Hot or Not #193: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Η καινούργια ταινία του Guillermo del Toro, Frankenstein, είναι επιτέλους στο Netflix! Παρόλο που θα ήθελα πολύ να τη δω στη μεγάλη οθόνη (γιατί del Toro χωρίς σκοτάδι και γοτθική ατμόσφαιρα σε κινηματογραφική αίθουσα είναι κάπως αδικία), δεν θα παραπονεθώ. Η τηλεόραση μου έκανε μια χαρά τη δουλειά. Ο del Toro παίρνει μια ιστορία που όλοι νομίζουμε πως ξέρουμε και τη μεταμορφώνει με τον δικό του τρόπο: πιο συναισθηματική, πιο ανθρώπινη, πιο… del Toro. Οπτικά, η ταινία είναι ένα ποίημα: κάθε καρέ θα μπορούσε να είναι πίνακας. Κι εδώ έρχεται η έκπληξη: το Πλάσμα δεν είναι “το τέρας”. Δεν είναι χαζό, ούτε απλά μια απειλή. Είναι ευαίσθητο, φοβισμένο, ανθρώπινο… και αυτό δίνει στην ιστορία νέα διάσταση.

Ομολογώ πως ήμουν λίγο επιφυλακτική με τον Jacob Elordi, αλλά τελικά με κέρδισε ολοκληρωτικά. Παίζει με απίστευτη ευαισθησία, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα από όσα περιμέναμε. Συνολικά, ο Frankenstein του del Toro είναι μια όμορφη, σκοτεινή και βαθιά συγκινητική αφήγηση μιας ιστορίας που δεν γερνά ποτέ – και μας θυμίζει πως “το τέρας” δεν είναι πάντα αυτό που νομίζουμε.
Δάφνη Τζώρτζη

Όταν έμαθα ότι η Hilary Duff επιστρέφει έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια με νέο τραγούδι, το “Mature”, κυριολεκτικά έτρεξα να το ακούσω. Από την πρώτη στιγμή το αγάπησα –ίσως γιατί έχω ταυτίσει τη Hilary με ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, μια οικειότητα που παραδέχομαι πως με κάνει λίγο μη αντικειμενική. Παρ ’όλα αυτά, το κομμάτι έχει κάτι αληθινό που σε αγγίζει.

Στο “Mature” η Hilary απευθύνεται στη νεότερη εκδοχή του εαυτού της, σε εκείνη που ήταν αφελής και της θυμίζει εκείνη τη φράση που κάποτε την κολάκευε, το «είσαι τόσο ώριμη για την ηλικία σου». Σήμερα, μέσα από την επίγνωση που προσφέρει η ενήλικη ζωή, αναγνωρίζει ότι τελικά δεν ήταν τόσο αθώο αυτό το κομπλιμέντο όσο νόμιζε. Το τραγούδι ουσιαστικά πραγματοποιεί κάτι που, αν είμαστε ειλικρινείς, θα θέλαμε όλοι να κάνουμε: να συνομιλήσουμε με τον μικρότερο εαυτό μας, να του προσφέρουμε την εμπειρία που έχουμε τώρα και ίσως να του πούμε δυο λόγια παρηγοριάς. Αλλά όσο κι αν προσπαθώ να το περιγράψω, η Hilary το εξηγεί καλύτερα: «Το “Mature” είναι η ώριμη εκδοχή μου που τηλεφωνεί στην όχι-και-τόσο ώριμη, πολλά χρόνια πριν, και της λέει πως τελικά προσγειωθήκαμε μαλακά».
Γιώτα Ευθυμούδη Μηνούδη

Μην έχοντας μπει ακόμη στο κατάλληλο mood για να ψάξω χριστουγεννιάτικες ταινίες, περνώντας παρόλα αυτά ένα cozy μεσημέρι στο σπίτι και ψάχνοντας στο Netflix, η συγκεκριμένη ταινία μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον με μια γρήγορη ανάγνωση της πλοκής. Ο πάμπλουτος Χουάν Μανουέλ, υψηλό στέλεχος εταιρείας, αλλάζει εντελώς οπτική για τη ζωή μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς στην οποία υποβάλλεται. Πλέον μέσα του χτυπά η καρδιά ενός άντρα που «έφυγε» σε τροχαίο, αφήνοντας μόνους τη γυναίκα και τον γιο του να παλεύουν στη φτωχογειτονιά τους για να κρατήσουν τα σπίτια της περιοχής όρθια. Και ενώ στον Μανουέλ προσφέρεται κάθε άνεση και λαμπρότητα να συνεχίσει τη ζωή του μέσα στον κοσμικό του κύκλο που δεν έχει μάθει να υπολογίζει αξίες ή άλλους ανθρώπους, εκείνος θα ψάξει τον δότη του και θα βρει την αληθινή χαρά και την πληρότητα στην προσφορά και την ταπεινή εργασία πλάι σε λαϊκούς καθημερινούς ανθρώπους. Και από ψυχρός κεφαλαιοκράτης χωρίς νόημα στη ζωή, θα ευτυχήσει πραγματικά από εκεί που δεν το περιμένει, σκορπώντας απλόχερα την ευτυχία και γύρω του. Γιατί «η καρδιά γνωρίζει» και οδηγεί πάντοτε στον σωστό δρόμο, όπως φαίνεται από αυτήν την υπέροχη ιστορία αγάπης, ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς.
Μιλένα Αργυροπούλου

