Chicago στο Παλλάς- Γυναίκες δηλητήριο διεκδικούν το αμερικάνικο όνειρο!

Η ιστορία είναι γνωστή κι από την ταινία του 2002 με πρωταγωνίστριες τις Renée Zellweger και Catherine Zeta-Jones και τον Richard Gere στο ρόλο του αδίστακτου δικηγόρου. Γυναίκες με star quality πραγματοποιούν εγκλήματα πάθους και γίνονται πρωτοσέλιδα χάρη στην ομορφιά τους, την φιλοδοξία τους και τον δικηγόρο τους, που λειτουργεί και σαν manager εγκληματιών. Το έργο είναι ένα αιχμηρό σχόλιο στην showbiz της δεκαετίας του 70 (όταν γράφτηκε το έργο), αλλά αναφέρεται στην δεκαετία του 30.

Ωστόσο, δυσκολεύομαι να βρω τι σχέση έχει με τον Brecht, με τον οποίο σύγκριναν αυτό το έργο στην συνέντευξη τύπου τόσο ο Σταμάτης Φασουλής, όσο κι ο Μιχάλης Ρέππας, που υπογράφει την μετάφραση των στίχων του μιούζικαλ. Ο Brecht είναι ένας οραματιστής κι ένας καθαρά πολιτικός συγγραφέας. Το Chicago είναι ελάχιστα πολιτικό, με κάποιες αιχμές για το star system, τον Τύπο και τις μάζες που παρασύρονται σαν πρόβατα από ό,τι εμφανίζεται στην επικαιρότητα. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν έχει την παραμικρή φιλοδοξία να αλλάξει τον κόσμο. Ίσως μόνο να τον εκθέσει, για να βγει λίγο σκοτεινό χιούμορ και να απελευθερώσει κάπως την γυναίκα από ηθικά πρότυπα που την καταδυναστεύουν (όμως από την άλλη, δημιουργεί κι ένα αρνητικό πρότυπο μιας γυναίκας αδίστακτης).

Η παράσταση του Σταμάτη Φασουλή, σε συνδυασμό με το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, τονίζει το μουσικοθεατρικό στοιχείο. Στον πάνω όροφο του σκηνικού είναι τοποθετημένη και ορατή σε όλη την διάρκεια της παράστασης η ζωντανή ορχήστρα. Η δράση και οι διάλογοι είναι περιορισμένα και το μεγαλύτερο μέρος το έχουν τα τραγούδια και ο χορός. Πρωταγωνίστριες είναι η Σμαράγδα Καρύδη και η Τάνια Τρύπη– και οι δυο φόνισσες μαζί και τραγουδίστριες, που βλέπουν τη ζωή τους να κινδυνεύει να χαθεί από τα εγκλήματά τους, αλλά και την καριέρα τους, αντίθετα, να απογειώνεται από την δημοσιότητα που αποχτούν. Ο Κώστας Μαρκουλάκης κάνει τον πονηρό δικηγόρο και ο Αντώνης Λουδάρος τον κερατά σύζυγο της Καρύδη. Η Μαρινέλα τραγουδάει και παίζει το ρόλο μιας γυναίκας νονού της φυλακής, που τα “πιάνει” από παντού.

Ο καλύτερος τραγουδιστής από όλους τους ηθοποιούς στην παράσταση είναι ο Λουδάρος. Η Καρύδη είναι βελτιωμένη για τα δικά της στάνταρντ, ενώ έχει πολύ καλό σώμα και κίνηση. Οι ερμηνείες των ηθοποιών γενικά δεν με εντυπωσίασαν. Προσπαθούν να δείξουν ένα μεγαλοπρεπές και όχι τόσο πειστικό ύφος, που ταιριάζει με υπερθέαμα και μουσική παράσταση.

Γενικά, το έργο εμένα με κούρασε με τα πολλά χορευτικά και τα τραγούδια του. Παράλληλα, βρήκα το έργο κάπως ψυχρό, καθώς δεν μου έβγαζε πολύ συναίσθημα. Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι μεγάλος φαν του μιούζικαλ. Εβλεπα μιούζικαλ παλιά, αλλά γενικά προτιμούσα τα πιο χαβαλετζίδικα έργα με τον Gene Kelly πρωταγωνιστή και όχι αυτό το πιο σκεπτόμενο και απαιτητικού τύπου έργο.

Σε γενικές γραμμές, η παράσταση Chicago είναι το must της χρονιάς για όσους είναι φαν του μιούζικαλ (και κυρίως του πιο σκεπτόμενου μιούζικαλ). Δεν μαγεύει με τις ερμηνείες και τη ροή της πρωτότυπης και τολμηρής αφήγησής του, αλλά έχει λάμψη, καλά χορευτικά, πολύ τραγούδι, καλή μουσική και ορχήστρα. Όποιος δεν μαγεύεται από όλα αυτά, αλλά θέλει να δει κανονικό θέατρο, ίσως να βαρεθεί κάπως.