Σε πρώτο πρόσωπο: Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη, ηθοποιός

Αυτό που ήμουν ως παιδί, δεν έχει χαθεί από μέσα μου, ευτυχώς. Η ζωή μου μοιραζόταν ανάμεσα στην πόλη και την εξοχή όπου περνούσα όλα μου τα καλοκαίρια. Αυτή η περίοδος στην φύση με έχει καθορίσει και θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έχει μεγαλώσει παίζοντας έξω. Μεγάλωσα με αγάπη.  Από πολύ μικρή εκδήλωσα ενδιαφέρον για την μουσική. Οι νότες ήταν το πρώτο μου αλφάβητο, ξεκίνησα μαθήματα βιολιού όταν ήμουν πέντε χρονών. Ταυτόχρονα, είχα ερεθίσματα από παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες, ταινίες κουκλοθέατρο και καραγκιόζη από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι επίσης ότι από τότε αγαπούσα πολύ τα βιβλία.

Θυμάμαι στιγμιότυπα από παιδικές παραστάσεις, όπερα, μπαλέτο, καραγκιόζη, μιούζικαλ και αρχαίο δράμα. Όλες αυτές οι εμπειρίες είχαν δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το θέατρο μέσα μου. Θαυμασμό, συγκίνηση, δέος. Στο παιδικό μυαλό μου όσοι συμμετείχαν σε αυτές τις παραστάσεις ήταν πλάσματα φερμένα από αλλού με υπερδυνάμεις. Μέχρι σήμερα, έχω την πεποίθηση πως η καλλιτεχνική μου ταυτότητα διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτά που παρακολούθησα τότε.

Το εξέφρασα ανοιχτά πρώτη φορά στην εφηβεία. Παρότι φοίτησα και στην Νομική Σχολή Αθηνών για ένα διάστημα, από την μέρα που έπαιξα στο θέατρο δεν επιθύμησα να κάνω τίποτε άλλο στην ζωή μου. Όταν ξεκίνησαν οι σπουδές μου στο Εθνικό, ησύχασαν μέσα μου οι φωνές των άλλων κι άρχισα να ακούω καθαρά την δική μου. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί. Σήμερα θα μπορούσα να πώ πως κάνω θέατρο γιατί με κάνει και αισθάνομαι ουσιαστικά ζωντανή.

Παρότι είχα ξαναπαίξει σε δύο παραστάσεις μικρότερη. Με την έννοια ότι κάναμε καιρό πρόβες και ήδη είχα αποφασίσει πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Είχα μεγάλη αγωνία, ήμουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, όμως η επιθυμία και ο ενθουσιασμός νίκησαν στο τέλος. Ένιωσα το κοινό να αγκαλιάζει την παράσταση, κι όταν τελείωσε έκλαιγα από χαρά.

Μαθαίνω καθημερινά μέσα από την δουλειά μου. Κάθε σκηνοθέτης, κάθε συνεργάτης ηθοποιός, κάθε συντελεστής φέρει τον δικό του μοναδικό κόσμο. Πέραν όσων έχω μάθει σε πρακτικό/τεχνικό επίπεδο, αυτό που κρατώ και που διατρέχει όλα μου τα χρόνια είναι η έννοια του συνόλου. Το θέμα πάντα είναι η ιστορία. Μια ιστορία που αφηγείσαι από κοινού.

Το έργο με αφορμή τον κόσμο των ναρκωτικών και των «συμφωνιών» πάνω στις οποίες στηρίζεται και υπάρχει, ξετυλίγει τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων μπροστά στα μάτια μας. Τα κρυφά κίνητρά τους και οι πιο βαθιές τους αλήθειες αποκαλύπτονται σταδιακά και το έργο φτάνει στο θέμα του, μιλώντας μας πια για τις ανθρώπινες σχέσεις, την ταυτότητά μας, τις επιδιώξεις μας και τελικά τις επιλογές μας στην ζωή.

Τα βαθιά αληθινά αισθήματα συνυπάρχουν με τα ψέματα που επιτάσσει η αμυντική στάση μας προς αυτά. Το όνειρο συνομιλεί με την πεζή σκληρή πραγματικότητα και η απώλεια με την ζωή. Το χιούμορ προκύπτει αβίαστα από το τέλμα των ηρώων και την προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν.

