Απέραντη αγάπη
Το αυτοβιογραφικό δράμα του Εμανουέλε Κριαλέζε που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 79ου Φεστιβάλ Βενετίας κοσμεί η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ.
Στη Ρώμη της δεκαετίας του 1970 ένα 12χρονο κορίτσι νιώθει άβολα με την ενηλικίωση του καθώς θα προτιμούσε να είναι αγόρι. Δεν είναι όμως το μοναδικό άγχος του καθώς οι συχνοί καβγάδες μεταξύ του «απόντα» πατέρα και της κυκλοθυμικής μητέρας προκαλούν στενοχώρια και ανασφάλεια στα δύο μικρότερα αδέλφια του.
Τα χρόνια της αθωότητας
Γνωστές καταστάσεις, οικεία πρόσωπα, αναγνωρίσιμο το στίγμα μιας αλλοτινής εποχής που όμως μέσα στα κουσούρια και τις σκληρές πλευρές της διέθετε και μια νότα αθωότητας (ίσως και περισσότερης ανθρωπιάς) που εξισορροπούσε κάπως τα πράγματα. Ο σκηνοθέτης του «Ανασαίνω» (με την Βαλέρια Γκολίνο) και των «Χαμένων ονείρων» προβαίνει και πάλι στο αγαπημένο του μοτίβο με έντονη τούτη την φορά την αυτοβιογραφική ματιά. Η διαφορετικότητα της μικρής Άντρια και η εκκεντρικότητα της μητέρας της, τις κάνουν να ξεχωρίζουν σαν την μύγα μέσα στο γάλα στο συντηρητικό μικροαστικό περιβάλλον της φαμίλιας τους.
Κλεισμένη στους τοίχους του σπιτιού, η θλιμμένη μητέρα μιας υπέροχης Πενέλοπε Κρουζ ψάχνει να βρει διέξοδο διαφυγής στο τραγούδι, το χορό και το πιοτό, την ίδια ώρα που η 12χρονη ηρωίδα βιώνει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.
Κι ενώ το στόρι θα μπορούσε να κυλήσει εύκολα στο αβάσταχτο μελό, ο Κριαλέζε πατάει φρένο και φτιάχνει μια σχεδόν αναζωογονητική παρά το προβλέψιμο χαρακτήρα της κομεντί, με αρκετό χιούμορ, καταπληκτικές μουσικοχορευτικές σκηνές (σε στυλ Ραφαέλα Καρά) και νοσταλγική διάθεση για εκείνα τα σκληρά χρόνια της αβεβαιότητας αλλά και της συνειδητοποίησης πως τα καλύτερα έρχονται.
