Η Ωραία Ελένη του Ζακ Όφενμπαχ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Η γνωστότερη φάρσα του Offenbach, είναι μια σάτιρα που δεν χαρίζεται σε κανέναν, ένα έργο με μελωδίες που δημιούργησαν σχολή, μια μουσική κωμωδία που, από τις πρώτες νότες ως το φινάλε, συνδυάζει ευρηματικά υπέροχες μουσικές ερμηνείες με σκηνές αυθεντικής αίσθησης του χιούμορ.

Έρωτας, μοιχεία, σκηνές ζηλοτυπίας, ναυαγοσωστικά κόλπα, μεταμφιέσεις και μαντικές τεχνικές χαρίζουν άφθονο γέλιο. Ενάντια στη φήμη που θέλει το λυρικό θέατρο ένα θέαμα αποκλειστικά για λίγους και “εκλεκτούς” και την οπερέτα ένα είδος παρωχημένο – μουσειακό, η “Ωραία Ελένη” αναδεικνύει το λαϊκό και προσιτό χαρακτήρα του συγκεκριμένου θεατρικού είδους προτείνοντας μια νέα ριζοσπαστική ανάγνωση.

Μέσα από μια ανανεωμένη και σύγχρονη ματιά – σκηνοθετικά, κινησιολογικά και ερμηνευτικά – η Ωραία Ελένη μιλάει ελληνικά και σκιαγραφεί ανάλαφρα αλλά χωρίς περιστροφές, μια κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να μη βρεθεί αντιμέτωπη με την πικρή αλήθεια της καθημερινότητας.

“Σάτιρα, κωμωδία, μουσική και συνολικά μια εξωφρενική παράσταση όπερας, από ταλαντούχους καλλιτέχνες που εκμεταλλεύονται ένα από τα πιο εκρηκτικά και αμφιλεγόμενα libretto στην ιστορία της μουσικής. Συνιστάται για στενόμυαλους ασθενείς, με τάσεις αυτοβελτίωσης.” (Γιάννης Καψάσκης – typosthes.gr)

Τέσσερις μουσικοί, επτά λυρικοί ερμηνευτές και δύο χορευτές, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Παναγιώτη Αδάμ, προσεγγίζουν την κωμική όπερα αναδεικνύοντας παράλληλα και τα δύο συστατικά της στοιχεία. Τη θεατρικότητα και την εμπνευσμένη μουσική του J.Offenbach.

Όταν η Ωραία Ελένη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1864, σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία, παρά την θύελλα αντιδράσεων από τους κριτικούς της εποχής, που μιλούσαν για βλασφημία, για τολμηρά υπονοούμενα και ανήθικη πλοκή. O κριτικός της εφημερίδας New York Tribune μάλιστα έφτασε να γράψει: «Σας συνιστούμε να μην την πλησιάσετε!».

Κι όμως, το κοινό συνέρρεε κάθε βράδυ στο θέατρο και οι παραστάσεις έφτασαν τις επτακόσιες. Οι εφημερίδες της εποχής σημείωναν με έκπληξη ότι κάθε βράδυ το θέατρο ήταν γεμάτο από μοντέρνο κοινό που απολάμβανε την σατυρική πλοκή και την εξαιρετική μουσική χωρίς να δείχνει ότι ενοχλείται.