Κόκκαλο: Συναυλία-γιορτή στο Θέατρο Σημείο με αφορμή την κυκλοφορία του soundtrack της παράστασης

Το original soundtrack της πολυσυζητημένης παράστασης «Κόκκαλο» με τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του κορυφαίου Έλληνα μπασίστα Γιώργου Παλαμιώτη να έχουν αποθεωθεί ήδη από τα διεθνή και ελληνικά μέσα, κυκλοφορεί στις 11 Δεκεμβρίου σε CD, βινύλιο και σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες.

Το ίδιο βράδυ ο ιδιοφυής μουσικός περφόρμερ υποδέχεται εκλεκτούς φίλους, και φίλες, σε μια συναυλία-γιορτή με αφορμή την κυκλοφορία του album «Bone».

Ανδρέας Πολυζωγόπουλος – Τρομπέτα
Αλέξανδρος Δελής – Μπάσο
Jan Van De Engel – Τύμπανα
Φένια Παπαδόδημα – Φωνή
Αθηνά Ρούτση – Φωνή

Ένα συναυλιακό ταξίδι-εμπειρία μέσα στον χώρο της παράστασης, τον χώρο που ηχογραφήθηκε το άλμπουμ, ένα βράδυ του Νοέμβρη μπροστά στα άδεια καθίσματα των θεατών που μόλις είχαν αποχωρήσει. Στο Θέατρο Σημείο, το βράδυ της Τετάρτης 11 Δεκεμβρίου, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης. Ώρα έναρξης 22.00.

Η παράσταση έχει τελειώσει, το κοινό μόλις έχει αποχωρήσει. Όμως η αύρα της παράστασης, η ενέργεια της ερμηνείας, της μουσικής, των χειροκροτημάτων και των συναισθημάτων αιωρείται ακόμα πάνω από τα άδεια καθίσματα, όταν ξεκίνησε η ηχογράφηση. Η μουσική αντηχεί ξανά, αυτή την φορά όμως σε έναν άδειο χώρο, σαν ένα παράξενο φινάλε. Μια μοναχική παράσταση για ένα φανταστικό κοινό, ηχογραφημένη για τους ακροατές του μέλλοντος, από ένα ζευγάρι μικρόφωνα μέσα σε ένα άδειο θέατρο.

«Σίγουρα υπήρχαν προετοιμασμένα κομμάτια όταν ξεκινήσαμε τις παραστάσεις. Από την πρώτη πρόβα όμως, ήταν ξεκάθαρο πως αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα άλμα στο κενό. Αυτό με οδήγησε στο να προσπαθώ να προεκτείνω, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, τις λέξεις που πρόφερε ο ηθοποιός – ο υπέροχος Γεράσιμος Γεννατάς, με τέτοιο τρόπο που να αντηχήσουν σε κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του θεάτρου, ανεξάρτητα από το τι έπαιζα, το πόσο δυνατά ή σιγά ήταν και αν αυτό ήταν μουσική, θόρυβος ή κάτι ακατάληπτο.

Μερικές φορές ακόμη και δημιουργώντας, ή μάλλον φανταζόμενος ότι θα μπορούσα να δημιουργήσω, αόρατα ηχητικά γλυπτά, μικροσκοπικών ή κολοσσιαίων διαστάσεων, με σκοπό να περάσουν απαρατήρητα ενώ διεισδύουν  στην αντίληψη του κοινού και στην συνέχεια να εκδηλωθούν σε ένα βαθύ υποσυνείδητο επίπεδο πέρα από κάθε σκέψη, εικόνα, ή συναίσθημα που ενδεχομένως προκαλούσε η ‘πραγματική’  παράσταση.

Αυτή η καθοριστική σχέση που δημιουργήθηκε, δηλαδή το γεγονός πως από ένα σημείο και μετά ότι έκανα ήταν συνδεδεμένο με το εκάστοτε κοινό και την ερμηνεία του Γεράσιμου, ενδεχομένως να καθιστούσε απαγορευτική κάθε προσπάθεια να προσπαθήσω να ηχογραφήσω μόνος μου. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός πως έχουμε παίξει τόσα χρόνια σε διαφορετικά θέατρα στην Αθήνα, την Νέα Υόρκη, την Σόφια και την Φιλιππούπολη, δημιούργησε την συνθήκη όπου κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί.

Οι μουσικοί που θα συμπράξουμε την Τετάρτη, ήταν και είναι, όλοι και όλες παρόντες σε κάθε παράσταση, λόγω της κοινής μας πορείας μέσα στα χρόνια, παρ’ όλο που δεν ήταν ποτέ σε καμία παράσταση».