαφέρον ήταν το event, το γνωρίζει ο καθένας που παρευρέθηκε σε μία από τις δύο συναυλίες από τις προγραμματισμένες τρεις στο ΟΑΚΑ (η επόμενη είναι αύριο Τρίτη 12 Ιουλίου), που μάλιστα επελέγησαν για να είναι εκείνες από τις οποίες θα βιντεοσκοπηθεί το υλικό για την κυκλοφορία του “Roger Waters - The Wall Live” σε DVD.από την Αργυρώ Σταυρίδη
«Παρτάλι» θα πει κουρέλι. Μία μητέρα της ορεινής επαρχίας κατά τη διάρκεια της κατοχής, έντυνε το αγοράκι της με κουρέλια (παρτάλια) σαν κοριτσάκι, γιατί δεν ήθελε να το δει να γίνεται άντρας.
Το "Ιδομενέας, Βασιλιάς της Κρήτης", όπερα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, την οποία ο μεγάλος Αυστριακός συνέθεσε σε ηλικία 25 ετών, μας παρουσίασε η ομάδα "Κύκλος της Αρμονίας" (Le cercle de l' harmonie) στο Μέγαρο Μουσικής, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Υπάρχουν τρόποι και τρόποι για να αποδομήσεις ένα κλασικό έργο. Ο πρωτοποριακός θεατρικός σκηνοθέτης Άρης Ρέτσος επέλεξε έναν δικό του. Δεν αποδόμησε την υπόθεση, τους χαρακτήρες ή το κείμενο, πετσοκόβοντάς το ή τροποποιώντας το κατά το δοκούν. Όχι! Τα κράτησε όλα αυτά, αλλά αποδόμησε το μέσο με το οποίο το μήνυμα του κειμένου περνάει στο κοινό- την ίδια τη γλώσσα!
Υπερφόρτωση προκλήσεων, τεράστια διάρκεια, κοιλιές στην αφήγηση, "πανοπτικόν" μαζί με αμέτρητα ερεθίσματα πάνω στην σκηνή, ήταν μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου θεατρικού κολάζ που παρουσίασε ο Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόφσκι στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Οι τραγωδίες του Σαίξπηρ θέλουν κόσμο πάνω στην σκηνή! Όχι μόνο πολλούς ηθοποιούς, αλλά και κομπάρσους πολλούς. Δεν είναι δυνατόν στη Μέδουσα και στο Νάρκισσο να υπάρχουν 20 εθελοντές – και μάλιστα πρόθυμοι να τα "πετάξουν" όλα- και στον Άμλετ να μην υπάρχει ούτε ένας κομπάρσος να παίζει τον στρατιώτη ή το φύλακα ή τον ευγενή στην Αυλή του "σήποντος" Βασιλείου της Δανίας!
Ο Νάρκισσος είναι λουλούδι και πρόσωπο της μυθολογίας και ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του. Εμπεριέχει τη λέξη νάρκη, άρα υπονοεί τη νάρκωση, τον ύπνο, τη χαύνωση. Επίσης, με τη λέξη νάρκη μπορεί να υπονοήσει και την εκρηκτική συσκευή, που όταν την πατήσεις τινάζεται στον αέρα. Κι εσύ μαζί της (εξ' ου και η φράση «την πάτησες!»)
"Οι ευτυχισμένες οικογένειες δημιουργούν απαίσια μυθιστορήματα" λέει μια σοφή ρήση. Αυτό, γιατί απουσιάζουν οι συγκρούσεις και τα δράματα, που θα έδιναν ενδιαφέρον στο κείμενο.
Ένας μαύρος αξιωματικός και μία λευκή γκομενάρα -από «τζάκι» βέβαια- παντρεύονται από έρωτα. Ο συντηρητικός πατέρας της λευκής τα παίρνει στο κρανίο εξαιτίας του «ανήθικου» γάμου και διώχνει την κόρη του, αλλά το ζευγάρι δεν πτοείται και ζει τον έρωτά του. Την ευτυχία τους όμως επιβουλεύεται ένας αξιωματικός, υφιστάμενος του «μαύρου», που έχει στριμμένη τη βίδα επειδή πιστεύει ότι η γυναίκα του τον κεράτωνε με τον μαύρο, κι έχει βάλει σκοπό της ζωής του να τον εκδικηθεί, βάζοντάς του την ιδέα ότι η λευκή γκομενάρα τον απατά...από την Αργυρώ Σταυρίδη
Το πλατό του Ηρωδείου γέμισε με κουβάδες νερό για το σκηνικό της παράστασης «Νιζίνσκυ: Είμαι μια μαριονέτα του Θεού». Ο Ρώσος χορευτής Νιζίνσκυ εμφανίζεται ολόγυμνος στην αρχαία σκηνή. Με κουβάδες τον καταβρέχουν με λύσσα οι υπαλλήλοι του φρενοκομείου, στο οποίο τον έχουν κλείσει. Αυτός είναι σε παραλήρημα και νομίζει ότι μιλάει με το Θεό. Υποφέρει τόσο από την ψυχική του αρρώστια, όσο και από τις επιστημονικές (;) μεθόδους που χρησιμοποιούσαν πάνω του οι ψυχίατροι.
