Ευτυχισμένος Όσκαρ

Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι, ο Oσκαρ Γουάιλντ περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του κι οι εικόνες του παρελθόντος ζωντανεύουν και τον μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Κάποτε υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο, ένας καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε.

Παρότι είναι προφανές ότι ο Έβερετ απορροφήθηκε ολοκληρωτικά γύρω από το πρότζεκτ του Όσκαρ Γουάιλντ, αυτό το πάθος δεν βγαίνει πάντα στο φιλμ, παρά μόνο σε ελάχιστες σκηνές. Ο βρετανός ηθοποιός σε ρόλο σκηνοθέτη, σεναριογράφου και ερμηνευτή, επέλεξε να καταγράψει το σαρδόνιο χιούμορ, την ειρωνική απαγγελία και το απόμακρο συναίσθημα του ήρωα του χωρίς όμως να βουτήξει αρκετά βαθιά στην ουσία της ύπαρξης του. Όταν ο Έβερετ (σπουδαία η ερμηνεία του και σαφώς ανώτερη της σκηνοθεσίας του) μεταμορφώνεται στον μπον βιβέρ Γουάιλντ που όλοι γνωρίζουμε, γινόμαστε μάρτυρες μιας καλοσχεδιασμένης αλλά και επιδερμικής παράστασης χωρίς περαιτέρω αναζητήσεις.

Στα πιο απαιτητικά επεισόδια (εκεί που δοκιμάζεται η ψυχολογία του ήρωα και κυρίως οι ερωτικές επιθυμίες και αντοχές του) ο σκηνοθέτης είτε θολώνει σκόπιμα τα νερά – ελάχιστα πειστικός ο εξομολογητικός μονόλογος του Γουάιλντ στις πρώτες στιγμές της εξορίας του στη Γαλλία για την ανάγκη να τα ξαναβρεί με τη σύζυγό του- είτε επιλέγει να αποστασιοποιηθεί με πικάντικες λεπτομέρειες από τους διαλόγους του ήρωα με τους θαμώνες των κακόφημων παρισινών μπαρ και τους νεαρούς εραστές του.

Όμως δεν είναι αποτυχημένη η ταινία του Έβερετ. Αντιθέτως, στις τελευταίες ώρες του Γουάιλντ πετυχαίνει να καλύψει το χαμένο έδαφος των άνευρων διαδοχικών φλας μπακ, με μια συγκινητική απόδοση του αυτοκαταστροφικού ενστίκτου ενός μέγιστου καλλιτέχνη που πλήρωσε με 2 χρόνια φυλάκισης την ομοφυλοφιλία του, γνώρισε την απόλυτη δόξα (όταν μεσουρανούσαν τα θεατρικά έργα του στο Λονδίνο όλη η υψηλή κοινωνία ήταν στα πόδια του) και κατέληξε απένταρος και περιπλανώμενος. Οι σκηνές όπου ο βαριά άρρωστος και ταλαιπωρημένος Γουάιλντ αφηγείται ιστορίες απ’ τα παλιά με το ιδιοφυές σαρκαστικό πνεύμα του στους αγαπημένους περιθωριακούς φίλους του είναι οι κορυφαίες του φιλμ. Εκεί, στα βρώμικα boulevards και τους υπονόμους του Παρισιού, λίγο πριν σβήσει, συνέχισε να κοιτά τα αστέρια νιώθοντας ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του πραγματικά ελεύθερος.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης