Όπως Αναπνοή στο Τελείωμά της, της Μαρίας Γοργία στον Χώρο Αμάλγαμα

Καθημερινά από την Παρασκευή 4 έως την Παρασκευή 11 Απριλίου, με κεντρική επιρροή το έργο του Samuel Beckett “Le Depeupleur”, το νέο έργο της χορογράφου Μαρίας Γοργία και της ομάδας Αμάλγαμα “Όπως Αναπνοή στο Τελείωμά της”, εκτυλίσσεται σε έναν χωροχρόνο ύστερο κι αλλοτινό, κατοικημένο από σώματα τα οποία βρίσκονται σε μια κατάσταση φθοράς, ψυχοχοσωματικής κούρασης και εν αναμονή ενός είδους λύτρωσης.

Οσάν σε ένα Δαντικό τοπίο μεγάλης έντασης το οποίο παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια του θεατή σχεδόν κινηματογραφικά και στο οποίο ο Μπέκετ μας αναφέρει μια συντελεσμένη ή επικείμενη φθορά ενός πληθυσμού, ένας άνδρας (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου) αφηγείται και δρα ταυτόχρονα μέσα στο όνειρο του. Η αφήγηση του περιγράφει έναν τόπο με μοναδικά αντικείμενα κάποιες σκάλες, όπου σώματα βρίσκονται εγκλωβισμένα και συνεχώς αναζητούν ματαίως μια διέξοδο.

Οι συνειρμοί των εικόνων του έργου, δυσοίωνα φορτισμένοι, φέρνουν τον θεατή αντιμέτωπο με ένα είδος καθαρτηρίου εν αναμονή της ανυπαρξίας ή του θανάτου.

Κάθε τόσο ξυπνά και βρίσκεται αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα της καθημερινότητας…

Στον τόπο αυτόν τρεις ερμηνεύτριες (Μυρσίνη Πετρούτσου, Φοίβη Αλεξιάδη, Δίρφη Γιατζουζάκη) μαζί του αναδημιουργούν το μπεκετικό σύμπαν συνομιλώντας με το κείμενο και το σκηνικό αντικείμενο (σκάλες).

Κινήσεις και ακινησίες σωμάτων που προσπαθούν συνεχώς να βρουν τη διέξοδο στο πάνω επίπεδο του χώρου, απομακρυνόμενα από το πάτωμα, σώματα που τρέμουν, βαριανασαίνουν, τρίζουν όπως μας λέει και ο Μπέκετ, συγκροτούν το κύριο βιωματικό “αφήγημα” του έργου, το οποίο δημιουργεί συνεχώς μια κατάσταση προσμονής στο θεατή για μια μικρή δεσμίδα φωτός, ή εξόδου.

Η μοναξιά είναι πάντα ο κοινός παρανομαστής όλων, ακόμα και όταν βρίσκονται σε πολύ εγγύς σχέσεις μεταξύ τους…