Υπήρξε κάτι στην ανακοίνωση του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για την αποπομπή Κιμούλη από τη φετινή διοργάνωση που με προβλημάτισε. «Πρόθεσή μας δεν είναι να δράσουμε τιμωρητικά, ούτε να υποκαταστήσουμε τα δικαστήρια. Όμως, θα ήταν ανεύθυνο από πλευράς μας εάν παραβλέπαμε τις σκληρές και επώνυμες μαρτυρίες επαγγελματιών του χώρου μας για αντιδεοντολογικές πρακτικές και συμπεριφορές» ήταν η κατακλείδα του κειμένου. Μιας ανακοίνωσης που από τη μια, τιμούσε με γερά αντανακλαστικά ένα μείζονα πολιτιστικό θεσμό∙ και από την άλλη, σχεδόν, απολογούνταν γι’ αυτά. Ωστόσο, η λύση της συνεργασίας μ’ έναν ηθοποιό που καταγγέλεται με σωρεία ανάρμοστων συμπεριφορών μόνο αυτονόητη είναι. Και δεν χρειάζεται υποσημειώσεις.

Οι πράξεις σωματικής, σεξουαλικής και λεκτικής βίας που έρχονται στο φως τις τελευταίες εβδομάδες συνιστούν – στην πλειονότητα τους – για τους εμπλεκόμενους παραγεγγραμένα μεν, ποινικά αδικήματα δε. Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως κατακριτέα και κολάσιμα σε ηθικό, συνειδησιακό, συναδελφικό και κοινωνικό επίπεδο. Αλίμονο αν το πρώτο φίλτρο βίαιων πρακτικών δεν ήταν το σώμα της κοινωνίας. Αλίμονο αν η κρίση τους επαφιόταν αποκλειστικά στους θεσμούς της δικαιοσύνης. Πόσω μάλλον, όταν η κατακριτέα πράξη αποδίδεται σε έναν καλλιτέχνη: Ένα δημόσιο πρόσωπο δηλαδή που λειτουργεί στο δημόσιο χώρο της σκηνής και, ανά πάσα στιγμή, κρίνεται από το κοινό του.

Και η μεγαλύτερη ‘ποινή’ για έναν δημιουργό είναι να χάσει το κοινό του. Να αποκοπεί από τη θαυμαστική -λατρευτική πολλές φορές- σχέση που έχει χτίσει με αυτό μέσα στον χρόνο. Να χάσει την αποδοχή, την επιβράβευση του ταλέντου του και κατ’ επέκταση της προσωπικότητας του.

Ο εργασιακός εκτοπισμός του Γιώργου Κιμούλη από το Φεστιβάλ (και από το ΚΘΒΕ όπου η συνεργασία του βρίσκεται σε εκκρεμότητα), του Πέτρου Φιλιππίδη από το σίριαλ της ΕΡΤ (και, όπως όλα δείχνουν, από το θιασαρχιλίκι του θεάτρου Μουσούρη), του Δημήτρη Λιγνάδη από την διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου είναι το ελάχιστο αντανακλαστικό που πρέπει να επιδειχθεί απέναντι στη βία κάθε μορφής.

Η επαγγελματική αποπομπή είναι συνώνυμη της κοινωνικής απόρριψης. Και όταν οι θεσμοί, δημόσιοι αλλά και ιδιωτικοί, ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν υπηρετούν μόνο το πρέπον, αλλά αντανακλούν το κοινό αίσθημα, την κοινωνική καταδίκη. Γίνονται η φωνή των πολλών.

Τα τεκταινόμενα των ημερών έχουν – χωρίς υπερβολή – χαρακτηριστικά ιστορικού γεγονότος για την ελληνική τέχνη: Εδραιωμένοι πρωταγωνιστές αποκαθηλώνονται  και εκδιώκονται, διευθυντές καθαιρούνται και όλοι αποσύρονται από το κοινωνικό προσκήνιο ελπίζοντας να σιγάσουν τα πάθη – όπως λένε και οι νομικοί λειτουργοί.

Στην πραγματικότητα τα τεκταινόμενα των ημερών έχουν χαρακτήρα γεγονότος και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δημιουργούν ένα προηγούμενο όπου το μοτίβο της, στρεβλά επιβεβλημένης, εξουσίας εκπαραθυρώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Κανείς, βεβαίως, δεν μπορεί να προβλέψει αν οι σημερινοί εκδιωχθέντες αναζητήσουν εν καιρώ τα παλιά τους κεκτημένα, επενδύοντας σε αλάνθαστες πρακτικές «ξεπλύματος» και, φυσικά, στην κοντή μας μνήμη. Ακόμα κι αν το επιχειρήσουν, όμως, θα το κάνουν εκκινώντας από το περιθώριο στο οποίο σήμερα τους τοποθετεί η κοινωνία.