Flâneur#1: Εξω από το γήπεδο…

Αλλά τα φυσεκλίκια μάλλον δεν είναι θαμμένα σ’ αυτόν τον τόπο. Κάθε λίγο και λιγάκι είναι έτοιμα προς χρήσιν. Και κάθε τόσο οι Εμφύλιοι επιστρέφουν. Το ίδιο και οι καταδίκες. Συχνότατα θανατικές για την αντίθετη άποψη.

Ενας καλός ψυχαναλυτής έλεγε ότι η συνεχής διαδικασία διαφωνίας, διάσπασης και δημιουργίας μετώπων και εχθρών ήταν ίδιον της Αριστεράς. Νομίζω ότι σήμερα θα έσκιζε το πτυχίο του ή θα ξανάγραφε τη μελέτη του. Γιατί υπάρχει η κυβερνώσα «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά». Και στην αντιπολίτευση, στις πολλές πλευρες της, στα πολλά κομμάτια της, στις πολλές κινήσεις της που αναζητούν κάποια διέξοδο, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν συμπορευτεί στο παρελθόν με τους σημερινούς κυβερνώντες.

Αυτό νομίζω ότι είναι το μεγάλο μειονέκτημα αυτής της κυβέρνησης: ότι η αντιπολίτευση, όχι η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά η κοινωνική αντιπολίτευση, οι ομάδες των πολιτών, των επιστημόνων και των διανοουμένων την γνωρίζει πολύ καλά (την κυβέρνηση)• τα γνωρίζει πολύ καλά (τα μέλη της κυβέρνησης). Δεν εκπλήσσουν κανέναν οι σημερινοί κυβερνώντες, όπως δεν εκπλήσσει κανέναν ένα μέλος της οικογένειας, από το οποίο έχουμε ξεκόψει εδώ και καιρό, αλλά ξέρουμε πολύ καλά τι σκέφτεται και πώς δρα. Ισως κάποιες στιγμές, για κάποιους, να λειτουργεί κάπως, για τόσο δα το «συγγενικό αίμα» και η «κοινή καταγωγή», αλλά αυτό συναισθηματικά έχει αρνητικό πρόσημο. Θλίψη και μελαγχολία στην καλύτερη περίπτωση.

Ισως κάποιες στιγμές, για κάποιους, το «συγγενικό αίμα» και η «κοινή καταγωγή» να έχει αρνητικό πρόσημο…

Αυτό το στοιχείο είναι -θα μπορούσε να είναι- και θετικό και δημιουργικό. Μερικές φορές μπορεί και να κρύβει μυθιστορήματα που θα γραφούν κάποια χρόνια αργότερα για κάποιους από τους παλιούς συντρόφους και τις νέες τους διαδρομές. Σήμερα απλώς εκφράζονται ακατέργαστα, αδιαμεσολάβητα, φανατικά συχνάκις, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλοτε τέρπουν. Αλλοτε προβληματίζουν. Αλλοτε εκπλήσσουν για τη στείρα αρνητικότητα που συνορεύει με μια περίεργη διάθεση ρεβανσισμού, που εμπίπτει σ’ αυτό που στηλιτεύουν -στη ρηχή επιχειρηματολογία- και που συνοδεύεται αν μη τι άλλο από εμπάθεια.

Δεν πρόκειται για ένα κείμενο κατάθεσης σκόρπιων προβληματισμών. Το γέννησε μια ανάρτηση του εξαιρετικού καθηγητή και συνταγματολόγου Σταύρου Τσακυράκη στο facebook -ο οποίος σημειωτέον προέρχεται από την ευρύτερη οικογένεια της ανανεωτικής αριστεράς-, στην οποία εγκαλεί τον Ευκλείδη Τσακαλώτο για τα κακά ελληνικά του.

«Ακόμη και παίκτες ή προπονητές ποδοσφαίρου φροντίζουν να μάθουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία εργάζονται. Αυτός, μολονότι μένει πια στην Ελλάδα και ως υπουργός κάθε λίγο και λιγάκι έχει δημόσιο λόγο, δεν πρέπει να μάθει τη μητρική του γλώσσα; Τα ελληνικά του κ. Ευ. Τσακαλώτου δεν τα βρίσκω διασκεδαστικά, αντίθετα θεωρώ ότι υποδηλώνουν μεγάλες αδυναμίες για τις ικανότητες και τις προτεραιότητές του».

Στην προκειμένη περίπτωση, ο αγαπητός καθηγητής πέταξε την μπάλα, όχι απλώς στην εξέδρα• έξω από το γήπεδο…