Ο Γιώργης Χριστοδούλου συνάντησε τον Αττίκ στο Φεστιβάλ Αθηνών

Μετά από προσωπική πολύμηνη έρευνα σε αρχεία, σε κομμάτια ανένταχτα στη δισκογραφία, ξεχώρισε μερικά από τα χαμένα διαμάντια και τα παρουσίασε με τρόπο πρωτόλειο, πηγαίο, με χαρακτήρα που φέρει τη σφραγίδα του -προσέγγιση αγνή αφού δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης- που συνέκλινε όμως με τη συναίσθηση και τον σεβασμό της μουσικής αυτής δεξαμενής.

Το νήμα ξετυλίγεται από την αρχή, από το 1907 δηλαδή, χρονιά μετάβασης του Κίμωνα και του Κλέωνα (μετέπειτα Αττίκ) στο Παρίσι. Η ιστορία θα αρχίσει με την αναγγελία του παραστρατήματος: τα δυο αδέλφια σε επιστολές που ανταλλάσσουν με τη μητέρα τους, την ενημερώνουν ότι θα αφήσουν τον κόσμο της επιστήμης για να αφοσιωθούν στην καλλιτεχνία. Εκείνη με το μέρος τους!

Κάπου εκεί αρχίζουν να γεννιούνται τα τραγούδια, τα περισσότερα ως ερωτικά σκιρτήματα, άλλα εμπνευσμένα από τη γαλλική πρωτεύουσα. Μέσα από τη βελούδινη φωνή του Γιώργη Χριστοδούλου, με πατήματα σωστά και προφορά ανεπιτήδευτη, αναδύθηκε ένα ταλέντο μουσικά πολύγλωσσο, που ταίριαξε γάντι με την εκ φύσεως ευγενή φυσιογνωμία του, χαρίζοντας ένα νοσταλγικό ταξίδι σε μια εποχή περασμένη, ίσως και άγνωστη στους περισσότερους.

Οπωσδήποτε οι ελληνικές πινελιές είχαν την θερμότερη υποδοχή λόγω της εγγενούς αμεσότητας σε αυτήν την ειδικού τύπου συνάντηση παρόντος-παρελθόντος. Ο φωτιζόμενος πύργος του Άιφελ, ως μέρος του σκηνικού, σύμβολο του έρωτα, έδεσε θαυμάσια με τον αισθαντικό τροβαδούρο της αγάπης.

Δεν θα ήταν ριψοκινδυνευμένο να χαρακτηρίσει κανείς την όλη προσπάθεια ως μια μελέτη-σπουδή στον κόσμο του Αττίκ. Κατατοπιστική -σε κάποια σημεία ίσως εκτενής- η προηγηθείσα εισαγωγή των τραγουδιών. Θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον -στα πλαίσια μιας μουσικής παράστασης- η ύπαρξη ενός ανεξάρτητου “ρόλου” αφηγητή που θα συμπληρωνόταν με την καθαρή ερμηνεία στο ξεδίπλωμα της μουσικής ιστορίας. Στη σκέψη αυτή θα μπορούσαν να βρουν χώρο έκφρασης και μερικές ακόμα πληροφορίες ιστορικότητας γύρω από τα τραγούδια, την εκτέλεσή, την αποδοχή, την τύχη τους, την περιβόητη «μάντρα του Αττίκ», την εποχή γενικότερα.

Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα φροντισμένο καλωσόρισμα στο περιβάλλον του Aττίκ, μια πρόταση νέα και πρωτότυπη, δομημένη και οργανωμένη, βασισμένη σε γερά θεμέλια μιας αλλοτινής εποχής.

Μοναδική κακοφωνία της βραδιάς, που δίκαια προκάλεσε τον εκνευρισμό του ερμηνευτή, η μεγαλόφωνη πρόβα άλλης παράστασης που σε στιγμές επισκίαζε τη γλυκιά ηρεμία του Γιώργη και των αξιέπαινων μουσικών του.