Ολα πάνε καλά

Η πιο ριζοσπαστική ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, σε αποκατεστημένη επανέκδοση στους θερινούς κινηματογράφους από τη New Star.

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την καταστολή του Μάη του’ 68 στη Γαλλία. Ο στρατηγός Ντε Γκολ έχει καταστείλει την «επανάσταση» και, υπό την προεδρία του διαδόχου του Ζορζ Πομπιντού, όλα δείχνουν πλέον να είναι υπό έλεγχο… Όλα, φαινομενικά τουλάχιστον, «πάνε καλά», σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιταγές της καθεστηκυίας τάξης.

Κι εκεί, μέσα στη φαινομενική «κοινωνική νηνεμία», οι εργάτες ενός εργοστασίου αλλαντικών ξεσηκώνονται, κηρύσσουν απεργία και το καταλαμβάνουν. Η κοινωνική «τάξη και ασφάλεια» ξάφνου απειλούνται και έρχονται στο μυαλό όλων εικόνες που ήταν καθημερινές πριν από μία τετραετία.

Ωστόσο, τίποτα δεν είναι το ίδιο… Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν αλλάξει. Μία απεργός τηλεφωνεί στο σπίτι της και λέει στο σύζυγό της να προσέχει τα παιδιά. Ένα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος μοιράζει φυλλάδια στο σούπερ μάρκετ και οι νέοι δεν του δίνουν την παραμικρή σημασία…

Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε το ζευγάρι των Jane Fonda και Yves Montand να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα εργοστάσιο σαλαμιών μετά από την απεργία που έχουν κυρήξει οι εργάτες του και την κατάληψή του. Στην ουσία όμως είναι μια προσπάθεια να αποτυπώσει ο Godard τις σκέψεις του γύρω από το Μάη του ’68 (τέσσερα χρόνια αργότερα), τις αριστερές ιδεολογίες του και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι… όλα δεν πάνε τόσο καλά. Κυρίως θα λέγαμε ότι είναι μια (απαισιόδοξη;) αποτύπωση για την αποτυχία εγκαθίδρυσης των ριζοσπαστικών ιδεολογιών της δεκαετίας του ’60. Όλα αυτά μέσα από το γνωστό ανατρεπτικό κινηματογραφικό στυλ του Godard, για να ξέρετε τι περίπου να περιμένετε.