Μια ηθοποιός ξέχασε τα λόγια της, όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη σκηνή. Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Η παράσταση «Κβάντα», μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής, ανεβαίνει στο Θέατρο ΜΠΙΠ, σε κείμενο – ερμηνεία Χριστίνας Χριστοφή και σκηνοθεσία Ζωρζίνας Τζουμάκας.
Απόσπασμα από το έργο «Κβάντα»«Την ξέρετε την ιστορία της Κβάντα; Είναι πολύ παλιά.
Τόσο παλιά όσο κι εκείνος ο μύθος που λέει πως κάνουμε προσωπικές επιλογές.
Λες και ο καθένας μας έχει το δικό του τρένο και το οδηγεί και πίσω του έχει βαγόνια που τα σέρνει.
Και διαλέγει μόνος του τη διαδρομή, τους επιβάτες, τους σταθμούς, τα διαλέγει όλα μόνος του.Σήμερα όμως κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω το δικό μου τρένο.
Κανείς μας δεν έχει.
Είμαστε όλοι συνεπιβάτες. Και το τρένο είναι ένα και μοναδικό.
Και δεν κινείται.
Έχει σταματήσει.
Ή μάλλον ήταν πάντα σταματημένο.
Εμείς κινούμαστε με φόρα μέσα στο τρένο γιατί γεννιόμαστε με φόρα.
Με φόρα. Και πηγαίνουμε, και πηγαίνουμε…
Νομίζουμε πως κινούμαστε στο χρόνο
αλλά είμαστε ακίνητοι, εγκλωβισμένοι σε μια άπειρη στιγμή.
Και πηγαίνουμε…
Αριστερά και δεξιά, παράθυρα, πρόσωπα, τοπία…
Ή μάλλον το ίδιο τοπίο.
Μέχρι να τελειώσουν όλα.
Μέχρι να σκάσουμε με όλη μας τη φόρα πάνω σε ένα κάθισμα, σε ένα κλειστό παράθυρο, σε έναν επιβάτη, κάπου τελοσπάντων»
