Το “Υπόγειο” του Φ. Ντοστογιέφσκι για 2η χρονιά στο Θέατρο Βαφείο Λάκης Καραλής
“Το υπόγειο” του Ντοστογιέφκσι επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του Θεάτρου Βαφείο Λάκης Καραλής, για δέκα μόνο παραστάσεις

Το «Υπόγειο», το διαχρονικό αυτό έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, έχει πια κερδίσει τη θέση του ως ένα από τα πιο ανατρεπτικά κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μετά την περσινή μεγάλη ανταπόκριση και αγάπη του κοινού η παράσταση επιστρέφει στην σκηνή του Θεάτρου Βαφείο Λάκης Καραλής για 10 μοναδικές παραστάσεις (από 18 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00) για όσους δεν μπόρεσαν πέρυσι να δουν την παράσταση, αλλά και για όσους θέλουν να την ξαναδούν.

Βασισμένο στο εμβληματικό έργο του Ντοστογιέφσκι, το “Υπόγειο” είναι η εσωτερική εξομολόγηση ενός μοναχικού, αντιφατικού άντρα που έχει επιλέξει την απομόνωση, απορρίπτοντας την κοινωνία και τα ψευδή της ιδανικά. Σε μια διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό του και τον κόσμο, με ειρωνεία και αυτοσαρκασμό, ο “άνθρωπος του υπογείου” αποδομεί την ηθική, την πρόοδο, την ευτυχία – και μέσα από την αναμέτρηση με τη Λίζα, φτάνει στην πιο γυμνή εκδοχή της ανθρώπινης αλήθειας.
Ο Στέργιος Ιωάννου που σφράγισε με την ερμηνεία του τον πρωταγωνιστικό ρόλο του αντι-ήρωα του έργου, ξαναφέρνει στο προσκήνιο τον αλησμόνητο άνθρωπο του Υπογείου. Ο χαρακτήρας αυτός ενσαρκώνει την πάλη του ανθρώπου με τον εαυτό του. Μέσα από το μονόλογο του ο πρωταγωνιστής αμφισβητεί τα πάντα στην κοινωνία μας, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του του εαυτού. Ο Στέργιος Ιωάννου υπογράφει επίσης την σκηνοθεσία και τους φωτισμούς. Η Φιλίππα Κουτούπα, σε ρόλο κλειδί στο έργο, ενσαρκώνει τη Λίζα. Ο χαρακτήρας της φωτίζει τις πιο εύθραυστες πλευρές του ανθρώπου.
Η θεατρική μεταφορά της Μάρως Βαμβουνάκη, με σύγχρονη γλώσσα, διατηρεί αναλλοίωτο το φιλοσοφικό και ψυχολογικό βάθος του κειμένου, οδηγώντας τον θεατή μέσα από ένα τούνελ υπαρξιακής αναζήτησης, μέχρι το φως της ελπίδας ή την παγωμένη σιωπή της ήττας. Τα τραγούδια της παράστασης, με στίχους Νικολάι Νεκράσοφ και ερμηνεία της Ρηνιώς Κουρδάκη, συνοδεύουν διακριτικά το δράμα. Η σκηνογραφία και τα κοστούμια της “Δρώμενων Θέασις” συμπληρώνουν το εσωτερικό σύμπαν του έργου, λιτά και στοχευμένα.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ


- Αθήνα