Στο σαλόνι της ιστορίας βρίσκουμε τη Μάγκντα και τον Γιόζεφ Γκαίμπελς να διηγούνται την Ιστορία. Η Μάγκντα Γκαίμπελς, σύζυγος του «υπουργού Προπαγάνδας και Διαφωτίσεως του Λαού» την εποχή της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ, υπήρξε πρότυπο συζύγου και γυναίκας της εποχής. Με την πτώση του Τρίτου Ράιχ και μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ, αποφασίζει να σκοτώσει τα έξι της παιδιά και να αυτοκτονήσει μαζί με τον Γιόζεφ Γκαίμπελς στο μπούνκερ, όπου βρίσκονταν το τελευταίο διάστημα της ζωής τους. Μέσα από μια ερωτική επιστολή, τη διήγηση του φόνου των παιδιών της και τις φαντασιώσεις της, η γυναίκα αυτή συστήνεται, κι έτσι πια η ιστορία, με όλες τις εκδοχές της, μπορεί να ιδωθεί και μέσα από τα δικά της μάτια. Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς προβάλλει κι αυτός την εκδοχή του εαυτού του και της Ιστορίας, κι όλα αυτά στον χρόνο του τετελεσμένου μέλλοντα, όπου όσα συμβαίνουν έχουν ήδη συμβεί και σε έναν χώρο ρευστό στον οποίο «τη λύση», όπως λέει ο ίδιος, «θα δώσει η σκηνοθεσία».
Περιγράφοντας τη «σκηνοθεσία» του θανάτου της οικογένειας Γκαίμπελς, το έργο του Γιώργου Βέλτσου, μιλάει γι’ αυτό που ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπόρεσε να απωθήσει: την ακαταμάχητη ανθρώπινη έπαρση, την ηδονή της βίας, τη ρητορική της κυριαρχίας και του μίσους, και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει το «ριζικό κακό», που κυριεύει το ανθρώπινο φαντασιακό και ανιχνεύεται μέσα στους ίδιους τους εαυτούς μας, χωρίς να γνωρίζει φυλές και έθνη.
