Συν + Πλην: Δάφνες & Πικροδάφνες στο θέατρο Μουσούρη

«Εγώ είμαι πολιτικός παράγων κι επηρεάζω» διατείνεται ο ένας από αυτούς εκπροσωπώντας όλη τη σύναξη. Σύντομα όμως, ο τυχοδιωκτισμός τους εκτίθεται πλήρως: Δεν είναι παρά ένα μάτσο πατριδοκάπηλοι και καρεκλοκένταυροι που κοιτάζουν να βολευτούν στον «προθάλαμο κάποιου υπουργείου με το ένα πόδι πάνω στο άλλο». Είναι τέτοιος ο κυνισμός και η αδιαντροπιά τους που το όνειρο να πιάσουν την καλή δεν τους εμποδίζει ν’ αλλάξουν στρατόπεδο υποψηφίων από τη μια στιγμή στην άλλη, να γλύψουν εκεί που πριν από λίγο έφτυναν, να προδώσουν το τόπο και την πατρίδα τους.

Η αριστοτεχνική δομή του έργου, οι δυναμικοί διάλογοι, ανάγλυφος, μεστός τρόπος με τον οποίο οι δύο συγγραφείς φιλοτεχνούν αυτά τα τέσσερα πρόσωπα και προσωπεία, δεν προσφέρει μόνο μια ακριβή κι επιμελή εικονογραφία της εποχής (η οποία δυστυχώς συντηρήθηκε και τις επόμενες δεκαετίες) αλλά σε καλλιτεχνικό πια επίπεδο παραδίδει τέσσερις εξαιρετικούς ρόλους: Αστείους και γελοίους, σκοτεινούς κι επικίνδυνους, με διαρκείς διακυμάνσεις και ανατροπές.

Βεβαίως, τρεις δεκαετίες και πλέον μετά το πρώτο ανέβασμα του, οι «Δάφνες και πικροδάφνες» αναζητούν ένα νόημα στη σχέση τους με το κοινό, εφόσον τώρα, βιώνουμε το αποτέλεσμα αυτής της φαύλης και νοσηρής νοοτροπίας.

Τα Συν (+)

• Η ισχύς εν τη ενώσει. Τέσσερις άξιοι πρωταγωνιστές, άλλων σχολών και γενεών, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Πέτρος Φιλιππίδης και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης αποφασίζουν να συνυπάρξουν – παρότι δεν ανταλλάσσουν ενέργειες – επί σκηνής.
• Η υποδειγματική ερμηνεία του Θανάση Παπαγεωργίου. Επικρατεί των υπολοίπων της διανομής με μια ρέουσα, απολύτως φυσική απόδοση του ρόλου του Κώστα, που δεν υποκύπτει σε φτιασιδώματα και υπερβολές. Τον ίδιο τρόπο ερμηνείας ακολουθεί παραγωγικά και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
• Η επιστροφή του Γιώργου Κιμούλη στην κωμωδία τον απελευθερώνει αρκετά από τους «δαίμονες» των δραματικών ρόλων. Δυστυχώς όχι από όλους. (βλέπε την «κακή» συνήθεια να βγάζει τη γλώσσα του εν είδει περιπαικτικής γκριμάτσας).

Τα Πλην (-)

• Η σκηνοθεσία (με την υπογραφή του Πέτρου Φιλιππίδη) κρατά την παράσταση καθηλωμένη στην ρεαλιστική βάση της. Τόσο η όψη της ως ένα ρετρό υλικό όσο και συνολική της αντιμετώπιση ως κάτι που έρχεται από το παρελθόν – άρα υπάρχει και στο dna μας – περιορίζει την κριτική δύναμη του κειμένου και το παραδίδει στον θεατή σαν μια ακόμα, στείρα ευκαιρία να διασκεδάσει με τα χάλια του.
• Η ανομοιογενής διαχείριση των ερμηνειών ανάμεσα στα δύο πρωταγωνιστικά ζευγάρια, σε σημείο που θα μπορούσαν να ανήκουν σε άλλη παράσταση. Τόσο ο Πέτρος Φιλιππίδης όσο και ο Γιώργος Κιμούλης διογκώνουν τους ήρωες τους, τους φέρνουν στο μέγεθος της καρικατούρας. Ειδικά, ο Φιλιππίδης συντηρεί το «Βασίλη» σε υψηλούς τόνους ερμηνείας χωρίς λόγο, με στριγκές φωνές, με μούτες, με πάσης φύσεως υπερβολές. Την ώρα, που όπως αναφέραμε, ο Θανάσης Παπαγεωργίου όσο και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης παίζουν απολύτως γειωμένοι.
• Οι «τζάμπα» βρισιές εντός του κειμένου.

Το Άθροισμα (=)

• Συνάντηση κορυφής σε ένα βατό μα αντιπαραγωγικό ανέβασμα.