Η θεατρική ομάδα Χ(Σ)τροfή παρουσιάζει το έργο του Νότη Περγιάλη «Ηχώ και Νάρκισσος» στο Θέατρο Λύχνος Τέχνης & Πολιτισμού, σε σκηνοθεσία Ελένης Δούναβη.
«Ηχώ και Νάρκισσος»: Ο μύθοςΣύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, η Ηχώ, σε μια περιπλάνησή της στα δάση, είδε και ερωτεύτηκε τον Νάρκισσο. Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος στη δική του ομορφιά. Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η απόρριψη είχε ως αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται ως επανάληψη λέξεων άλλων. Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών της όποιας φωνής έφτανε σ΄αυτόν.
Το 1954, το έργο του Νότη Περγιάλη «Ηχώ και Νάρκισσος» παίχτηκε για λογαριασμό του ραδιόφωνου, σε σκηνοθεσία Μήτσου Λυγίζου και με τους Έλλη Λαμπέτη και Δημήτρη Χορν στους ρόλους της Ηχούς και του Νάρκισσου αντίστοιχα.
Ο Νάρκισσος, λατρεύοντας μόνο τον εαυτό του, δεν μπορεί να αντιληφθεί την αγάπη της Ηχούς και είναι ανίκανος να βιώσει την χαρά που εντοπίζεται στα μικρά πράγματα της ζωής. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι να αγαπήσει κανείς στην Γη πέρα από τον Μεγάλο του Εαυτό. Κι αυτή την δυνατότητα στους ανθρώπους την δίνουν ο έρωτας και η αγάπη. «Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».
Ο Νότης Περγιάλης ήταν συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και στιχουργός. Μέχρι τον θάνατό του, ανέβαζε θεατρικές παραστάσεις με ερασιτεχνική ομάδα στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας. Σπούδασε στο θεατρικό Σπουδαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Από το 1949, εργάστηκε ως ηθοποιός και συγγραφέας στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Αναδείχθηκε όμως περισσότερο ως ηθοποιός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ερμηνεύοντας χαρακτηριστικούς ρόλους.
Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, όπως το «Ο πόνος γεννάει θεούς», που τιμήθηκε με το βραβείο του Καλοκαιρίνειου διαγωνισμού, «Ηλιογέννητη» και «Το κορίτσι με το κορδελάκι», το «Τραγούδι στο Μεσολόγγι» (που σκηνοθετήθηκε από τον Πέλο Κατσέλη στα πλαίσια των γιορτών Μεσολογγίου το 1957), «Ο Άιχμαν και ο παπαγάλος» (1971), «Χρυσό χάπι» και «Αντιγόνη της Κατοχής» (Λαϊκό θέατρο Μάνου Κατράκη 1954, 1958 και 1960 αντίστοιχα), «Μάσκες για Αγγέλους» (Θίασος Έλσας Βεργή 1959), «Τρελλό φεγγάρι» (Άρμα Θεάτρου 1965), «Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή» (Θίασος Χατζίσκου Νικηφοράκη 1974-5) κ.ά.
Έγραψε το σενάριο και συμμετείχε ως αφηγητής στην τηλεοπτική σειρά «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975) (τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου έργου του Νίκου Καζαντζάκη) σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη. Συγγραφέας του βιβλίου «Όταν σηκώθηκαν τα δένδρα» (νουβέλα 1971), «Ο Ατάρ δεν πεθαίνει ποτέ» (1971), «Το κόκκινο πουλί». Έργα του έχουν ήδη μεταφρασθεί στην αγγλική, γαλλική, γερμανική και δανική γλώσσα.
