Ο παππούς έχει πίεση: Η κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου το καλοκαίρι στον «Ελληνικό Κόσμο»

Ο θρυλικός “Παππούς” της Δήμητρας Παπαδοπούλου, μετά το ανέβασμα του 1997 και του 2012, επανέρχεται δυναμικά για να δώσει χαρά και γέλιο στα καλοκαιρινά μας βράδια και με περισσότερη «πίεση» από ποτέ.

Ένας παππούς, τρεις εξωφρενικές εγγονές, ένας «μπάτσος», ένας ιδεολόγος νεαρός, ένας «φόνος» και ένα ρομαντικό δείπνο με φακές οδηγούν μια θεότρελη ελληνική οικογένεια σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Τρεις αδελφές σε σημείο καμπής στη ζωή τους, η αναρχική Πόπη, που «πέφτει» στον έρωτα ενός «μπάτσου», η φοβισμένη Φώφη, που κηρύσσει την προσωπική της επανάσταση και θέτει νέους όρους και κανόνες στη ζωή της και, η καριερίστα Μαρία, που έχει στόχο να γίνει επιτέλους μάνα, μπλέκονται σε ανεξέλεγκτες παρεξηγήσεις. Συνδετικός κρίκος όλων, ο αριστερός και με άνοια Παππούς, ο οποίος γίνεται η ιδεολογική έμπνευση για την ίδρυση του νέου πολιτικού κινήματος, με το όνομα «Ψάξου». Το κίνημα που δημιουργήθηκε από τον Χάρη, τον σύντροφο της Μαρίας, φιλοδοξεί να γίνει η φωνή της νεότερης γενιάς των Ελλήνων.

Τον ρόλο του Παππού ερμηνεύει ο Τάσος Χαλκιάς. Μαζί του, ο Κρατερός Κατσούλης, η Μαριλού Κατσαφάδου, η Δήμητρα Στογιάννη, η Ηρώ Πεκτέση και ο Άρης Αντωνόπουλος.

«Παγκοσμίως, η κωμωδία είναι ένα είδος προς εξαφάνιση. Παντού μαθαίνω πως οι παραγωγοί «κωμωδία ψάχνουν και κωμωδία δεν βρίσκουν»… Είναι μια εποχή που στο θέαμα περισσεύει το δράμα, ο πόνος, η βία, οι ψυχικές παθήσεις και η «σπλατεριά». Γιατί; Γιατί η κωμωδία προϋποθέτει μεγαλοψυχία, που σημαίνει δεν παίρνω τον εαυτό μου σοβαρά, που σημαίνει ξέρω τη μηδαμινότητά μου, ακόμα και την ασημαντότητα του προβλήματός μου και έχω το σθένος να μπορώ να αποστασιοποιηθώ και να γελάσω μαζί του.

Η κωμωδία είναι απλησίαστη πια γιατί δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το δράμα που μπορεί εύκολα να κινήσει συναισθήματα με εύκολους τρόπους όπως θανατικά, αρρώστιες, αίματα, βίαιες εκρήξεις και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Σπάζοντας ένα κεφάλι π.χ. ή ξεκοιλιάζοντας κάποιον και με την αναβάθμιση της εικόνας και τον πλούτο των εφέ, ξεσηκώνονται εύκολα άφθονα συναισθήματα και συγκινήσεις ενώ το γέλιο είναι ένας πολύ πιο δύσκολος μηχανισμός να παραχθεί και να κινήσει έντονα συναισθήματα. Για όλα αυτά και άλλα τόσα που για την οικονομία της κουβέντας σταματάω εδώ, η κωμωδία παραμένει είδος προς εξαφάνιση, είδος προς μουσείο.

Πάντα όμως εγώ θα παλεύω για αυτό το είδος γιατί είναι το μόνο είδος που εκτιμάει η ψυχή μου.

Ο παππούς έχει πίεση είναι το πρώτο θεατρικό μου έργο που γράφτηκε σε μία δύσκολη για μένα εποχή αλλά που περίσσευε η αγάπη για τους ανθρώπους. Το σίγουρο είναι πως για να κάνεις κωμωδία πρέπει πάνω απ’ όλα να αγαπάς τους ανθρώπους και να μην θες να τους λερώσεις με καμιά σου τοξίνη και να ψάχνεις από το περίσσευμά σου να δώσεις χαρά. Και μέχρι σήμερα, ευτυχώς πάρα πολύς κόσμος γέλασε με αυτό το έργο. Κανένα άλλο συναίσθημα δεν θέλω να μοιράζομαι μαζί σας. Ελπίζω να έχω πάντα τη δύναμη οι δυσκολίες να μπορούν να με κρατάνε σ’ αυτήν την αλχημιστική διαδικασία της κωμωδίας. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό το είδος. Καλή διασκέδαση από μια παλιά δική μου εποχή που έγινε γέλιο και που ελπίζω αυτή η παράσταση να το καταφέρει για μια άλλη μια φορά».