Η νηπιαγωγός

Μια ευαίσθητη δασκάλα νηπιαγωγείου που ζει μια συμβατική ζωή ανακαλύπτει τυχαία πως ένα αγόρι στην τάξη της έχει έμφυτο ταλέντο στην ποίηση. Τότε βάζει σκοπό της ζωής της να αποκαλύψει το ταλέντο του μικρού στον κόσμο.

Αχρείαστο ριμέικ μιας καλής ταινίας που είχε ως θέμα της την ευκολία με την οποία κάποιες καλές προθέσεις μπορούν να μετατραπούν σε ψυχώσεις. Το ερμηνευτικό ρεσιτάλ της Μάγκι Τζίλενχαλ δεν περνά απαρατήρητο όπως και ο εύθραυστος εσωτερικός κόσμος της ηρωίδας της.

Μια ευαίσθητη δασκάλα που θέλει να κάνει το καλό όχι μόνο επειδή πιστεύει με πάθος σε αυτό αλλά επειδή κυρίως θεωρεί ότι έτσι θα ξορκίσει τα δικά της φαντάσματα που την κατατρέχουν με την μορφή αλύτρωτων ενοχών. Τα παιδιά της που ζουν μέσω των κινητών, τάμπλετς και της ψηφιακής ευκολίας που τα αποχαυνώνουν (σε μια σκηνή προσπαθεί να πείσει την κόρη της να ξαναπιάσει την φωτογραφική μηχανή που αγαπούσε όταν ήταν παιδί και να βγάλει τις δικές της φωτογραφίες αντίο να ποστάρει άλλες στα μέσα μαζικής δικτύωσης).

Ο σύζυγος που πίσω από την πρόθυμη παρουσία του και τη συναινετική συμπεριφορά του, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκεται σε άλλο μήκος κύματος. Ο χώρος του νηπιαγωγείου που δεν την ικανοποιεί πλέον και ψάχνει να βρει τη συγκίνηση (ίσως και κάτι παραπάνω;) στα μαθήματα ποίησης. Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο απίθανος 5χρονος Τζίμι που πετά ένα τετράστιχο το οποίο βάζει φωτιά στη δασκάλα του.

Δεν είναι τίποτε σπουδαίο η ταινία κι ο λόγος είναι πως όλα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη είναι αποτελέσματα μιας ψυχωσικής συμπεριφοράς χωρίς κανένα υπόβαθρο που αναπαράγει το ίδιο μοτίβο (η δασκάλα μιλάει με το σύζυγο της, τον υπεύθυνο των σεμιναρίων ποίησης – ο Μπερνάλ στο ρόλο- την οικογένεια του παιδιού) σε μια άκαρπη επανάληψη που μόνο σκοπό έχει να μας οδηγήσει στην ανατροπή του φινάλε όπου το προσωπείο του κοινωνικού δράματος πέφτει προκειμένου να αναδειχτεί το αληθινό πρόσωπο της φρίκης.