Mo Skillz – Ένας αποχαιρετισμός στον γίγαντα με ψυχή παιδιού

Σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, η παραμονή του καθενός είναι άγνωστη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, κάποιοι φεύγουν νωρίτερα, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο ο Θεός διαλέγει πάντα τα καλύτερα παιδιά.

Έτσι συνέβη και στην περίπτωση του Δημοσθένη Ρούσου. Του Δημάρα για τους φίλους a.k.a. Mo Skillz για το ευρύ κοινό ο οποίος έφυγε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς, την Παρασκευή 1η Δεκεμβρίου. Και παρόλο που ο πόνος μέσα μου δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα, δεν θα σταθώ στο δυσάρεστο γεγονός πάρα μόνο στο ποσό σπάνιος άνθρωπος ήταν & είναι! – γιατί δεν γίνεται να φύγει τόσο εύκολα με τόση παρακαταθήκη που έχει αφήσει πίσω.

Ο Δήμος μεγάλωσε στο Φάληρο και από μικρός «κόλλησε» το μικρόβιο του Hip Hop. Ξεκίνησε ως γκραφιτάς και ακροατής αμερικανικής Rap, ενώ οι επιρροές του από την ελληνική σκηνή ήταν οι TXC και ο Τάκι Τσαν οι οποίοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση του από ακροατής σε ράπερ.

Παρά το αντισυμβατικό του πνεύμα, καταφέρνει να ολοκληρώσει τις σπουδές του στον τομέα της φαρμακευτικής στην Ιταλία. Το πρώτο μουσικό εγχείρημα γίνεται με το συγκρότημα «Funked Up» μέλη του οποίου είναι ο Mo Skillz, o Y Not και ο Dj Priest. Λίγα χρόνια αργότερα έρχεται ο πρώτος solo δίσκος του «Skill-uminati», ενώ το ταλέντο του θα αναγνωριστεί από το Family The Label στο οποίο γίνεται μέλος, βγάζοντας τον δίσκο «Ο δικηγόρος του διαβόλου». Έκτοτε συνεχίζει να κυκλοφορεί κάποια singles, μέχρι το 2018 που επιστρέφει οπτικό ακουστικά με το «Camorra». Ένα 4 λεπτο βίντεο κλιπ γυρισμένο στην Nάπολη, γεμάτο αιχμηρά 16 μπάρα να πλαισιώνουν την παραγωγή.

Ένας ακόμη τομέας που επηρεάστηκε την περίοδο του covid, ήταν ο καλλιτεχνικός χώρος. Το 2020 βρίσκει τον Mo Skillz σε περίοδο επανεκκίνησης καθώς το κίνητρο ακούει στο όνομα “Ζωή”. Η νεογέννητη κορούλα του ερχεται να τον παρακινήσει, να συνεχίσει όσα ήθελε να κάνει στα μουσικά δρώμενα. Oι απαγορεύσεις εξόδου δεν επιτρέπουν να ξεκινήσει τα lives και έτσι ξεκινάει μια σειρά βίντεο στα οποία αναλύει ιστορίες και γεγονότα από τη ζωή του.

Αστεία περιστατικά, παρασκήνιο από τη καριέρα του στη μουσική, κοινωνικά μηνύματα καθώς και επικοινωνία με τους fans είναι τα κύρια στοιχεία των βίντεο. Δεν ντρέπεται επίσης να μιλήσει δημοσίως για τα πάθη τις καταχρήσεις και όλα όσα τον κρατούσαν πίσω για χρόνια, προσπαθώντας να περάσει το δικό του μήνυμα. Να παροτρύνει τη νεολαία και το κοινό που τον παρακολουθούσε να κυνηγήσουν τα όνειρα τους και να μην παρεκκλίνουν από αυτά. “Τσακαλαρία ακούει”, “θα κοπεί στο μοντάζ”, “πάμε λίγο παιδάκια” και άλλες χαρακτηριστικές ατάκες του έγιναν ο κώδικας επικοινωνίας όλων όσων τον παρακολουθούσαν. Με την εξασθένηση του covid, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον Niko Malteze ιδρύει το Organised Rhyme. Μελετημένες δουλειές, αρκετά προσεγμένες, όπως το Tifosi, κυκλοφορούν προσφέροντας κάτι που έλειπε στην ελληνική σκηνή με την έλευση του Trap.

Ο Μο ανέκαμψε πλήρως… Εξάλλου για αυτό ήταν γεννημένος, για τα δύσκολα. Κυκλοφόρησε τον δίσκο Rinascita=αναγέννηση, δηλώνοντας το παρών. Όσες φορές έπεσε, άλλες τόσες σηκώθηκε. Πότε όμως δεν γονάτισε. Λύγισε… το έχει μοιραστεί δημοσίως, αλλά ποτέ δεν γονάτισε. Συνέχισε μέχρι να πετύχει αυτό που ήθελε και το πέτυχε. Ένας απλός άνθρωπος που δεν την είδε κάποιος από τη φήμη και την αναγνωρισιμότητα. Ένα άτομο με μπέσα, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Ένας Rapper, που δεν είδε φως και μπήκε στο game, αλλά ένας λάτρης του hip hop, που η κάθε του δουλειά ήταν τεχνικά άρτια.

Προσωπικά θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον Δήμο… τον γνώρισα στα γυρίσματα του κομματιού «Σύνθημα». Είχε νεύρα γιατί την ώρα των γυρισμάτων κάποιος του έκλεψε από τη τσάντα του, κάποια αντικείμενα αξίας. Τον πλησίασα και ρώτησα τι είχε συμβεί (παρεμπιπτόντως, εκείνη η μέρα δεν ήταν καλή ούτε για εμένα). Αφού μου εξήγησε τι είχε γίνει και κουβεντιασαμε για λίγο μου είπε «ό,τι και να γίνει, ποτέ μη χάσεις την πίστη σου για τίποτα». Λίγες εβδομάδες μετά είχα ένα πολύ σοβαρό τροχαίο. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ενδιαφέρθηκε για το εάν είμαι καλά ήταν ο Δήμος. Τηλέφωνα και μηνύματα μέχρι να του απαντήσω πως είμαι καλά και κατάφερα να βγω ζωντανός…

Αυτός ήταν ο Δημοσθένης. Ένας γίγαντας με μία γιγάντια καρδιά, που άπαξ και σε συμπαθούσε, δεν το έκρυβε. Ένας μάγκας οικογενειαρχης, που κατάφερε να νικήσει τους δαίμονες του και να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη. Για όλους αυτούς τους λόγους είμαι περήφανος που τον γνώρισα, όπως και πολύς κόσμος και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει να ζει μέσα από το έργο του. Και δεν είναι κλισέ…
LEGENDS NEVER DIE, ΔΗΜΑΡΑ…

Θάνος Βουλής