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη μόδα Έλληνες τραγουδοποιοί να γράφουν σε αγγλικό στίχο. Τι θέλουν να μας πουν δηλαδή; Ότι έχουν πάρει Proficiency; Ή περιμένουν ότι έτσι θα πιάσουν την "καλή" εκτός Ελλάδας; Γιατί, ως γνωστόν, όλα τα charts παγκοσμίως περιμένουν τη Μόνικα και τους Matisse...
Τι είναι αυτό που προκύπτει όταν συνδυάζονται η ιταλική τζαζ με τον Μάνου Τσάο, ο Βαμβακάρης με τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς, η ηλεκτρική κιθάρα με το σαξόφωνο, η πανκ φρενίτιδα με την ρομαντική μπαλάντα, η τρέλα με την ευαισθησία; Μα θέλει και ρώτημα; Οι Maraveyas Ilegal!
Το μεγάλο πρόβλημα με την ρατσιστική ιδεολογία δεν είναι ότι πιστεύουν κάποιοι στην κατωτερότητα κάποιων άλλων. Είναι ότι τα ίδια τα θύματα του ρατσισμού ενστερνίζονται τελικά την κατωτερότητα τους.
Τι συναισθήματα μπορεί να ξυπνήσει στον θεατή μιας γκαλερί ή μιας θεατρικής παράστασης ένας πίνακας; Ένας διάσημος πίνακας με ένα ναυάγιο; Ένας πίνακας, ο οποίος έχει αναπαραχθεί σε αμέτρητα αντίγραφα. Και όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα τον έχουν δει έστω και με μια κλεφτή ματιά. Μιλάμε, συγκεκριμένα, για τον πίνακα «η σχεδία της Μέδουσας», που αναπαριστά δεκαπέντε ναυαγούς.
Υπάρχει πάντα στην Ελλάδα μια νεολαία που δεν σταματάει ποτέ να αντιδρά. Που δεν περιμένει κανένα ξενόφερτο κίνημα αγανακτισμένων, για να αρθρώνει κραυγές διαμαρτυρίας, αμφισβήτησης και απόγνωσης. Σε μια τέτοια νεολαία απευθύνονται projects όπως οι Αναιρέσεις, τις οποίες φέτος είχαμε και σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη παράλληλα.
Η μουσική συνέχεια εξαντλείται και παραμένει τελικά συνέχεια ανεξάντλητη!
Δύο διαμάντια του Ιταλικού βερισμού (της ιταλικής λαϊκής όπερας δηλαδή) περιμέναμε να δούμε στο Ηρώδειο, την Cavalleria Rusticana του Μασκιάνι και τους Pagliacci του Λεονκαβάλο. Όμως, κατά την προσωπική μου άποψη, τα διαμάντια ήταν μάλλον κάρβουνα!
Η τζαζ είναι εδώ, σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Το μουσικό ρεύμα που άλλαξε την πορεία της μουσικής, που εισήγαγε το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού στην “κλασική” μουσική (Ντεμπισί, Ραβέλ), που σφράγισε μουσικά και καλλιτεχνικά τον 20ο αιώνα με τον έκρυθμο αυτοσχεδιασμό της, που καθόρισε την έννοια του soundtrack στο σινεμά με τις τόσες σπουδαίες συνθέσεις, είναι ακόμα ζωντανή! Και στον 21ο αιώνα!
Το θέατρο, όπως και ο Θεός, είναι παντού. Μπορείς να δεις μία παράσταση οπουδήποτε. Σε μια σοφίτα, σε μια τουαλέτα, σε ένα δάσος, πάνω σε μια διαγώνιο… Ακόμα και μέσα σε ένα αυτοκίνητο, μέσα σε ένα γκαράζ!
Το λεγόμενο σωματικό θέατρο το έκανε ως ένα βαθμό «στοματικό» στην τελευταία του παράσταση ο γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος. Συγκεκριμένα, στην παράσταση Alarme τα σώματα των δύο γυναικών και του ενός άνδρα ηθοποιού υφίστανται τόσους περιορισμούς στην κίνηση, που μόνο το στόμα τελικά είναι ελεύθερο να εκφραστεί.
Ο θυρωρός ενός ξενοδοχείου, που δουλεύει μόνο νύχτα, κρατάει τα κλειδιά της Κολάσεως ενός παρελθόντος γεμάτου ενοχή και έγκλημα. Το ναζιστικό παρελθόν του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης των Εβραίων τον καταδιώκει.
Όπως πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα, έτσι και πίσω από κάθε σάτυρο, κρύβεται μια πιστή Πηνελόπη. Αυτό μας δείχνει, ως έαν βαθμό τουλάχιστον, η παράσταση «Μαρκησία ντε Σαντ» σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση.
