MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΔΕΥΤΕΡΑ
03
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Status Update: Βάσω Καβαλλιεράτου, ηθοποιός

Παιδί του Λονδρέζικου School of Physical Theatre. Μέλος των Abovo από την πρώτη μέρα. Κρύβει μέσα της μια καταπιεσμένη μπαλαρίνα. Γι’ αυτό και λατρεύει το σωματικό θέατρο.

author-image Στέλλα Χαραμή

Μπορώ πολύ εύκολα να δουλέψω ομαδικά, να βρω το χώρο μου μέσα στο χώρο των άλλων. Με τους Abovo στήνουμε τα πάντα μαζί, από την πρώτη λέξη του κειμένου μέχρι το σφουγγάρισμα και το μάζεμα στο τέλος της παράστασης. Αυτό το κουβαλάω όπου και να πάω, είναι μέσα μου πια.

Σύμπτωση που παίζω σε μικρής κλίμακας παραστάσεις, αλλά ευτυχής σύμπτωση. Δεν θα απέκλεια φυσικά τη συμμετοχή σε μεγαλύτερα πράγματα, ξεκίνησα όμως με τη Γεωργία Μαυραγάνη και τους Abovo και είδα πώς μια μικρή παρέα μπορεί να αφορά πολύ κόσμο παραμένοντας απόλυτα ελεύθερη. Αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα του θεάτρου την τελευταία δεκαετία.

Σε επίπεδο απολαβών, εννοείται πως χρειάζεται θυσίες η alternative τέχνη. Από την άλλη δεν είναι θυσία να κάνεις δουλειές με κριτήριο μόνο την αμοιβή;

Δεν έχω καθόλου αποφασίσει αν αγαπώ την κωμωδία ή αν δοκιμάζω το δράμα. Είμαι κωμικός σίγουρα, αυτό μου βγαίνει πολύ εύκολα, η δουλειά όμως για παράδειγμα για την «Ηλέκτρα» ή για τον «Γλάρο» ήταν από τα πιο αποκαλυπτικά, για μένα, πράγματα.

Όχι, δεν έχω ζήσει το χάος της ασυνεννοησίας μεταξύ δύο εν δυνάμει ερωτικών συντρόφων – είμαι συνεννοήσιμος τύπος. Ή υπερβολικά χαώδης, οπότε δεν την καταλαβαίνω.

Τι έγινε όταν η Βάσω συνάντησε τον Φοίβο (Δεληβοριά); Ε, απ’τη Σάλι και το Χάρι καλύτερα τα πήγαμε. Δεν προσποιηθήκαμε ποτέ ότι ήμασταν φίλοι.

Αν είχα 72 ώρες στη διάθεση μου μόνο για τον εαυτό μου θα δεχόμουν μασάζ για τις πρώτες 24, θα έβλεπα παραστάσεις που χάνω για τις επόμενες 24 ώρες και για τις τελευταίες 24 θα έβλεπα σειρές ή ντοκιμαντέρ με δολοφόνους.

Νομίζω ότι ο έρωτας είναι ζήτημα timing – δεν θέλει χρόνο. 72 ώρες είναι ήδη πολλές για να κριθεί το παιχνίδι.

Θα ήθελα να έχω ζήσει τον έρωτα της Κάλλας για τον Ωνάση. Κάπως άρρωστο, το ξέρω, αλλά πάντα αυτή την ιστορία όποτε την ξανασυναντώ κάπως με ταράζει.

Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας φοβούνται περισσότερο. Κάποια πληγωμένα αισθήματα έχουν ναρκωθεί και δεν αφήνονται εύκολα ελεύθερα.

Θα πνιγόμουν αν ζούσα μια ζωή χωρίς την τέχνη – όση αγάπη κι αν είχα στην προσωπική μου ζωή.

Περισσότερα από Πρόσωπα
Σχετικά Θέματα
Πρόσωπα
Για τον Βαγγέλη Μουλαρά, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα απ’ το να γελάνε με τα αστεία σου
Πρόσωπα
Θέμις Μαρσέλλου: Θα μπορούσα ν’ ανεβάζω το Annie όλη μου τη ζωή
Art & Culture
Για τη Βαλέρια Δημητριάδου, το κενό δεν είναι απουσία αλλά πρόσκληση να κοιτάξεις μέσα σου
Πρόσωπα
Έλλη Ιγγλίζ: Κάθε άνθρωπος που βρίσκει τη φωνή του είναι ποιητής
Πρόσωπα
Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Το "Μονόγραμμα" είναι ένα ποίημα τόσο ονειρικό μα και τόσο αληθινό
Θεατρικά Νέα
Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανεβαίνει μια διαφορετική “Στρίγγλα” – που αντιστέκεται
Πρόσωπα
Σε πρώτο πρόσωπο: Μαριλού Κατσαφάδου, ηθοποιός
Πρόσωπα
Μαρία Κουτσουρλή: Έμαθα να μη μικραίνω για να χωρέσω στα πρότυπα
Πρόσωπα
Αντώνης Τσιοτσιόπουλος: Θα μιλάω ελεύθερα κι ας υποστώ τις συνέπειες
Art & Culture
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος διδάσκεται από “Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”
Art & Culture
Η επαναφορά του Daniel Day Lewis στην οθόνη και στην Αθήνα
Art & Culture
Ζυλιέν Γκοσλέν: Δουλειά μου είναι ν’ αναλαμβάνω μεγαλύτερα ρίσκα