Αβγώ των Αντώνη Παπαθεοδούλου & Στέλλας Σερέφογλου στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου

Η υπόθεση της παράστασης

Το Αυγό ως αρχή. Το Αυγό ως το μέσα, το ζεστά, ως ασφάλεια αλλά και ως προετοιμασία. Όλοι ήμασταν μέσα σε ένα αυγό. Κι όλοι θελήσαμε, τολμήσαμε να βγούμε από αυτό. Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται από τότε, σε κάθε μεγάλο βήμα, σε κάθε σημαντικό στάδιο της ζωής μας. Στην παράσταση, παρακολουθούμε ένα μικρό ανθρωπάκι, σύμβολο της εμβρυακής ζωής, που αναπτύσσεται και προετοιμάζεται για τον έξω κόσμο μέσα σε ένα αυγό. Στην αρχή, βιώνει τη σχέση του με τη ζωή μέσα από τη μητέρα του. Σιγά σιγά όμως το ανθρωπάκι μεγαλώνει και μαζί με αυτή την εξέλιξη, μεγαλώνει και η αντίληψή του. Αρχίζει κι αφουγκράζεται περισσότερους ήχους κι όσο προσπαθεί να τους μεταφράσει και να τους κατανοήσει, τόσο μεγαλώνει κι η περιέργειά του γι’ αυτό που βρίσκεται έξω από τον δικό του κόσμο, έξω από το αυγό. Ο μικρός ανθρωπάκος δυναμώνει. Κι όλα όσα ακούει, θέλει πια να τα δει, να τα αγγίξει, να τα μυρίσει, να τα γευτεί, να γίνει μέρος τους. Όλα τα ερεθίσματα οδηγούν κλιμακωτά και αναπόφευκτα στη στιγμή της απόφασης «θα βγω»! Στη μαγική στιγμή που οι αντιστάσεις, οι φόβοι, οι αναστολές σπάνε μαζί με το κέλυφος του Αυγού.

Τα μέσα που χρησιμοποιούνται στη σκηνή, μέσα και έξω από το αυγό

Τα βασικά εργαλεία της παράστασής μας είναι η ζωντανή μουσική και η παραγωγή ήχων που ηχογραφούνται κατά τη διάρκεια της παράστασης (live looping), η  μουσική με το σώμα (body music), οι κλακέτες (tap dancing) και η μιμική. Το body music και το tap dancing αποτελούν τα εκφραστικά μέσα της χορεύτριας που βρίσκεται μέσα στο αυγό. Όλα όσα ακούει και νοιώθει τα εξωτερικεύει παίζοντας μουσική με το σώμα της. Ο κόσμος της δηλαδή είναι περισσότερο κρουστικός και ρυθμικός, σε αντίθεση με τον έξω κόσμο που είναι περισσότερο μελωδικός. Ο κόσμος έξω από το αυγό είναι αληθινός, μαγικός, αστείος, μοναχικός ή παιχνιδιάρικος, ανάλογα πάντα με αυτό το οποίο συμβολίζει. Τα βασικά εκφραστικά του μέσα είναι η ζωντανή ηχογράφηση μουσικής, ο χορός και η παντομίμα.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας

«Βρίσκομαι πολύ συχνά σε επαφή με πολύ μικρά παιδιά, τόσο στο θέατρο όσο και σε επίπεδο γυρισμάτων και φωτογραφίσεων και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι με τη θετική ανταπόκριση που δείχνουν όλα στο ρυθμό. Μεγαλώνουμε στην κοιλιά της μητέρας μας και οι πρώτοι ήχοι που ακούμε είναι οι χτύποι της καρδιάς της. Επιστημονικά είναι γνωστό ότι περίπου στα μέσα της εγκυμοσύνης το έμβρυο μπορεί και αντιδρά στους εξωτερικούς ήχους. Άλλωστε η ακοή είναι η πρώτη αίσθηση που αναπτύσσεται σε ένα έμβρυο. Γεννιόμαστε κι αυτός ο παλμός, γίνεται κάτι σαν δεύτερη φύση μας. Οι χτύποι της καρδιάς της μητέρας μας ενώ είμαστε στην αγκαλιά της, καθορίζει πολλές φορές τη δική μας συναισθηματική κατάσταση. Αυτή τη μεταβίβαση ήχων και ρυθμών από τη μητέρα στο έμβρυο καθώς και την επίδραση της μουσικής ή άλλων ηχητικών ερεθισμάτων που τελικά περνούν στο ψυχισμό ενός μελλοντικού ανθρώπου θελήσαμε να την κάνουμε παράσταση».