Γιάννης Τσιμιτσέλης: Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να είσαι Έλληνας

H συζήτησή μας ξεκίνησε από την ταινία ο “Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός” που θα βγει στις 22 Οκτωβρίου στις αίθουσες, σε σκηνοθεσία Στράτου Μαρκίδη (I Love Karditsa, Λάρισα Εμπιστευτικό, Οι γαμπροί της ευτυχίας). 

Τι κοινό έχει αυτή η ταινία σε σχέση με την κωμωδία που όλοι ξέρουμε; 
Ουσιαστικά είναι μία εξ’ ολοκλήρου καινούρια ταινία, βασισμένη στην παλιά. Δεν πάμε δηλαδή να κάνουμε δηλαδή απομυθοποίηση της ταινίας, ούτε να αναπαραστήσουμε ακριβώς την ταινία. Η βασική ιδέα είναι από εκεί, αλλά έχει γραφτεί ένα καινούριο σενάριο. Εγώ κάνω τον “κοντό”, έναν ρόλο που στην παλιά ταινία είχε ο Νίκος Ρίζος. Κάτι εντελώς διαφορετικό από μένα, φυσιογνωμικά και στιλιστικά. Είναι μία πολύ ευχάριστη ταινία, και πιστεύω ότι ο κόσμος που θα τη δει θα φύγει από το σινεμά μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζετε σε remake ελληνικής ταινίας. Πώς νιώθετε που αναμετριέστε με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς; 
Δεν το θεωρώ αναμέτρηση, δεν το αντιμετώπισα έτσι, γι΄αυτό και δεν είδα καθόλου την παλιά ταινία πριν τα γυρίσματα. Έμεινα με ότι θυμόμουν από παλιά. Πάντα όταν θα πας να αναμετρηθείς με ένα μύθο, ξεκινάς με μειονέκτημα, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η κάθε ταινία γίνεται μύθος μετά από χρόνια, ίσως μετά από αρκετά χρόνια θα μπορούσαμε να πούμε αν ένα remake, ή μια διασκευή, ή ένα έργο βασισμένο σε μια κοινή ιδέα, ήταν καλύτερο, χειρότερο ή οτιδήποτε. Για μένα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, γιατί είναι άλλες εποχές εντελώς.

Από αυτή την παλιά γενιά των ηθοποιών, υπήρξαν κάποιοι που σας επηρέασαν και ίσως σας “οδήγησαν” με έναν τρόπο σ’ αυτή τη δουλειά;
Δεν θεωρώ ότι μ’ επηρέασε κάποιος για να γίνω ηθοποιός. Με τις παλιές ελληνικές ταινίες χαλάρωνα και γελούσα αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα κάποιον σαν πρότυπο και είπα ότι «όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω αυτό που κάνει αυτός». 

Αλήθεια, τί ήταν αυτό που σας ώθησε στην υποκριτική; Υπήρχε κάποιος που σας ενθάρρυνε;
Όχι, δεν υπήρχε κάποιος που με ενθάρρυνε, ούτε υπήρχε κάποιος στο περιβάλλον μου που να έχει σχέση με αυτό το χώρο, γιατί εγώ μεγάλωσα στη Πάτρα. Απλά είχαμε κάνει μια παιδική παράσταση στο Γυμνάσιο, μου άρεσε η διαδικασία και είπα να ασχοληθώ με αυτό.

Τί θυμάστε από την πρώτη σας «επίσημη» δουλειά; Υπήρξε κάποιος που σας βοήθησε στο ξεκίνημά σας;
Στο πρώτο μου ξεκίνημα με βοήθησε ουσιαστικά ο Δημήτρης Πιατάς, στο Θέατρο Πολύτεχνο, που τότε στεγάζονταν στη Μαυρομιχάλη, ενώ τώρα πια έχει γίνει super market. Ήταν ο πρώτος ρόλος που έκανα σε θεατρική παράσταση, στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», με τον Κωνσταντίνο Τζούμα και τον Δημήτρη Πιατά. Ήταν το πρώτο μου βήμα και όλη αυτή η διαδικασία και η έκθεση στον κόσμο, ήταν λίγο πρωτόγνωρη για μένα. Έτσι και αλλιώς δεν είναι κάτι που συνηθίζεται εύκολα. Στις πρεμιέρες έχεις πάντα άγχος. Αλλα εκεί, παρόλο που είχα μικρό ρόλο, είχα άγχος για πολλές παραστάσεις.

Bάσει ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, με την κωμωδία περνάω καλά. Είναι κάτι που με ξεκουράζει και με χαλαρώνει. 

Τελικά είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα; 
Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να είσαι Έλληνας, και σίγουρα είναι δύσκολο να είσαι ηθοποιός. Το επάγγελμα είναι σε φθίνουσα πορεία, καθώς την προηγούμενη δεκαετία είχε δημιουργηθεί μια πλασματική άνοδος και ξαφνικά από τα ψηλά πέσαμε απότομα στα χαμηλά. Ζήσαμε την “άνθιση” της ελληνικής τηλεόρασης που όμως δεν συμβάδιζε με τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας. Εδώ στην Ελλάδα τα κάνουμε όλα “πολύ”. Έχουμε ας πούμε δέκα αθλητικές εφημερίδες, τη στιγμή που η Ιταλία έχει τρεις. Από μια άποψη εγώ το χαίρομαι αυτό σε μας, γιατί είμαστε και παρορμητικοί και ενθουσιαζόμαστε και τα δίνουμε όλα και ας αποτύχουμε. Αλλά στο δικό μας τον τομέα, αυτή η καλή περίοδος έκανε κακό στη φάση που βρισκόμαστε τώρα. Εν τω μεταξύ το επάγγελμα αυτό είναι προαιρετικό, η ψυχαγωγία είναι κάτι που το θεωρώ απαραίτητο για τη ζωή, αλλά δεν είναι σαν το ψωμί, σαν το γάλα, σαν το φαγητό του παιδιού σου, οπότε είναι λογικό να έχει πάει σε δεύτερη μοίρα.

Σας έχουμε δει σχεδόν αποκλειστικά σε κωμικούς ρόλους. Είναι η κωμωδία ο χώρος που σας εκφράζει σαν ηθοποιό ή δεν σας προτείνονται δραματικοί ρόλοι;
Απλά, βάσει ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, με την κωμωδία περνάω καλά. Είναι κάτι που ξεκουράζει και με χαλαρώνει. Απ’ την άλλη τα βήματά μου με πήγαν προς τα εκεί, οι επιλογές μου και η μία δουλειά που έφερε την άλλη. Δεν είναι κάτι που το επέλεξα, το άφησα να κυλήσει μόνο του για να δω προς τα πού πάει το πράγμα. Προς το παρόν πάει προς τα εκεί, ποτέ δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει, μπορεί του χρόνου να κάνω ένα άλλο σίριαλ που να μην είναι κωμικό.

Τηλεόραση, θέατρο και κινηματογράφος. Σε ποιο χώρο θεωρείτε ότι αποδίδετε καλύτερα;
Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για τον εαυτό μου για το που αποδίδω καλύτερα, θα πρέπει να το απαντήσει κάποιος τρίτος. Εμένα ο στόχος μου είναι να αποδίδω καλά σε όλα. Ο εαυτός μου είμαι και στα τρία, γιατί τα γουστάρω εξίσου, για διαφορετικούς λόγους το κάθε ένα, αλλά έχουν όλα ένα κοινό παρανομαστή: εγώ κάνω το ρόλο στο θέατρο, εγώ θα κάνω το ρόλο στη τηλεόραση και στο σινεμά αντίστοιχα. Οπότε αυτό δεν μπορεί να απέχει και πολύ από μένα έτσι κι αλλιώς, από τα εκφραστικά μου μέσα κι από τον χαρακτήρα μου και θεωρώ ότι κάθε μία από τις δουλειές με κάνει όλο και καλύτερο.

Τι άλλο ετοιμάζετε γι’ αυτό το χειμώνα;
Το “Γαμπροί για πούλημα” των Ρέπα και Παπαθανασίου είναι η φετινή θεατρική μου δουλειά, το “Λούνα Μπαρ” του Σπύρου Μιχαλόπουλου είναι μία άλλη ταινία που έχω κάνει. Στο “Κάτω Παρτάλι” θα είμαι σε κάποια επεισόδια φέτος και από το Γενάρη θα ενσωματωθώ στο “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα” στον Άλφα.

Τί εύχεστε να σας συμβεί στα επαγγελματικά σας τα επόμενα χρόνια;
Να έχω δουλειά, αυτό με απασχολεί. Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο και δεν μπορείς να κάνεις και σχέδια έτσι κι αλλιώς. Έτσι όπως είναι η κατάσταση, κοιτάω τί μου δίνεται, τί μου προσφέρεται αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να το αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από εκεί και πέρα θέλω να είμαι καλά στην υγεία μου και θα τα βρούμε τα άλλα.

Θα ήθελα κάποιος να έρθει και να πει “Εξαγοράζω όλο το χρέος της Ελλάδος, ξεχρεώνω όλους του έλληνες και δίνω σε κάθε έλληνα από 10.000 ευρώ”

Η κοινωνικο-πολιτική κατάσταση της χώρας σας αφήνει περιθώρια για σχέδια ή όνειρα; Τι θα θέλατε να αλλάξει;
Και να μη μου αφήνει περιθώρια, πρέπει να τα κάνω μόνος μου, δεν γίνεται αλλιώς. Θα ήθελα κάποιος να έρθει και να πει “Εξαγοράζω όλο το χρέος της Ελλάδος, ξεχρεώνω όλους του έλληνες και δίνω σε κάθε έλληνα από 10.000 ευρώ”.

Κρίνοντας από τις δυσκολίες της τελευταίας πενταετίας, ποιο είναι το μότο σας για τη ζωή;
Πρώτον “υπάρχουν και χειρότερα”, δεύτερον “υπάρχουν και καλύτερα” και τρίτον “η ζωή είναι πολύ μικρή για να κολλάμε σε λεπτομέρειες”.