Ο χαρταετός στη σύγχρονη ελληνική τέχνη

Ο χαρταετός, η χαρά των μικρών και μεγάλων την Καθαρά Δευτέρα, δεν είναι απλά ένα παιχνίδι που διατηρείται στην παράδοση εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το πέταγμά του στα ύψη και το παιχνίδι του με τον άνεμο, ψηλά στον ουρανό, υποδηλώνει την ανάταση της ψυχής μετά το ξεφάντωμα της Αποκριάς. Ο χαρταετός πρωταγωνιστεί στα Κούλουμα, αν και πατρίδα του είναι η Ανατολή όταν πέταξε για πρώτη φορά περίπου στα 1000 π.Χ. και από τότε χρωματίζει με τον δικό του τρόπο τον ουρανό σ’ όλο τον κόσμο.

«Ό,τι μπόρεσα ν’ αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη Στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια.»
Οδυσσέας Ελύτης, «Ο Μικρός Ναυτίλος»

Μίλτος Παντελιάς

Αγήνωρ Αστεριάδης

Φαίδων Πατρικαλάκις

“Σε ορισμένους τόπους ονομάζουν τα χέρια χέρες. Στα Ακροκεραύνεια πετούν γυπαετοί. Στις πανωσιές σουρώνει η θάλασσα και αναγαλλιάζει.
Στις ανοικτές πλατείες τα παιδιά πετούν τον Μάρτη χρωματιστούς αετούς από χαρτί. Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω από την πόλι, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οι αετοί…”
Ανδρέας Εμπειρίκος, «Οι χαρταετοί»