Το Γκιακ είναι η χαρτογράφηση του ιστορικού τραύματος, το οποίο, επανερχόμενο εμμονικά μέσω της μνήμης, διαλύει την έννοια του παρόντος, και καταδικάζει τους αφηγητές σε μια κόλαση εξομολογήσεων χωρίς καμία πιθανότητα εξιλέωσης. Οι αφηγητές παύουν να είναι άνθρωποι και μεταμορφώνονται σε απορρίμματα μιας μνήμης που τους έχει αφήσει ημιθανείς, ένοχους, ανολοκλήρωτους. Σε ένα σκηνικό χώρο γεμάτο κόκαλα, οι πέντε ηθοποιοί μοιράζονται τις αναμνήσεις τους, διχασμένοι ανάμεσα σε μια πρωτοφανή τρυφερότητα και μια φρικαλέα βία, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να κατευνάσουν την λαιμαργία του παρελθόντος.
Το Γκιακ δεν επιθυμεί να είναι μια παράσταση, αλλά μια ευκαιρία διαπραγμάτευσης με την ιστορική βία τόσο των χαρακτήρων όσο και με τη δική μας.