Η Θάλεια είναι πολύ μαχητική. Επιθυμεί να βάλει μια τάξη στην ζωή της όπως η ίδια την εννοεί και την κινεί κυριολεκτικά και μεταφορικά η «πείνα». Μεταχειρίζεται κάθε δυνατό μέσο για να επιτύχει τους σκοπούς της. Δρά ως χαμαιλέοντας. Είναι σύνθετος ρόλος με ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση. Διαμορφώνεται και η ίδια από τις αντιφάσεις της. Την προσέγγισα με ερωτήσεις  που αφορούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται, το ίδιο της το σώμα,τον τρόπο που μιλά, που σχετίζεται με τους άλλους, που ανασαίνει, που κοιτά, τον τρόπο που σκέφτεται και υπάρχει τελικά κι αυτό/ά που επιθυμεί συνειδητά και ασυνείδητα. Μέσα στην πρόβα και με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας ανακάλυψα τα περισσότερα στοιχεία αυτού του χαρακτήρα που προέκυψαν αβίαστα από το κείμενο και την αλληλεπίδραση σε αυτοσχεδιασμούς με τα άλλα πρόσωπα: τον Σώζο (Σπύρο Μαραγκουδάκη), τον Φάνη (Δημήτρη Μανδρινό) και την Άντα (Κορίνα Ντουλλααρτ).

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τί μας ναρκώνει σήμερα και πόσα ψέματα λέμε στους άλλους και στον εαυτό μας σε σχέση με τις βαθύτερες ανάγκες μας. Επιβεβαίωσα εκ νέου ότι τα στερεότυπα υπάρχουν για να καταρρίπτονται.

Αυτή την περίοδο η Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μη σκαλίζεις την άμμο» που ανεβαίνει στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Νομίζω ότι σε όποια στιγμή της πορεία του κι αν βρίσκεται κανείς, είναι όμορφο να αναγνωρίζεται η δουλειά του.

Σκύβει πάνω στις ανθρώπινες ψυχές και προσπαθεί να τις κατανοήσει και να τις αγκαλιάσει.

Η σχέση με την κάμερα μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω πως είτε στο θέατρο είτε στο σινεμά και την τηλεόραση ο ρόλος είναι μια ψυχή, μια ενέργεια που την φέρεις, έχει σχέση πολύ με το πώς «βλέπει» κανείς τον κόσμο άρα το βλέμμα είναι πολύ σημαντικό. Μπροστά στην κάμερα αλλάζει ο τρόπος που χρησιμοποιεί κανείς το σώμα και την έκφρασή του σε σχέση με το θέατρο. Παρότι διαφοροποιούνται οι ρυθμοί και η τεχνική, η βασική ψυχική λειτουργία του ηθοποιού είναι η ίδια.

αν και έχω παίξει πολύ περισσότερο στο θέατρο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να τα συνδυάζω, όμως ο τρόπος που μου αρέσει να δουλεύω σε σχέση με την προετοιμασία δεν μου το επιτρέπει συνήθως. Σε κάθε περίπτωση, με ενδιαφέρει πολύ και η ομάδα των συνεργατών.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πώ πως έχει διαμορφώσει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και συνεπώς και την ίδια την δουλειά μου. Παίζω βιολί σταθερά όλα τα χρόνια παρότι δεν παρακολουθώ πλέον μαθήματα. Έχω και πολύ καλή σχέση με το πιάνο παρότι δεν έχω κάνει μάθημα ποτέ. Για εμένα το τραγούδι θα συνδέεται πάντα με τις ρίζες, λέει κανείς μια ιστορία έτσι, τραγουδιστά, επειδή ο πεζός λόγος δεν αρκεί για να εκφραστεί. Κάθε τραγούδι κανονικά, είναι μια υπέρβαση του εαυτού μας. Έχω παρακολουθήσει, πέρα από τα χρόνια φοίτησης στην σχολή μαθήματα ορθοφωνίας και τραγουδιού επί σειρά ετών.

Το σπίτι μου, χρόνο με τους ανθρώπους μου,την ξεκούραση, την μουσική, τα βιβλία, τις ταινίες, το πότισμα των λουλουδιών μου, όσο και τις βόλτες, τα ταξίδια, τις παραστάσεις, το νόστιμο φαγητό. Μου αρέσει πολύ να περπατάω έξω στην πόλη να ανακαλύπτω καινούργια μέρη, να παρατηρώ την ζωή.

… από την ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό μου και τους άλλους. Από την ίδια την τέχνη σε όλες της τις μορφές , την επαφή μου με την φύση και τα ζώα.

Μακάρι να εξαλειφθεί εντελώς η βία και να μπορέσουμε να εστιάσουμε την ενέργειά μας σε όσα απαιτούν την προσοχή μας, κοινωνικά και προσωπικά.