Πηγή: Unsplash

Στεκόμαστε συνεχώς στην εικόνα των άλλων. Κοιτάμε, συγκρίνουμε, σχολιάζουμε. Και όταν κάποιος αλλάζει, δυσκολευόμαστε. Πάντα θα βρούμε κάτι να πούμε: «Πάχυνες; Μα πριν ήσουν καλύτερα». «Αδυνάτισες; Είσαι ανορεξικός, φάε κάτι». Καμία εικόνα δεν ικανοποιεί κανέναν στο 100%. Και όμως, με πόση ευκολία σχολιάζουμε οποιονδήποτε άλλαξε; Και χωρίς να ξέρουμε τι βιώνει; Αυτή η ευκολία σήμερα είναι τρομακτική. Μετά τη συνέντευξη της Μαρίας Κίτσου στο «The 2night Show» και όλα όσα εξομολογήθηκε για τα σχόλια που δέχτηκε για την αλλαγή στην εικόνα της, σκέφτομαι ξανά τα φοβερά μηνύματα που δέχεται κανείς στα social media για το σώμα του – μια γνωστή ανθρωποφαγία πίσω από την ανωνυμία της οθόνης, που όμως ποτέ δεν είσαι αρκετά έτοιμος για να την αντιμετωπίσεις. Τη στιγμή, μάλιστα, που μπορεί να περνάς και οτιδήποτε άλλο, για παράδειγμα ένα ζόρικο θέμα υγείας. Και αναρωτιέμαι: πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να κρίνουμε, να σχολιάζουμε, να κατακρίνουμε; Πότε θα αφήσουμε τους άλλους να είναι όπως θέλουν (ή όπως μπορούν τη δεδομένη στιγμή) οι ίδιοι να είναι, δείχνοντας λίγη παραπάνω καλοσύνη και χωρίς να φορτώνουμε πάνω τους δικές μας ανασφάλειες;
Ευδοκία Βαζούκη

Εικόνα από τον λογαριασμό της Kimberly Guilfoyle στο Instagram

Από την αρχή του μήνα και την άφιξη της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ, Κίμπερλι Γκιλφόιλ, στην Ελλάδα, ενημερωνόμαστε σχεδόν καθημερινά για όλες τις “δραστηριότητές” της και αν διαβάσεις τους τίτλους και τα ρεπορτάζ θα νομίζεις ότι πρόκειται για άλλη μια celebrity που έφτασε στη χώρα. Έχουμε μάθει τα πάντα για τη συμπάθειά της στον Κωνσταντίνο Αργυρό, για τους χορούς τους σε μπουζούκια και δεξιώσεις, για τις συναντήσεις τους σε “γνωστά εστιατόρια στο Κολωνάκι”, αλλά και στην Ύδρα, για την επίσκεψή της στο ΣΕΦ. Αυτά, νομίζω, είναι πράγματα που – άθελά μας – πλέον τα γνωρίζουμε όλοι. Και ίσως να μην ήταν πρόβλημα αυτό – εξάλλου, με τόσους celebrity βομβαρδιζόμαστε καθημερινά – αν η Γκιλφόιλ δεν ήταν σε τόσο καίρια θέση. Η αγαπημένη του Τραμπ είναι κυριολεκτικά η επικεφαλής για τη συνέχιση της πολιτικής των ΗΠΑ στη χώρα μας, είτε αυτό αφορά στις ενεργειακές εξελίξεις, με τον “Κάθετο Διάδρομο” που θα μεταφέρει φυσικό αέριο προς την Ευρώπη και την Ουκρανία, είτε τη στήριξή μας σε κάθε πολεμική σύγκρουση με την υπογραφή τους – όπως πιο πρόσφατα στη γενοκτονία που διέπραξε το Ισραήλ κ.ο.κ. Ξέρω, αυτά δεν είναι τόσο εύηχα όσο τα υπέρλαμπρα gala και οι τουαλέτες της, είναι όμως πολύ πραγματικά και αρκετά τρομακτικά. Αυτό τουλάχιστον έχει δείξει η ιστορία.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου